Wolfmother brengt 013 tot het kookpunt

Op een van de warmste dagen van 2018 staat Wolfmother op het programma van het Tilburgse 013. De band bracht sinds 2016 geen nieuwe muziek uit, maar een show van Wolfmother staat altijd garant voor een stevig portie warmbloedige rock ’n roll. Als support brengt Wolfmother de Paceshifters mee. Ondanks de vakantietijd, Tilburg Kermis en de zomerse hitte is de grote zaal van 013 behoorlijk gevuld met een gemeleerd gezelschap rockliefhebbers.

Paceshifters

Paceshifters is een trio uit Overijssel, bestaande uit de broers Paul en Seb Dokman en drummer Jesper Albers. Dit jaar bestaat de band 10 jaar en ter ere van dit jubileum brengt de band een live dubbel elpee uit van een van haar shows in Hedon in 2017. De band staat bol van ambitie. Zo toog het drietal in 2012 naar de Verenigde Staten om omder leidinng van Ed Stasium (the Ramones, Talking Heads, Living Colour) haar tweede album Home op te nemen. Paceshifters heeft inmiddels 4 studio albums op haar naam staan. Maar de band heeft toch vooral faam vanwege haar onstuimige live shows.

Onder de tonen van ‘Celebrate’ van de licht obscure goth-rock band Fields of the Nephilim uit de jaren 80 betreedt Paceshifters het podium. Om gelijk uit los te barsten met de gruizige riffs van ‘Nothing I Can Do’. Hiermee is de toon gezet voor de korte set van mannen uit Wijhe. Afwisselend nemen Paul en Seb de vocalen voor hun rekening en het wordt extra intens wanneer de broers samen zingen. In de Who cover ‘Baba O’Riley’ laat Jesper horen dat ook hij een goeie zangstem heeft. Maar het mooiste bewaart de Paceshifters voor het einde van de show. ‘Yearning Desire’ waarin je Smashing Pumpkins en Therapy terughoort, maar vooral de passie en energie van Seb, Paul en Jesper. In het afsluitende ‘Cut ’n Run’ is vooral de dynamiek tussen de slepende, bijna rustig te noemen stukken en de uitbarstingen van gitaarriffs indrukwekkend.

Paceshifters is een van de vaandeldragers van de rock ’n roll in Nederland verovert deze avond in 013 de nodige harten onder het Wolfmother publiek.

Wolfmother

De enige constante factor in Wolfmother is zanger/gitarist Andrew Stockdale hij is er al bij sinds de eerste jams in 2000. In 2012 trok Andrew zelfs kortstondig de stekker uit Wolfmother om onder zijn eigen naam een album uit te brengen. Dit bleek geen lang leven beschoren en alweer in 2013 werd Wolfmother in ere hersteld. Maar pas bij de release van ‘Victorious’ in 2016 kreeg Wolfmother weer de urgentie en slagkracht van het debuut ‘Wolfmother’ uit 2004 terug. Live staat Wolfmother altijd als een huis.

Wolfmother toert niet ter ere van nieuw materiaal, dus de setlist van vanavond kent weinig verrassingen. Sterker nog, de setlist van de show vanavond in 013 is exact gelijk aan die van de avond ervoor in de Melkweg. Is dat een probleem? Niet als Wolfmother haar vertrouwde nummers met een houding speelt alsof het de allereerste keer is. De rock ’n roll van Wolfmother moet het veel meer hebben van de passie, samenspel en energie van de liveshow dan van originaliteit en vernieuwing in de liedjes.

En met die passie zit het vanavond wel snor. Andrew heeft er zin in en staat met een brede glimlach op zijn gezicht op het podium. Bassist Ian Peres. Showman pur sang die bij vorige gelegenheden soms met 1 hand baste en met zijn overige 3 ledematen het keyboard bespeelde is vervangen

door bassist Brad Heald en keyboardspeler Lachy Doley, minder spectaculair, maar zeker zo effectief. De show is opgebouwd rond het eerste album. Wolfmother speelt met bezieling en deze passie slaat over naar het publiek. Vanaf de eerste noot van opener ‘Victorious’ tot de laatste riff van ‘Joker And The Thief’ wordt er enthousiast meegezongen en geklapt. Al snel ontstaat er een moshpit midden voor het podium die gedurende de show alleen maar aangroeit. Een eerste hoogtepunt van de show is het psychedelische ‘White Unicorn” met haar loodzware riffs en loepzuivere zang. Het geweldig groovende ‘Gypsy Caravan’ is het volgende hoogtepunt. Aan het einde van de reguliere set is ‘Dimension’ een van de hoogtepunten. Maar bij de toegift ‘Joker And The Thief’ gaan band en publiek helemaal los. ‘Joker And The Thief’ is misschien wel het ultieme rock ’n roll nummer: hard, groovy en psychedelisch.

Zolang er bands als Wolfmother en Paceshifters bestaan is rock ’n roll springlevend.

 

Fotografie: (c) Lenny van Dijk