Akoestisch topvermaak in Blue Collar Theater Eindhoven tijdens 3e dag FemMe 2017

Aan alle mooie dingen komt nu eenmaal een einde, dus ook aan leuke festivals. Dag 3 van FemMe is aangebroken en deze keer worden we verwacht in het Blue Collar Theater voor een aantal akoestische settings. Voorgaande editie werd hiermee begonnen en die dag waren de optredens verassend goed in zowel kwalitatief als artistiek opzicht. Op een zonnige middag komen we aan bij het Blue Collar Hotel dat werkelijk een plaatje van een locatie blijkt te zijn. Bar en theater zijn zeer fraai ingericht en het is niet voor niets dat in 2015 de prijs voor mooiste bar van Nederland in de wacht werd gesleept.

Ann My Guard

Het Hongaarse Ann My Guard is voor de eerste keer in Nederland en mag deze uitverkochte akoestische afsluiter openen. De hoogblonde bassiste en vocaliste Eszter Anna Baumann-Toth begint op dwarsfluit waardoor het geheel al snel een sprookjesachtige/folkachtige sfeer krijgt. Dit blijkt al snel schijn te zijn want zodra zij, naast haar fraaie, volle stem, de bas ter hand neemt wordt het een, vrij stevige set. Ondanks dat het akoestisch gebracht wordt, boeken songs als ‘Dark Sea Blue’, ‘Ivory Ballad’, ‘Breathe The Sun’, ‘Morgana’ en ‘Callisto’ niets aan kracht in. Er wordt stevig geapplaudisseerd voor de nummers die vooral voortkomen uit oude Hongaarse saga’s en heksenvertellingen. Met hun oudste nummer ‘Preparation’ wordt de set afgesloten. Het optreden is zo goed bevallen dat op aandringen van het publiek spontaan om een signeersessie wordt verzocht. Deze wordt daarna druk bezocht en is temeer een pluim voor hun puike optreden.

Claire-Lyse Von Dach

Een heuse harp siert, samen met cello, contrabas, piano en akoestische gitaar, het podium bij een optreden dat meer richting klassiek zal gaan. De aansluiting en afstemming van deze instrumenten neemt de nodige tijd in beslag zodat we wat aan tijd uitlopen, iets wat bij het navolgende Aeverium zeker niet wordt ingelopen, maar daarover later meer. Hier wordt namelijk een meesterlijke demonstratie van klassieke muziek neergezet. Een heel contrast met het voorgaande Ann My Guard, wellicht niet al te metal, maar betoverend mooi. Claire-Lyse Von Dach beschikt over een fantastische sopraanstem die expressief wordt gebruikt ter ondersteuning van de teksten en ook dit optreden wordt met een luid applaus begroet. Een bijzonder hoogstaand optreden met nummers van haar debuut album ‘Moonlight’. O.a. ‘Insomnia’, ‘My Lullaby’, ‘Forevermore’, en het lekker angstaanjagend klinkende ‘The Silence Of The Night’ passeren de revue alvorens er, tot verdriet van velen, wordt afgesloten met ‘Dead Paradise’. Wat een stem, wat een performance; zeker een optreden dat je een keer meegemaakt moet hebben. Menigeen is er stil van en ook dit optreden kan op zeer veel bijval rekenen.

Aeverium

Het Duitse Aeverium heeft nogal wat ervaring met akoestische optredens. Als bonusmateriaal wordt bij hun albums telkens een ep met akoestische opnames bijgeleverd. Het podium staat dan ook ineens bomvol met instrumenten en dito artiesten zodat het afstemmen en aansluiten voor een behoorlijke vertraging zorgen. Dit mag echter de pret allemaal niet drukken want eenmaal van start wordt er gewoon een goed optreden neergezet. Zangeres Aeve is er wegens andere verplichtingen niet bij zodat Micky Huijsmans (End Of The Dream) de vrouwelijke vocalen op zich neemt. Dit doet zij met verve en samen met vocalist Marcel “Chubby” Roemer gaat zij menig vocaal duel aan. Chubby zorgt ook voor de nodige olijke noot middels enkele fraaie staaltjes humor en het is mooi om te zien hoe hij helemaal opgaat in de muziek. De bijdrage van Zuzana Leharová en Linda Laukamp op cello en viool werkt bijzonder sfeer verhogend. Met nummers als ‘Distrust’, ‘Home’, ‘Heaven’s Burning’, ‘Brave New World’, enkele covers waaronder /Papparazi’ en het aan Peter Steele opgedragen ‘Rest In Peace’ is ook dit een geslaagd optreden waarvan het publiek luid applaudisserend en meeklappend geniet.

