Eric Steckel fenomenaal in De Bosuil

Hoewel de Amerikaanse bluesrock zanger/gitarist Eric Steckel begin dertig is, was zijn eerste optreden zo’n twintig jaar geleden. Nog voor zijn achttiende speelde hij in De Bosuil in Weert. Sindsdien treedt hij hier regelmatig op. Door Covid hebben de fans veel langer moeten wachten om hem weer te kunnen zien. Het concert kon eindelijk doorgaan op woensdag 4 mei. De deuren van De Bosuil gingen in verband met Dodenherdenking enkele minuten na acht uur open.
Toen de lichten in de zaal doofden was het gezellig druk geworden. Eric begroette het publiek met: ”Are you ready?”. Meteen werd er gestart met ‘Solid Ground’. Tijdens het instrumentale stuk liep Eric naar middenvoor van het podium, en trakteerde de aanwezigen op zijn eerste solo. Ook hier werd hij goed in het licht gezet. Hij boog achterover, hoofd in de nek. Als vanzelf bewogen zijn vingers over de snaren. Ook als hij sneller speelde, leek het alsof het hem geen moeite kostte. Het blijft indrukwekkend om zijn vingervlugheid te kunnen zien, zeker van zo dicht bij.
De fans reageerden enthousiast op zijn kunnen. De gave bastonen van Jos Kamps waren goed, maar niet overdadig te horen. Hij was zoals altijd beweeglijk en hij genoot zichtbaar.

Grandview Drive

Drummer Henri van den Berg zat niet verstopt achter de cimbalen, hij werd mooi in het licht gezet, dus hij was goed zichtbaar. Hij en Jos zorgden voor het funky intro van ‘Born under a bad sign’. Al snel kwam Eric erbij met gitaar, dit werd een mooi uitgebreid instrumentaal stuk. Vocale en instrumentale delen wisselden elkaar af. In één van de instrumentale delen stonden Eric en Jos tegenover elkaar, ze haalden het beste in elkaar naar boven. Henri genoot van het geweldige samenspel van deze twee mannen. Dit vloeide uit naar een minimalistisch deel, waarin Eric bijna helemaal solo zong, het publiek was overwegend stil. Weer gingen tempo en volume omhoog, waarbij Eric en Jos elkaar bleven uitdagen. Zodoende werd dit een geweldige, energieke versie die ruim tien minuten duurde.

‘Can’t you see’ komt van zijn nieuwste album ‘Grandview Drive’. De start hiervan is ingetogen, de sfeer in de zaal veranderde mooi mee met de gevoelige zang van Eric. Alleen hij werd tijdens het intro in het licht gezet. Op het moment dat tempo en volume van de muziek toenamen, werd het podium weer helemaal verlicht. Het licht was dus, ook op deze avond, zeer goed. Er volgden diverse tempo en volumewisselingen die allemaal fantastisch werden gespeeld. Dit kwam mede door de non-verbale communicatie van Eric, Jos en Henri hielden hem dan ook goed in de gaten. Dit was een knap staaltje teamwork dat zeer gewaardeerd werd door de fans. Eric was blij met het applaus en met zijn band, hij roemde Jos en Henri een aantal keer.

Dismantle the Sun

Ook ‘When ignorance turns to bliss’ komt van het nieuwe album, in tegenstelling tot ‘Day drinking’ dat van het album ‘Dismantle the Sun’ (2012) komt. Dit laatste was een korte maar krachtige versie. In een aantal andere nummers soleerde Eric uitgebreid, waarbij hij de volumeknop soms flink open draaide. Des te groter was het contrast met de mooie minimalistische stukken.

‘We’re still friends’ heeft een prachtig meeslepend intro, al snel verstomde het geklets in de zaal. Hierdoor kwam de aangenaam langzame flow nog beter tot zijn recht. Eric leek helemaal één te zijn met de muziek en alles en iedereen om zich heen te vergeten. Ondanks dat je op deze momenten niet veel zag gebeuren, was er een bijzondere vibe voelbaar. Op een gegeven moment speelde Eric helemaal solo, Henri en Jos keken vol bewondering toe. Na zijn solo riep hij: “Make some f*cking noise for the boys!” Na het applaus en gejuich speelden de mannen weer mee. Kort daarna speelden Jos en Henri samen, en genoot Eric vanaf de “zijlijn” van de manier waarop dit tweetal elkaar aan het uitdagen was. Vervolgens ging Eric tegenover Jos staan. Soms speelden ze elkaar na, op andere momenten speelden ze samen. Wat ze lieten horen was wederom fantastisch.

Best with you

Na dit zinderend gespeelde nummer was het tijd voor het rustigere ‘Empty promises’. Ook hier werden de tempo en volumewisselingen foutloos gespeeld. Sommige stukken waren minimalistisch. Naar het einde toe werd er steeds sneller gespeeld. Heel terecht is dit oudere nummer uitgegroeid tot publiekslieveling.

Aan de manier waarop het einde van ‘Tennessee’ werd opgebouwd voelde je dat dit het laatste nummer was. Natuurlijk kwam er een toegift, dit was ‘Best with you’. Voor wie het nieuwe album nog niet heeft, was het een onbekend nummer. Maar dat gaf natuurlijk niet, want ook dit was ear candy. Na bijna twee uur non-stop spelen nam Eric Steckel afscheid van zijn fans. Een paar minuten later verscheen hij bij zijn merchandise stand, waarna hij nog ruim de tijd nam voor zijn fans.