Steve Hill – The one-man blues rock band

De laatste jaren krijgt de Canadese one-man band Steve Hill gelukkig meer internationale bekendheid. Er zijn natuurlijk wel meer one-man bands. Ze spelen dan zelf alles in voor hun studioalbum. Blues/rocker Steve Hill speelt ook live in zijn uppie. Bij een live one-man band denk je misschien aan een nogal ouderwetse stijl en zeer eenvoudige muziek. Maar Steve geeft dit item een nieuwe twist. Het drumstel staat gewoon op de grond. Al staand bedient hij met zijn voeten de bas-en de snare drum. Op de kop van zijn gitaar is een stok gemonteerd waarmee hij de cimbalen bespeelt.

Al bij het openingsnummer is het duidelijk dat dit een one-man band is met een modernere inslag. Want Rhythm all over’ heeft een energieke en opzwepende start, van zowel het ritme als de zang. Het gitaarspel is om heerlijk van te genieten. Dat belooft wat voor de rest van de cd! ‘Go on’ heeft een mooi intro op gitaar. Steve heeft in zijn uitspraak een lichte slis. Zijn vocale bereik is niet zo groot. Maar hij weet wat hij kan en blijft keurig binnen die marge. Bovendien heeft hij een warme kleur stem. Hij speelt een aangenaam instrumentaal stuk, waarin gitaar natuurlijk de hoofdrol heeft.
Qua stemvolume laat Steve goede variatie horen. Hij laat de muziek daarop aansluiten. Een aantal nummers zijn onderling min of meer gelijkwaardig van structuur.

Het intro van ‘Tough Luck’ is duidelijk anders. De harmonica vormt een mooie blend met de rustige muziek. Door de ingetogen muziek komt Steve’s stem extra mooi uit. Hij zingt vrij laag en langzaam. De muziek blijft in mid tempo. Ik verwachtte nog wat extra’s voor de liveshow, dat blijft achter wege. Maar dat is ook niet verwonderlijk als one-man band.

In ‘Never is such a long time’ heeft het gitaarwerk een heerlijke ruwe sound. Ondanks dat het geluid niet perfect van kwaliteit is, ben ik wel onder de indruk.
‘Hate to see you go’ kent een uptempo start en is opzwepend van aard. Er is een prima verdeling tussen licht gillend gitaarspel en het ritme. Langzaam maar zeker wordt het tempo van het instrumentale stuk verder opgeschroefd. Dit is zo gaaf! Het einde is helaas wat voorspelbaar.

Één van de covers is ‘Emily’. Steve zingt deze lofzang zeer geloofwaardig. Zijn iets schorre, bijna zwoele stem komt goed tot zijn recht in het klein gespeelde ‘Nothing new’. Hier is het einde met harmonica prachtig.
‘Voodoo child’ is al ontelbare keren gecoverd. Deze versie is een prima slot van deze live cd.

Op het einde zegt Steve “Merci beaucoup.” Verder hoor je geen woord tussen de nummers door. Op cd is het niet te horen of er wel of geen toegift was. De live sfeer krijg je hierdoor minder mee. Het voordeel is wel dat de nummers elkaar bijna non stop opvolgen. Ondanks dat het geluid niet helemaal prefect is, is het wel duidelijk dat Steve Hill goed kan spelen. Natuurlijk hoor je geen donderende drums of vette bas grooves. Maar als je niet weet dat dit een one-man band is, heb dat amper in de gaten. Daarbij weet Steve tijdens het multitasken ook nog eens passie en emotie over te brengen! Nu maar hopen dat er snel een Steve Hill toer voor Nederland gepland staat.
(80/100) (Manhaton Records)

Tracklist: The One Man Blues Rock Band

1 Rhythm all over – 3.52
2 Go on – 5.10
3 The collector – 3. 51
4 Damned – 3.47
5 Tough luck – 4.24
6 Never is such a long time – 6.37
7 Hate to see you go – 5.22
8 Emily – 4.09
9 Nothing new – 4.23
10 Out of phase -. 4.21
11 Still got it bad – 5.30
12 The ballad of Johnny Wabo – 5.22
13 Dangerous – 3.57
14 Voodoo child (Slight return) – 7.32