I Am The Morning

Humor bezit ook Marjana Semkina van het Russische I Am The Morning. Met o.a. meesterpianist Gleb Kolyadin op het podium brengt zij op ingetogen wijze en overlopend van passie en expressie een op progressieve leest gestoelde muzikale set met songs die een psychotisch randje blijken te hebben “We don’t play songs about love, we play songs about death, pain and unicorns”. Even later worden ook andere, toch lieftallig klinkende nummers toegelicht als “this one is about burning down houses” en “this one is about a mental institution”. Ook hier kunnen we spreken van een uitzonderlijk goed en vermakelijk optreden waarbij het publiek de handen stuk klapt. Na het optreden nodigt Marjana met een kwinkslag degenen die willen praten over psychiatrie en brandstichting uit voor een gesprekje waarbij ze nog even benadrukt geen sociopath te zijn. Vreemde humor die Russen, maar het optreden is op muzikaal en vocaal topniveau; gewoon heerlijk.

Snake Bite Love

Snake Bite Love is een akoestische Motörhead tribute die bestaat uit studenten van de Metal Factory in Eindhoven. Zij mogen de afsluiting verzorgen en eerlijk is eerlijk Motörhead akoestisch daar ben ik wel benieuwd naar. Met Micky Huijsmans van End Of The Dream achter de microfoon blijkt al snel dat dit, hoewel het toch apart klinkt, gewoon dik in orde is. Geopend wordt met ‘Motörhead’ om alvast in de stemming te komen waarna ook minder voor de hand liggende nummers voorbij komen zoals ‘God Was Never On Your Side’, ‘Broken’, ‘Don’t Let Daddy Kiss Me’ en ‘Lost In The Ozone’. Nummers die ineens een meer breekbare betekenis krijgen. Nog even een pluim voor drummer Drummer Wouter Macaré die een week eerder geholpen is aan een blindedarm operatie maar hier toch gewoon op het podium staat; hulde ! De ingekorte set (vanwege de uitloop hiervoor) wordt afgesloten met de krakers ‘Killed By Death’ en ‘Ace Of Spades’.

Wederom is gebleken dat een akoestische avond bijzonder verkwikkend en verassend goed blijkt te zijn. Dit heeft uiteraard te maken met de geleverde topkwaliteit, maar ook de hoge mate van diversiteit. Als er op een avond uitbundig geapplaudisseerd werd, dan was het deze wel. Vorig jaar was het een perfect begin, nu een meer dan perfect einde van een wederom bijzonder geslaagde FemMe editie. Een editie die veel te ontdekken heeft geboden, geen enkele band muzikaal uit de toon viel en vooral veel gezelligheid en amusement te bieden had. De verdeling over 3 verschillende locaties heeft zeker zijn charme en is best voor herhaling vatbaar. De organisatie was weer dik in orde en een vette pluim weer voor alle vrijwilligers en organisator Ton Dekkers die het toch weer voor elkaar heeft gekregen om ons uit alle windhoeken van de wereld (Rusland, Hongarije, Tunesië om er maar een paar te noemen) kwaliteit voor te schotelen. De thuisblijvers hadden weer het grootste ongelijk, maar die krijgen volgend jaar weer een kans; FemMe 5 gaat er komen. De data zijn nog niet bekend maar het schijnt iets heel bijzonders te gaan worden. Wij van Rockmuzine kunnen alvast al niet wachten om dit festijn volgend jaar weer mee te maken. Tot dan !

Foto’s (C) Armelle van Helden