Robin Borneman ontroert Willem Twee
Op een mooie lente vrijdagavond maakt Willem Twee in Den Bosch zich op voor één van Nederlands best bewaarde geheimen, singer-songwriter Robin Borneman met zijn band. Waar het brein achter Trans-Siberian Orchestra én Savatage, Paul O’Neill, in 2013 Robin’s zangkunsten al op waarde wist te schatten en hem op basis van een YouTube-filmpje toevoegde aan het jaarlijks langs Amerika’s grootste arena’s trekkende Trans-Siberian Orchestra, is hij in ons land nog relatief onbekend. Dat dat zeker niet onbemind maakt, merken we tijdens zijn optreden. Maar eerst mag voorprogramma The Blackest White ons proberen te vermaken.
Dit duo is ontstaan na de ontbinding van Peter Pan Speedrock. Zanger-gitarist Peter van Elderen ging een heel andere kant op. In plaats van harde gitaren in zware beukers, werden het akoestisch uitgevoerde, melancholische liedjes. Deels gezongen door hemzelf én zijn partner Eva Mara. Het contrast met zijn vorige succesvolle project kon niet groter zijn. Hoewel de uitvoering sympathiek en breekbaar is, pakt het optreden niet. Deels lag dat aan het lekker bijkletsende publiek (het weekend gaat tenslotte beginnen) en deels vanwege de niet al te opzienbarende stemmen van beiden. Met name de wat dunne, hoge stem van Eva kon me niet echt ontroeren. Als dan ook de nummers niet heel beklijvend zijn én de band die in de kleine zaal ernaast hoorbaar lekker zat te blazen, is de aandacht snel afgeleid. We veren vooral op bij enkele covers van Type O Negative, Abba en het mooie ‘Nearly Lost You’ van Mark Lanagan’s The Screaming Trees. Nog even doorwerken aan de keukentafel aan een pakkender repertoire dus.
Het gezellige Willem Twee staat lekker vol met een kleine tweehonderd man wanneer Robin solo het eerste nummer inzet en de zaal meteen stil heeft. De gehele ruimte is meteen gevuld met zijn warme stemgeluid. Gekoppeld aan een mega-sympathieke en authentieke uitstraling, weet je na één nummer dat het vanavond mooi gaat worden. De tour is ter promotie van zijn nieuwe plaat ‘Folklore III: The Cradle Tree’, de afsluiter in het drieluik dat hij in 2015 startte met ‘Folklore I: The Waving Days’.
Hoewel hij bij de cd-presentatie een dikke maand geleden in Doornroosje nog koos voor een chronologische setlist, heeft hij dat vanavond losgelaten. Dus al vroeg in de setlist krijgen we drie nummers van zijn recente cd: het mooi opbouwende en melancholieke ‘Snowcrow’, het rustige ‘The Boatman’ en het bluesy ‘I’ve Been Around’. Een ander verschil met zijn Doornroosje-show is de toevoeging van een trompettist die enkele nummers verder inkleurt. Wie zijn muziek niet kent: zijn drieluik bestaat uit een soort bluesy, psychedelische, donkere, singer-songwriterachtige muziek, met hier en daar een stevig nummer. Het had de logische soundtrack van een western kunnen zijn. Al is zijn nieuwe Folklore-deel wat lichtvoetiger en iets meer song-gericht dan delen I en II. Voor de vinylliefhebbers, alle drie zijn ze in echt prachtige uitvoeringen, inclusief uitklaphoes en erg mooi artwork, voor een schappelijke prijs te verkrijgen. Aanrader!
Maar terug naar het optreden. Het wonderschone titelnummer van Folkore I, ‘Waving Days’ en het vlottere western-achtige ‘Tell The Wind’ van deel III vervolgen het optreden. Zijn band is opvallend goed op elkaar ingespeeld, met een mooie zware contrabas op een aantal nummer. Ook de prima nieuwe gitarist valt op. Hij vervangt Roman Huijbregts van Navarone, die het sinds The Voice iets te druk heeft met zijn eigen bandje. Maar de stem en podiumpersoonlijkheid van Robin staat in ieder nummer centraal. Zijn spontane en oprechte verhaaltjes tussendoor zijn amusant, hij is duidelijk blij en dat werkt aanstekelijk. Er wordt afgesloten met zijn misschien we drie mooiste nummers: het zware ‘A Prayer for Rain’, het nog zwaardere, maar prachtig naar een climax toewerkende ‘Awake’ en het prijsnummer van de nieuwe plaat ‘The Road’. Met een mooi terugkerend thema is dat een soort terugblik op zijn complete trilogie. Kippenvel gegarandeerd.
Een liveoptreden van Borneman voegt echt een laag toe aan zijn studiowerk en doet je anderhalfuur even alles vergeten. En dan heb ik nummers als het slavenlied ‘O Faithfull World’, ‘The Reckoning/Dawn’ of ‘The Crossroads’ nog gemist. Het publiek heeft een prachtige avond gehad en Robin en zijn bandleden hebben zichtbaar genoten. Als je van eerlijke muziek houdt die je niet onberoerd laat, pik dan één van zijn komende shows mee voordat hij eind van het jaar weer Amerika rondreist met
Trans-Siberian Orchestra. Een zeldzaam talent, waarvan ik me afvraag wat zijn volgende project wordt. Om in de woorden van Robin te blijven, mega-dank voor deze avond!
