Beyond The Black bevestigt moeiteloos headlinerstatus op 2e dag FemMe 2018

Na een geslaagd opwarmdagje op de vrijdag staan voor vandaag een aantal grotere namen op het programma. Dat opwarmen is vandaag niet nodig want zelfs in oktober wenst Mother Nature ons aangenaam te verassen met zomerse temperaturen van 27 graden. Lekker weertje dus buiten, maar we begeven ons toch maar naar binnen om te gaan horen en aanschouwen wat de organisatie ditmaal voor ons in petto heeft. Meteen bij binnenkomst valt op dat het al een stuk drukker is dan op vrijdag. Omdat er opvallend veel flarden Duits mijn geluidsorganen binnendringen lijkt het er sterk op dat het Duitse Beyond The Black het nodige publiek gaat trekken. Eerst maar eens op weg naar de 1^e band van de dag.

Martyrium

Kenmerkte de 1^e dag zich als bijzonder afwisselend qua muziekstijlen, dag 2 begint doodleuk met een genre dat we nog niet gehad hebben. Het Maltese Martyrium speelt namelijk onvervalste Black Metal. Goed dat het optreden niet buiten is bij die hitte want normaliter verliest zo’n optreden dan meteen aan kracht. Na enkele, te lange, intro tapes betreedt dan eindelijk de band in pantserkledij  het podium. De roodharige vocaliste Sandra is ook nog getooid met masker en duivelshoorns en gedurende het optreden neemt de band hun muzikale performance behoorlijk serieus hetgeen de uitstraling wel ten goede komt. Nu ben ik normaliter niet gecharmeerd van dit genre maar dit optreden zit ik moeiteloos uit. Het geheel klinkt gewoon erg lekker en nu eens niet chaotisch. Het enige jammere is dat de vocalen nauwelijks hoorbaar zijn in de mix. Tegen het einde komen ze wel door in de rustigere passages en blijkt dat Sandra over best een lekkere grafstem beschikt. De muziek zelf klinkt echter zo strak als een zwartgespannen snaar en wordt vol overgave gebracht. Toch wel DE verassing van de dag dit Martyrium dat de toch al goed gevulde grote zaal lekker meekrijgt en de aandacht goed weet vast te houden.

Project Renegade

Een drummer met een gasmasker op die qua uiterlijk op die manier sterk doet denken aan superschurk Bane uit de Batman film voorspeld wel iets heftigs. Als dan ook nog de band in eenzelfde enigszins militaristische kledij opkomt doet het geheel sterk denken aan Viper Solfa. Zo heftig is de muziek echter niet al gaat het behoorlijk richting industrial. Ook hier staat de bas weer verkeerd afgesteld hetgeen de muzikale kwaliteit weer te kort doet.  De vocalen van Marianne klinken helder maar wel heel liefjes in tegenstelling tot het heftige gebeuk. Enthousiasme kan haar echter totaal niet ontzegd worden zodat alles lekker aanstekelijk en gemeend overkomt. Onder andere het loodzware ‘Pressure’ en ‘Natural Born Killers’ verdienen de meeste lof en bewijzen dat bij de rustigere passages de vocalen sterker uit de verf komen.

Spoil Engine

Het Belgisch/Nederlandse Spoil Engine is terecht een van de publiekstrekkers en zet een vet professioneel optreden neer. De band zelf heeft het zichtbaar naar de zin en lost de melodieuze Death Metal met Metalcore invloeden als geplaatste granaatbommen tussen de aanwezigen. Onder aanvoering van de lieftallig ogende maar over een gruwelijk gave moordstrot beschikkende Iris gaat het publiek los bij ‘Flawless’, het snelle ‘Silence Will Fall’ en publiekslieveling ‘Stormsleeper’ dat voor de eerste circlepit van de dag zorgt. Tijdens ‘Disconnect’ is er al helemaal geen houden meer aan en het bewijst dat deze goed geoliede machine in de toekomst een Arch Enemy het vuur nog wat nader aan de schenen kan gaan leggen.

Chrysilia

Tijd voor even wat anders want het Griekse (het kleine podium van Dynamo is vandaag voor ¾ gevuld met Grieks talent) Chrysilia speelt filmisch aandoende, epische metal met wat folk invloeden. Zangeres Chryso heeft een heldere, goede stem en is super enthousiast. De nummers zitten goed in elkaar en hebben genoeg leuke twists om de aandacht vast te houden. ‘By The Gates Of Ypsus’ is hier een mooi voorbeeld van en een nummer als ‘Alter Of Silence’ rockt er ook lekker op los. Met ‘King Of A Stellar World’ wordt er zelfs een Rotting Christ cover gespeeld hetgeen de aanwezigen ook wel kunnen waarderen. Lekker enthousiast bandje dat het live goed voor elkaar heeft.

Autumn

We moeten nogal wat jaartjes terug in de tijd, 3 om precies te zijn, dat het Nederlands Autumn live te bewonderen was. Gelukkig zijn ze weer terug met hun progressieve rock en is het met 7 man, waarvan 3 gitaristen, ook meteen erg druk op het podium. Live klinkt het dan ook wel erg vet en er wordt stevig op los gerockt vandaag. We krijgen sterke uitvoeringen voorgeschoteld van o.a. ‘The Scarecrow’, ‘Cold Comfort’ en het nieuwe, nog te verschijnen, ‘Where The River Ends’. Marjan Wellman is als altijd weer bijzonder goed bij stem en laat ook hier weer horen dat Nederland stiekem een behoorlijk aantal erg goede zangeressen herbergt. Tot nu toe de band die de meeste respons ontvangt en na afloop zijn de rijen weer dik bij de handtekening sessies. Welkom terug!

