Stephen Taranto – Permanence

Het kan zijn dat de naam Stephen Taranto je niet bekend in de oren klinkt. Bij de bandnaam ‘The Helix Nebula’ gaat er waarschijnlijk wel een belletje rinkelen bij de liefhebbers van (instrumentale) prog metal. Stephen is namelijk gitarist van deze band.

‘Aporia’ start vrij rustig, maar klinisch van geluid. Dit nummer kan nog alle kanten op. De wending naar meer tempo en volume laat langer op zich wachten dan gedacht, en is iets minder spannend dan verwacht. Het einde van dit korte nummer is vrij onverwacht.

‘Throne of the Anxious’ heeft een vliegende start. Hier zitten lichtere, kleine details in verwerkt. Natuurlijk hoor je volop lekker gillend gitaarwerk van Stephen. De drums klinken wat kil. Bovendien is er te kort aan dynamiek, zoals toonhoogteverschillen tussen de drums en het spelen van accenten. Door dit gemis aan ‘body’ in het drumwerk, trekt het te veel aandacht naar zich toe, dit gaat koste van onder andere de leuke details die in de muziek verwerkt zitten. Het klein gespeelde stuk is min of meer elektronisch van aard, de opbouw naar’topsnelheid’ is tamelijk voorspelbaar. Nogmaals, het gitaarspel is om van te smullen. Het klein gespeelde einde is prima.

Even blijft het klein, want de start van ‘Pixel Heart: Verdant’ is rustig. De metal komt tevoorschijn, maar verdwijnt af en toe. Er is goed gespeeld met de links-rechts verdeling in de koptelefoon. Er is een strak, snel gespeeld stuk, waarin in hoog tempo veel noten op je afgevuurd worden. De meerdere laagjes gitaarspel zijn heerlijk om naar te luisteren.

Het einde loopt mooi over naar ‘Pixel Heart: Celestial’ Dit start met een muziekje dat als ringtone kan fungeren. De korte kleine gespeelde delen worden vaak afgewisseld met metal. Doordat er in de uptempo delen niet zo veel variatie zit, komt het soms een beetje gehaast over. Het kortdurende geluid van de xylofoon is verrassend toegevoegd.  De jazzinvloeden die je heel even hoort, houden net te kort stand om echt impact te hebben. Het einde is mooi klein gespeeld.

In ‘Quantum Leap’ worden er ‘pianoklanken’ rondgestrooid. Weer ben ik onder de indruk van het snarenwerk, zowel van de zwaarder bespeelde snaren, als het gillende gitaarwerk.

Tijdens een flink uptempo stuk is er van alles door elkaar te horen, toch blijft de balans grotendeels intact. ‘Pianoklanken’ en het geluid van ‘strijkers’ vormen de opbouw naar het einde.

Het merendeel van de nummers eindigt klein, bovendien is de opbouw naar het einde toe soms aan de korte kant. Hierdoor voelt niet alles helemaal compleet.

Je moet goed luisteren om alle details waar te nemen, sommige gaan bijna verloren tussen de hoeveelheid en /of het volume van de overige muziek. Zoals ik eerder aangaf haalt het drumwerk soms te veel aandacht naar zich toe. Dit had gerust meer naar het gitaarspel mogen gaan. Stephen had ook in de kalme delen best zijn kunnen wat meer op de voorgrond mogen laten horen.  Het evenwicht in geluidsniveau tussen de instrumenten had wat meer naar gitaar en/of details kunnen gaan. Dit geldt voor de metal delen als de kleiner gespeelde delen. De invloeden van ‘The Helix Nebula’ zijn zeker in de metal goed hoorbaar. (77/100) (Eigen beheer)

1. Aporia (feat. Aleksandra Djelmash) 02:25
2. Throne of the Anxious 06:27
3. Pixel Heart: Verdant 05:12
4. Pixel Heart: Celestial 08:36
5.Quantum Leap 07:34