MOUNTAIN EYE – ROADS UNCHARTED
Op 29 Januari verscheen ‘Roads Uncharted’, het met slechts 8 tracks, wat korte, debuutalbum van de Nederlandse metal-band ‘ Mountain Eye’. Naar eigen zeggen wil de band met het album de harde, alternatieve metal toegankelijk maken voor het grote publiek. Als dat voor mekaar is duikt de band daardoor volgens plan in het gat dat door de grote nu metal bands van begin jaren ’00 werd achtergelaten.
‘Nu metal’ is typisch zo’ n genre dat zichzelf de das heeft omgedaan. Nadat het genre groot werd, tekenden de platenmaatschappijen alles wat een Nu metal belofte was, en de markt werd overspoeld, waardoor de gein er al snel af was. De grote bands splitten of er gingen mensen dood. Dat er nu dan Mountain Eye uit Nederland opstaat die uitgerekend in dat gat wil springen is op zijn minst opmerkelijk.
Het album klinkt op het eerste gehoor wat vlak. Ook na een paar keer draaien blijft die overtuiging staan. Mij is onbekend waar deze opnamen zijn gemaakt. Het klinkt als een home studio die vaak juist door de beperkte opnamemogelijkheden voor met name drums en vocals niet erg geschikt zijn om heel goed klinkende vette rock mee op te nemen. In de mix klinkt overal wat weinig ruimte voor de bas en overall klinken de drums veel te dun voor dit genre.
De stem zit vrij vooraan in de productie en is goed gedefinieerd. Gitaren klinken goed, maar body ontbreekt, Ik denk dat het allemaal via DI kan zijn opgenomen, in ieder geval zonder gebruik te maken van de akoestiek van een goede studio waarin tevreden buizenbakken hun warme geluid afgeven.
Dat de band geen budget heeft voor een dure studio is echter geen argument. De band klinkt, in de gegeven beperking behoorlijk strak en goed. Complimenten.
De zanger, Arthur, heeft een stem die ook na een aantal keer luisteren heel sterk blijft doen denken aan die van Nickelback’s Chad Kroeger. Nu weet ik dat alleen het noemen van de naam Nickelback in vele rock circles als een doodzonde wordt bestempeld, maar toch. Luister. Het timbre, de klankleur, het ademgebruik, de dictie. Ik hoor het hele album een Chad Kroeger stem.
Mountain Eye is goed in het maken van goede sferische intro’s, die opbouwen en de nummers hebben inderdaad de typische nu metal ingrediënten van het iets meer melodieuze gebruik van de gitaren, de dynamiek die nummers in delen opdeelt en de vocals die hier en daar inderdaad bijna rappend door de ritme riffs heengaan.
‘Take Control’ past wat mij betreft het best in de omschrijving die de band van zichzelf geeft. Het nummer heeft een mooi sferisch intro, De drums zijn erg strak. Arthur spuugt de lyrics zo hard dat mensen gewond kunnen raken. Een meebrul refrein. Alles aanwezig om hier een prijsnummer van te maken bij de concerten die later dit jaar moeten gaan volgen.
‘Verge’ is dan zo’ n nummer waar de band veel meer uit had kunnen halen. Het nummer is ver uitgebouwd in de breedte, met een laag voor laag opgebouwde gitaarmuur. De mogelijkheden zitten in het mooie open tussenstuk waar met wat meer durf en muzikaliteit het verschil gemaakt had kunnen worden. Hier had Mountain Eye dat gat in kunnen duiken wat ze zelf zo graag wilden.
Mooiste nummer van het album? Ik kies dan toch voor ‘Singularity’ dat gebouwd rond een Muse achtige gitaarriff opgebouwd is. Het nummer maakt mooi gebruik van soundeffects in de breaks en de backingvocals hadden, beter gemixed ook dit nummer op een hoger niveau kunnen brengen.
Als je harde, alternatieve metal meer toegankelijk wil maken voor he brede publiek, dan doe je dat door hem, zoals inderdaad de NU metal deed door hem te vermengen met elementen van andere, meer toegankelijke muzieksoorten. Om hun doel te bereiken is Mountain Eye hier, waarschijnlijk om niet het risico te lopen voor watjes aangezien te worden, niet ver genoeg in gegaan.
Ze kunnen het wel, maar ze hebben het niet aangedurfd hun sound nog commerciëler te maken. Dat vraagt uiteraard ook meer van de productie, en het is een keuze. Een belofte is Moutain Eye zeker. Op 9 februari speelden ze een release show in de Melkweg in Amsterdam en dat zal zeker een fijn metal feestje geworden zijn.
Doorgroeien, veel spelen, en voor een volgend album, grotere ballen hebben en niet bang zijn iets te maken dat te toegankelijk wordt om geloofwaardig te zijn. Mountain Eye zal een aanwinst blijken voor de metal-scene.
(70/100)(Eigen beheer)
