Korpiklaani in 013: Who do you like most…Wayfarers, Warriors or Trolls?

Een folkmetal avond in de 013 is altijd welkom, want wie heeft er nu geen zin in een vrolijk metal feestje? Met namen als Korpiklaani, Turisas en Trollfest, die allemaal al ongeveer 15 jaar meedraaien, zit het wel goed. Deze ‘Wayfarer & Warriors’ Tour staat garant voor afwisseling want ook binnen het folkmetal valt er nog het een van het ander te onderscheiden.

Wanneer we de zaal binnen lopen, is deze al helemaal gevuld want TrollfesT speelt al enkele minuten. Wat direct opvalt, is een bonte lichtshow en zeven dwaze prinsessen die al rond heupelend op het podium (en in de zaal), een stevig potje trollmetal neerzetten. Heeft het carnavalsfeer zich tot in de 013 weten te wurmen? Daar lijkt het wel een beetje op, zo chaotisch als deze Noorse trollen tekeer gaan maar het is goed verklaarbaar. Zoals bekend in de oude Noorse en IJslandse literatuur, trollen zijn helse creaturen die zich graag met dubieuze zaken bezig houden…

Ze zijn ook koning en meester van chaos wat meestal zorgt voor een goed feestje: alle remmen los en gaan zeker wanneer lead zanger trollmannen naar het publiek roept dat deze zaal veel te ordelijk is en dat het moet veranderen! Hun muziek komt chaotisch over vooral vanwege alle erin verwerkte stijlen, niet alleen metal en folk maar ook latin, pop of jazz en niet te vergeten de aanwezigheid van een saxofoon. Teksten zijn vrijwel onverstaanbaar vanwege hun eigen taal “Trollspråk” dat ook eens lekker rauw wordt uitgeschreeuwd. Toch is het allemaal heel pakkend en meeslepend, je kunt niet stil blijven staan en dat zie je ook overal om je heen gebeuren met polonaise en crowdsurfen als gevolg van deze infernale optreden. Zelf bassist Lodd Bolt kan het niet laten, crowdsurdend en zijn bass gitaar nog steeds bespelend, door het publiek op handen gedragen te worden, een knap kunstje by the way! En wat de prinsessen betreft, die zijn vermoedelijk, ontsnapt uit het in januari dit jaar uitgekomen album ”Norwegian Fairytales”!

Een half uurtje later zijn het de warriors van Turisas die het podium bestijgen. Al heeft de band sinds 2013 geen nieuw werk uitgebracht, is het overduidelijk dat een groot deel van het publiek vanavond voor deze heren is gekomen. Zij brengen een symfonische folkmetal ten gehore, nummers waarvan de teksten gebaseerd op mythologie en geschiedenis, levendige beelden met zich meebrengen. De energie is tot achter in de zaal te voelen, al wil je als echte fan eigenlijk daar niet staan want vooraan bij de stage, daar gebeurt het. Vrijwel vanaf de eerste klanken onstaat er een heftige pit dat pas na de laatste noten tot rust zal komen. Naast de driftige moshpit wordt er ook volop mee gezongen, zeker bij tracks als ‘Stand up & Fight’, ‘We ride Together’ of de misschien nog beruchtere ‘Rasputin’.

Overigens Turisas telt vanavond wel een dame in haar midden, Caitlin de Ville, elctrtische violiste uit Zuid Afrika, beroemd vanwege haar wereldwijde gepassioneerde optredens. Caitlin vervangt Olli Vänskä die vanwege prive omstandigheden niet met de tour mee kon. Een betere keuze had men niet kunnen maken want Caitlin lijkt helemaal op haar plaats ten midden van deze krijgers, zo kundig en vurig als zij speelt, alsof zij nooit anders heeft gedaan! Na bijna ander half uur speeltijd moet er helaas afscheid genomen worden hetgeen in stijl wordt gedaan door de laatste twee nummers akoestisch uit te voeren waaronder de prachtige ‘March of the Varangian Gard’.

Last but not least is het tijd voor Korpiklaani, the Wayfarers van deze avond met hun traditionele Folk metal. Terwijl we langzaam de eerste noten van ‘Neito’ herkennen, stromen de bandleden een voor een het podium op met als laatste, zanger Jonne die met luid gejuich wordt ontvangen. De nummers uit hun nieuwste album, ‘Kulkija’ uit september 2018, worden haast aaneengeschakeld gespeeld. Dit is een beetje jammer. ‘Kulkija’ is een mooi maar rustig zelfs een tikkeltje melancholiek album en dat haalt een beetje de vitaliteit en daadkracht uit het hele optreden, zeker gezien de twee pittige voorgangers. Het duurt ook ruim een half uur voordat alle bandleden dergelijk opgewarmd lijken te raken. Het lijkt ook of Jonne vanavond moeite heeft met zijn stem. Het publiek daarentegen heeft nergens last van, men is nog steeds heftig aan het moshpitten en crowdsurfen. Hier en daar worden wel de befaamde drank liedjes gevraagd en hoor je regelmatig ‘Beer Beer’, ‘Wooden Pine’ en vooral ‘Vodka’ in het wilde geroepen worden. Daar zal Korpiklaani wel gehoor aan geven en het laatste half uur van de show wordt inderdaad besteed aan de goede oude nummers waar de fans om vragen. De laatste 30 minuten zien we een veel ontspannender en vrolijke band en er is zelfs tijd aan het einde van de show voor een interactief spelletje tussen violist Tuomas Rounakari met drummer Matson en het puliek. Nogmaals jammer dat dit aan het einde show pas plaats vond.

“So…. Who do you like most?” is wel een interessante vraag na een dergelijke avond. Chaotische en infernale trollen met hun turbulente versie van folk metal, dappere en krachtige krijgers die voor energieke en symfonische folk muziek zorgen of de vrije reizigers met hun traditionele en ietwat melancholieke folk metal. Voor ieder wat wils, blijkt nu weer en dat is maar goed ook!