The Delta Saints live – een explosie van passie en muzikaliteit

The Delta Saints vindt haar oorsprong op de Belmont University waar zanger Ben Ringel en bassist David Supica samen muziek gingen maken. We schrijven 2007, een aantal bandwisselingen waaronder harmonicaspelers, een drummer en een gitarist later werd in 2013 een eerste studio album opgenomen: ‘Death Letter Jubilee’. De plaat vergroot de aandacht voor de band. Maar the Delta Saints heeft haar fanbase vooral te danken aan haar fantastische energieke live shows. In de 10 jaar dat de band bestaat heeft de band waarschijnlijk alle podia in haar thuisland, maar ook over heel Europa meermalen platgespeeld. Nu is het tijd voor iets anders. De band hierover op haar website: “We here in camp Delta Saint wanted to give everyone an update on all things life and the future. We’ve been running wild and touring our asses off for the last 10 years and feel like it’s finally time to get off the road and step away for a while.” The Delta Saints neemt afscheid van haar trouwe fans op de enige manier die passend is. Met een uitgebreide Europese tour, ‘The Farewell for Now spring tour’. Hoe treurig het nieuws van het afscheid ook is, een tour van the Delta Saints is altijd goed nieuws. Bovendien is het geen definitief afscheid.

The Delta Saints wordt bijgestaan door regionaal talent: Lone Road Station uit Venlo.

Lone Road Station

Lone Road Station bestaat uit een zestal gelijkgestemde zielen. De band omschrijft haar muziek als “eigen werk met een vette knipoog naar de jaren 80”. De band werd in 2013 opgericht en maakte al snel naam met haar energieke liveshows. In 2016 werd samen met sterproducer Guido Aalbers het debuutalbum Rebels opgenomen.

Lone Road Station betreedt het podium onder klassieke filmgeluiden. De show opent energiek met ‘Rebels’, pompende drums, rommelende bas, stevige gitaren, maar vooral het onstuitbare enthousiasme van zanger Marinho. Dat vormt het basisrecept voor de show van Lone Road Station. Hier en daar wordt een wat gevoeliger snaar geraakt, maar de band is toch het sterkst als er stevig gerockt wordt. ‘Hot Rod Ride’ is daar een goed voorbeeld van; stevige bluesrock met een toefje country, hier komt Marinho’s wat hese stem het best tot zjin recht. ‘Wake Up’ is een nieuw nummer, recht uit de oefenruimte, de Bosuil is het eerste publiek dat ‘Wake Up’ te horen krijgt. Dat belooft veel goeds voor het volgende album. Bluesy rock, met rap en scratchende gitaren die ook nog groovet als een malle. Maar het mooist is toch het prachtig opgebouwde ‘Dreams and Reality waarin de gitaren langzaam aanzwellen naar een groots geluid.

Met haar energie en enthousiasme warmt Lone Road Station de Bosuil op voor het hoofdgerecht van de avond.

The Delta Saints

The Delta Saints toont geen spoortje van slijtage. De 5 bandleden bestijgen het podium nog even enthousiast als 3 en een half jaar geleden, toen uw recensent the Delta Saints voor het eerst in de Bosuil op zag treden. Als een stel jonge honden gaan Ben Ringel, David Supica, Dylan Fitch, Nate “Willie Burns” Kremer en Vincent Williams los wanneer ze het podium hebben bestegen. The Delta Saints opent met recent werk. Achtereenvolgens passeren ‘Are You’ en ‘Be With You (Burning Wheel) van Monte Vista (2017) de revue. Waarna het prachtig groovende ‘Bones’ van het gelijknamige album uit 2016 wordt gespeeld. Pas daarna wordt teruggegrepen op ouder werk. ‘Death Letter Jubilee’ krijgt een geweldig groovende laidback uitvoering. De mannen van The Delta Saints zijn stuk voor stuk waanzinnige muzikanten, maar de grote kracht van de band zit toch in de passie en de speelvreugde waarmee de band op het podium staat. The Delta Saints maakt prachtige nummers met zeggingskracht, gevoel en vooral een onweerstaanbare groove. Maar de band voelt zich zeker niet te groot om nummers van anderen onder handen te nemen. Zo krijgt Pink Floyd’s ‘Breathe (In the Air) een gloedvolle uitvoering met Dylan’s slide gitaar in een prachtige hoofdrol. ‘Drink it Slow’ wordt in een swingend jazzy jasje gestoken en wordt door David afgesloten met een inventieve bassolo die langzaam uitmondt in een uitbundige jazzfunk jam. ‘Crows’ wordt door Ben aangekondigd als een “Sort of lovesong”. Met zijn intense zang, een geweldige gitaarsolo en een prachtig einde groeit ‘Crows’ uit tot een van de hoogtepunten van de show. Daarna gaan de dansschoenen aan voor het dansbare ‘Devil’s Creek’ en het energieke ‘A Bird Called Angola’. Het intense en bloedmooie ‘Butte La Rose’ vormt weer een hoogtepunt vol dreigende riffs en expressieve zang. De reguliere show eindigt met ‘Momma’ een oude live klassieker, die na 3 jaar op de plank voor “Farewell for now” tour weer eens afgestoft wordt, en het werkt, enthousiast schreeuwt de hele Bosuil mee.

In de toegift verschijnt Ben solo op het podium en bindt hij de Bosuil bijna ademloos aan zijn lippen met een bloedstollend mooie uitvoering van ‘Space Man’, een ode aan David Bowie. Wanneer de rest van de band ook terug is op het podium krijgt ‘Come Together’ van the Beatles een geweldige uitvoering waar de passie werkelijk van het podium afspat.

Tenslotte

The Delta Saints wisselen schijnbaar moeiteloos stevige rock af met jazzy jams en gevoelige melodieën. The Delta Saints nemen afscheid van hun fans tijdens deze tour, maar er zit zoveel muzikaliteit, vriendschap en samenspel in het optreden van de band dat het mij niet zal verbazen als we binnenkort toch weer van the Delta Saints zullen horen.

Foto (c) Ariane van Ginneke, archief RockMuZine