SUZIE QUATRO – NO CONTROL
Haar vroegere naam Susan Kay Quatrocchio klonk meer als een Italiaans gerecht, maar ze is beter bekend geworden als Suzi Quatro. Alweer 69 jaar (!) geleden geboren in Detroit, USA. Suzie Q. is vooral bekend als zangeres en basgitariste, maar in eigen land ook als DJ en actrice. Het kleine vrouwtje met de grote bas en het strakke lerenpak (beetje zoals Jerney Kaagman die graag droeg) is ooit doorgebroken als glamrockartiest. Ze had hiermee in de jaren zeventig veel succes in Europa, Australië en Japan. Jawel, met ‘Can the Can’ had ze in 1973 zowel in verscheidene Europese landen als in Australië een nummer 1-hit! Zoek die maar eens op op YouTube. Er volgden daarna nog drie grote hits: ’48 Crash’ (eveneens 1973), ‘Daytona Demon’ (1974) en ‘Devil Gate Drive’ (1974). Ook haar eerste twee albums werden grote successen in Europa en Australië. Tot zover de inbreng van Wikipedia.
Hoewel ze in de jaren 80 en 90 nog wel enkele albums uitbracht, deden deze hier niet heel veel stof opwaaien. Fast forward naar 2019. Onderdak gevonden bij het Duitse SPV/ Steamhammer en ook opgenomen in Duitsland, ziet nu ‘No Control’ het levenslicht. Een opvallend moderne en up-to-date klinkende productie en een stem die nog meer dan prima is, zijn de eerste dingen die opvallen bij het beluisteren. Openingsnummer en single ‘No Soul – No Control’ rockt lekker. Een poppy versie van Melissa auf de Maur, met wat fantasie dan. Terechte, want catchy, single. ‘Going Home’ is uptempo blues, met een lekkere shuffle.
Derde nummer ‘Strings’ bevat helaas meer blazers dan snaren, maar zit ook prima in elkaar. Het te poppy en met Caraïbische klanken opgevrolijkte ‘Love isn’t Fair’ hoort op deze rocksite niet thuis. Maar vijfde nummer ‘Macho Man’ rockt als een ZZ Top met zangeres. De volgende twee nummers zijn me weer te licht en te niemendallerig, al wordt er altijd prima gemusiceerd. Info over de spelende bandleden heb ik niet, maar het klinkt allemaal als een klok. ‘Don’t do me Wrong’ en ‘Heavy Duty’ gaan gelukkig weer richting (blues)rock, al is in het tweede nummer de blaassectie wat te aanwezig naar mijn smaak. ‘I Can Teach You to Fly’ is mooi gezongen en gewoon een prima song. Langste nummer ‘Going Down Blues’ sluit de zeer afwisselende, maar daardoor ook ietwat wisselvallige, cd af. Blues volgens het boekje, maar vanwege de top uitvoering, zeer goed te genieten. Zeker als op het eind het tempo wat opgeschroefd wordt.
Miss Quatro heeft in de nadagen van haar carrière blijkbaar weer volop energie gekregen en een prima plaat gemaakt. Op welke markt ze zich hiermee richt, is me niet geheel duidelijk, maar gezien haar tourdata is er vooral in Duitsland en Engeland vraag naar. Kwalitatief heeft ze in ieder geval een mooie en modern klinkende plaat afgeleverd. Dat doen niet veel artiesten op haar leeftijd haar na. (77/100 – STEAMHAMMER/SPV)
TRACKLIST RITUAL
01. No Soul/No Control 3:48
02. Going Home 3:45
03. Strings 4:15
04. Love Isn’t Fair 3:05
05. Macho Man 3:43
07. Bass Line 4:34
08. Don’t Do Me Wrong 3:43
09. Heavy Duty 3:09
10. I Can Teach You To Fly 4:27
11. Going Down Blues 5:03
Vinyl Bonustracks:
12. Heart On The Line (bonustrack) 3:42
13. Leopard Skin Pillbox Hat (bonustrack) 4:43