 

Beyond The Black

En dan de band waar toch wel velen op af zijn gekomen. Na het intro ‘Paint it Black’ van de Rolling Stones betreed de band onder aanvoering van zangeres en bandleidster Jennifer Haben het podium en laat meteen zien en horen hoe een headiner rockband zich profileert. Het verschil met, met alle respect, de andere bands is groot, heel groot. Hier staat een band die in alles zelfverzekerdheid en professionaliteit uitstraalt. Een band die het wel eens heel ver kan gaan schoppen en die klaar is voor de grotere festivals. Heel het plaatje klopt; er wordt strak gemusiceerd, de zang en podiumpresentatie zijn dik in orde en de metal is zowel aanstekelijk als toegankelijk. Jennifer straalt overtuiging uit, zingt erg soepel en windt het publiek moeiteloos om haar vinger. Ook gitarist Chris geeft vocaal lekker bruut tegenwicht en dat komt het geheel ten goede. Met nummers als ‘Heart Of The Hurricane’, ‘My God Is Dead’, ‘When Angels Fall’, ‘Lost In Forever’ en ‘Songs Of Love And Death’ worden we murw gebeukt, de handen massaal op elkaar gebracht en de vuisten de lucht ingesmeten. Een stampende versie van ‘Shine And Shade’ tovert Dynamo om in een groot feest alvorens de band nogmaals terugkomt en afsluit met de live knallers ‘In The Shadows’ en ‘Hallelujah’. Op plaat mag het materiaal soms wat poppy klinken, live is het echter smullen geblazen. Een fraai staaltje van FemMe om deze band binnen te halen.

Enemy Of Reality

Het Griekse Enemy Of Reality heb ik al een paar keer eerder mogen aanschouwen en dat was mij niet al te best bevallen. Live gingen vooral de hoge uithalen van zangeres  Iliana Tsakiraki vervelen dus persoonlijk was ik er niet gerust op. Bij de begintonen is gelukkig al wel duidelijk dat deze band het wel voor elkaar heeft gekregen om het geluid in de kleine aal goed afgesteld te krijgen. Het 2^e pluspunt is dat ik deze keer bijzonder aangenaam verrast ben want Iliana heeft haar imposante stem deze keer bijzonder goed onder controle. Moeiteloos switcht ze deze keer tussen haar normale, heldere zangstem en opera uithalen. Deze bijzonder imposante zangeres (zowel in formaat als in stem)  heeft de beschikking over een formidabele longinhoud en is daarnaast ook nog eens erg enthousiast. Ditmaal is de wat cinematische aanpak van de symfonische metal in ieder geval goed te pruimen.

Cellar Darling

Drie bandleden van Eluveitie besluiten in 2016 een nieuwe band te starten, Cellar Darling genaamd. En dit is een goede zet geweest, de Zwitsers verwerken mooie verhalen in hun nummers. Zangeres Anna Murphy zegt tijdens het optreden dan ook: “Ik ben niet zo’n prater, wel zing ik graag voor jullie, en vertel ik graag verhalen”. Anna bespeelt de hurdy-gurdy, een snaarinstrument wat geluidstechnisch lijkt op een zakpijp. Dit geeft hun folk-muziek een extra dimensie. De cover van Queen’s ‘The Prophet’s Song’ is zo anders dan het origineel, dat het een tijdje duurt voor het kwartje valt, wat zeker niet slecht is. Integendeel, hoe knap is het om andermans muziek zo naar je eigen stijl om te vormen? Uiteraard mochten nummers van het debuutalbum ‘This is the Sound’ niet ontbreken. Nummers als ‘Avalanche’, ‘The Hermit’ en ‘Black Moon’ komen binnen, en blijven goed hangen. Een band met potentie om groter te worden.

Dag 2 en daarmee de hoofdmoot zit er alweer op en is in sneltreinvaart voorbij gevlogen. Helaas moeten we de afsluitende, akoestische dag wegens omstandigheden laten schieten. Jammer, want ook die dagen waren altijd zeker de moeite waard.  Hetgeen wij hebben gezien en gehoord was wederom lekker afwisselend en van goede kwaliteit. Die kwaliteit was te verwachten met bands als Autumn, Spoil Engine en Beyond The Black die toch een paar treetjes hoger op de ladder staan als de overige bands die zeker het aanhoren en aanschouwen waard waren. Bij die bands spat het enthousiasme en dankbaarheid er extra vanaf en ook dat weten de aanwezigen bijzonder te waarderen. Zoals altijd is iedereen benaderbaar en in voor een praatje, worden er vriendschapsbanden aangehaald of nieuwe gesloten. FemMe is en blijft een heerlijk relaxed festival dat voor elk wat wils biedt en waar genoeg te ontdekken valt. Pluim wederom voor de perfecte organisatie en op naar de volgende editie die reeds is aangekondigd voor 11-12-13 november 2019. Deze keer niet meer in het Eindhovense, maar in The Box in Hilvarenbeek.

Foto’s (c) Armelle van Helden