Machine Head – Catharsis

Machine Head staat bekend als een band die goede beukende albums kan brengen. Met klassiekers als ‘Burn My Eyes’ (1994) en ‘The Blackening’ (2007). Hun muziekstijl is echter niet altijd even constant, dat bleek wel met de komst van ‘The Burning Red’ in 1999. Het album viel niet bij iedereen in goede aarde en de band heeft door de jaren heen hard moeten werken om dit muzikale uitstapje in de richting van nu metal te doen vergeten. Verrassend is alweer het negende album ‘Catharsis’ dus ook wel te noemen. Fans keken uit naar de komst van dit album, maar frontman Robb Flynn geeft al aan in interviews dat dit album niet bij iedereen in goede aarde zal vallen. Hij benoemt dat het voor de band niet uitdagend genoeg is om muziek te maken die simpelweg voorspelbaar is, en wat niemand zal beledigen. Over ‘Catharsis’ kunnen we veel zeggen, maar voorspelbaar is het album in ieder geval niet.

Het album wordt geopend met de inluidende zin “Fuck The World” vanuit de gruntende strot van Robb Flynn tijdens het nummer ‘Volatile’. Hij klinkt wat vlakker, maar goed de man wordt ook een dagje ouder. Helaas ontwikkelt de inhoud van zijn teksten niet mee, en komt het geheel een beetje puberaal over. Goed muzikaal gebeurd er ook een hoop. Het blijft, wat de vocalen, betreft, helaas niet bij rauwe grunts wat Robb Flynn die hij nou net zo goed kan, er wordt een poging gedaan tot zingen en clean vocals. Dit is in het verleden eerder gebeurd tot grote teleurstelling van de fans, de vraag die opkomt is dan ook; “waarom herhalen?”. Verder is het geheel rommelig en lijkt de band zoekende naar een richting.

De zoekende richting blijft tijdens ‘Catharsis’. De intro is rustig en opbouwend. Het geluid is mooi en vol. De opbouw van het nummer is snel. Met wederom clean vocals. De rammende stukken met het rauwe stemgeluid van Robb Flynn komen gelukkig ook voor, maar deze worden geheel overstemt en vallen in het niet bij het nu metal geluid dat de band ten gehore brengt. Is alles slecht? Welnee in de afwisseling met de hardere stukken heb je als luisteraar zowaar af en toe het idee dat je daadwerkelijk naar een Machine Head album aan het luisteren bent, dit door de groovende gitaren.

Ook ‘Beyond The Pale’ begint rustig, maar het geheel beukt open. Is er dan toch hoop? Maar helaas het tempo gaat eruit en de gevonden agressie maakt plaats voor een geheel met ongemakkelijke tempowisselingen. De harde groovende stukken is wat je als fan wilt horen, waarom die zoetsappige tempowisselingen, WAAROM???? Bassist Jared Mac Eachern en drummer Dave Mc Clain vallen op in positieve zin, echter vormt het nummer wederom geen geheel en allicht is het idee om tempowisselingen en technische metal te combineren met een goede groove over te laten aan bands als Gojira die dit als geen ander beheersen.

‘Triple Beam’ is gewoon slechte rap metal, zonder eenheid, zonder visie, zonder lijn. Ronduit rommelig en werkelijk te min voor een band als Machine Head. Op dit punt heb je eigenlijk geen zin meer om verder te luisteren. Maar goed de heren hebben hun energie gestoken in het produceren van een album met maar liefst 15 nummers, en met zo’n lange carriére zal er toch wel iets positiefs te melden zijn. Er staan gevoelige nummers op zoals ‘Bastards’ wat een liedje is voor het nageslacht. Er zit wel een zekere versnelling in richting rock en slechte punk met een hoog feel good gehalte. Of je hier nou als kroost heel vrolijk van wordt, blijft de vraag.

‘Behind The Mask’ is een rustig nummer. Met accoustisch gitaarspel is dit allicht het beste nummer van het album. De solo’s zijn daadwerkelijk goed, en het nummer vormt zowaar een geheel. Vergeet dat je Machine Head aan het luisteren bent, en dan is het gewoon een heel fijn nummer. ‘Razorblade Smile’ begint met vette drums. Goede groovende gitaren vullen het geheel aan. Het is een nummer ten ere van Lemmy, en dat is duidelijk te horen. Het is lekker up tempo en heeft een duidelijke Machine Head meets Mötorhead vibe. Misschien is dit de juiste weg voor de band om aan te houden. Gewoon een idee voor de toekomst. Het album wordt afgesloten met ‘Eulogy’. De rustige intro, met Robb Flynn die daadwerkelijk redelijk zingt. De man heeft een uniek stem geluid, maar lijkt dit album zoekende. Nee, ook deze keer geen gemene grunts die hij zo fantastisch kan brengen, maar gevoelige clean vocals. Het nummer wordt echter weer ongemakkelijk als er harder wordt ingezet en Robb Flynn weer onaanhoorbare klanken produceert als een nachtegaal die zojuist een dikke sigaar heeft opgerookt en weggespoeld met een fles spiritus.

Goed dan heb je dus zo hard gewerkt als band om je nu metal reputatie te doen vergeten, en dan breng je ‘Catharsis’ uit. Het is een verassende keuze. Zeker geen aangename verrassing. Zelfs toen nu metal met bands als Linkin Park, Papa Roach, Korn enz. zijn hoogtij dagen kende had een album als ‘Catharsis’ een flop geweest. Het ontbreekt aan visie en samenhang en is simpelweg geen geheel. Het album zal niet bij iedereen in goede aarde vallen blijkt een understatement. Het is eerder verrassend te noemen als er fans zijn die dit een goed album vinden. Je wilt als band ontwikkelen en uitdagende muziek schrijven, dat is helder, maar vergeet in het proces je fans niet. Zonder die fans was het nooit tot negen albums gekomen, en dit is voor hen een belediging.

(40/100, Nuclear Blast)

Tracklist;
• Volatile
• Catharsis
• Beyond The Pale
• California Bleeding
• Triple Beam
• Kaleidoscope
• Bastards
• Hope Begets Hope
• Screaming At The Sun
• Behind The Mask
• Heavy Lies The Crown
• Psychotic
• Grind You Down
• Razoblade Smile
• Eulogy