Triggerfinger triomfeert in de Melkweg

De mannen van Triggerfinger zijn terug, en hoe! Eind augustus kwam ‘Colossus’, album nummer 5 van het Antwerpse trio uit. Triggerfinger staat bekend als “The loudest band from Antwerp”. Live bevestigt de band deze geuzenaam keer op keer op podia door heel Europa. Altijd strak in het pak vormen Ruben Block, Mario Goossens en “Monsieur Paul” een driekoppig rockmonster dat sinds het uitkomen van het nieuwe album aanvulling krijgt van gitaist Geoffery Burton. Triggerfinger vormt een warme familie waarin ook vriend van de band David Poltrock een plek heeft als voorprogramma. Met de 3 uitverkochte shows in de Melkweg is de cirkel rond. In 2012 vormde het Amsterdamse poppodium het decor van het live-album ‘Faders Up 2’.

Poltrock

David Poltrock is een vriend van de band en de muzikant, producer en dj speelt ook regelmatig mee op albums van Triggerfinger. Poltrock in het voorprogramma van Triggerfinger is een gewaagde zet. De muziek van de eigenzinnige Vlaming is van een heel andere orde dan de dampende rock van Triggerfinger. David neemt plaats achter een batterij keyboards en synthesizers en vergast de langzaam volstromende Max op een set vol meanderende soundscapes en dancebeats.

Langzaam zwellen de synthesizerklanken aan waarna volle dancebeats het stokje overnemen. David speelt vol overgave, maar de reacties uit het publiek zijn gemengd. Je ziet aan de ene kant mensen instemmend meeschudden terwijl anderen elkaar met en blik van onbegrip aankijken.

Triggerfinger

Tegen negenen gaan de zaallichten van de stijf uitverkochte Melkweg de Max uit en zwelt het intro van ‘Wollensak Walk’ van Triggerfinger’s laatste album aan. Ruben, Mario, Monsieur Paul en Geoffrey betreden het podium. Strak in het pak, zoals we van ze gewend zijn. Vooral Ruben heeft zich uitgeleefd in een blauw glitterpak, rode laarzen en een rood hemd.De band speelt dicht bij elkaar, met Mario’s drumpodium als stralend middelpunt. Ruben is de onbetwiste frontman van Triggerfinger, maar muzikaal is Mario de man die de lijnen uitzet. Iedere jam of tempowisseling begint bij hem. Ruben heeft met de komst van Geoffrey als vierde bandlid duidelijk meer vrijheid gekregen en springt nog vaker op het drumpodium om zijn gitaarriffs kracht bij te zetten met suggestieve heupbewegingen en stoere rockposes.

Triggerfinger is een van de weinige bands die tegelijkertijd kiezelhard en übersexy kan klinken. De rake klappen van Mario en de grommende bas van monsieur Paul zorgen constant voor een medogenloze groove waarop de gitaren van Ruben en Geoffrey afwisselend oorverdovend kunnen rocken en melodieus kunnen verleiden. De sensuele falset van Ruben Block doet de rest. Het publiek zingt hartstochtelijk mee met klassiekers als ‘First Taste’ en ‘All This Dancin’ Around’, maar er is weinig animo voor de moshpit. Een enthousiaste stagediver krijgt geen vangnet bij elkaar zodat hij de sprong niet kan wagen en hij onverrichter zake van het podium afgeholpen moet worden.

Het hoogtepunt van de waanzinnige rockshow is ‘My Baby’s Got a Gun’. Dat door Ruben aangekondigd wordt als: “Wij tappen graag uit verschillende vaatjes, niet alleen drankmatig, maar ook muzikaal. Het volgende nummer begint iets zachter.” ‘My Baby’s Got a Gun’ bouwt  van een enkele aanslag op de gitaar langzaam de dreiging op richting de onvermijdelijke ontlading in een orkaan van gitaargeweld. De bijna onvermijdelijke drumsolo krijgt een onverwacht krachtige afsluiter als ook Ruben en monsieur Paul drumstokken ter hand nemen en Triggerfinger als band het drumstel geselt. ‘Colossus’, het titelnummer van het nieuwe album is een fantastische aanwinst voor de setlist. Met dubbele basgitaar en een onweerstaanbare groove komt de bassolo van Ruben extra hard binnen.

Dat Triggerfinger een fenomenale coverband is wisten we al na het gigantische succes van ‘I Follow Rivers’. Maar de overdonderende uitvoering van Rihanna’s ‘Man Down’ tilt het nummer naar een heel nieuw niveau.

Triggerfinger laat andermaal zien dat de band op dit moment een van de belangrijkste hoeders van de rock ’n roll is.

(c) Fotografie: Bernard Bodt