Damian Wilson op handen gedragen in Mezz, Breda
Het kan verkeren in de grillige muziekbusiness. Nog geen jaar geleden was ik getuige van een voor een man of 60, in de niet uitverkochte kleine zaal van poppodium Mezz, spelende Damian Wilson. Exact 11 maanden later, zonder dat er een succesvolle nieuwe cd gereleased is, speelt hij voor het 10-voudige (!) in een uitverkochte grote zaal in diezelfde Mezz. Snapt u het? De aankondiging van een 50-jarig verjaardagsfeest heeft er ongetwijfeld aan bij gedragen. Sammy Hagar heeft er tenslotte al jaren succes mee, met zijn jaarlijks terugkerende ‘Birthday Bashes’. Maar ook de recente shows met Ayreon hebben de kaartverkoop ongetwijfeld een boost gegeven. Het zij Damian gegund, want wat een rasartiest is het, deze innemende Engelse troubadour.
Afgelopen maanden is er met man en macht gewerkt aan een Mezz 2.0. De bouwkundige kinderziektes zijn verholpen, er is een mooi café op de plek van de oefenruimtes verrezen en in de grote zaal zijn wat kleinere aanpassingen gedaan. Gezien het geringe aantal fietsen voor de deur, komt een groot deel van het publiek van buiten Breda. Helaas werkt het nieuwe kluisjessysteem nog niet, wat een lange rij voor de zaal en garderobe tot gevolg heeft. Damian wacht geduldig tot een ieder zijn plekje ingenomen heeft, waardoor het optreden een kwartier later dan gepland van start gaat.
Het optreden begint klein, met oudje ‘Warning Light’ waarin Damian alleen door toetsenist Andrew Holdsworth wordt ondersteund. Daarvoor geeft hij ons de gelegenheid de show alsnog te cancelen aangezien hij zijn stem 2 dagen geleden kwijt was en nog niet geheel hersteld zou zijn, maar gezien zijn vlekkeloze prestatie vanavond neem ik dat verhaal met een grote korrel zout. Zijn band, met verder Ruud Jolie op gitaar, drummer Mike Coolen (beiden Within Temptation), bassist Johan van Stratum (Ayreon, Vuur), sluit aan voor prachtige versies van een aantal nummers van zijn prima laatste soloplaat ‘Built for Fighting’, waaronder ‘Written in Anger’, ‘Thrill Me’, ‘I Won’t Blame Life’ en Depeche Mode’s ‘Somebody’. Het geluid is subliem, het licht werkelijk prachtig en het publiek, jawel, gepast stil waar het stil moet zijn.
Een avond Damian Wilson, of het nu de samenwerking met zijn vriend Adam Wakeman, solo of met Maiden United is, staat naast veelal singer-songwritermuziek óók garant voor verhalen, véél verhalen. Ook vanavond lult de goede man er op los, nummers worden zelfs soms onderbroken als hem nog een aanvulling te binnen schiet, maar storend is het nergens. Nee, daarvoor is stand-up comedian Damian te zeer op dreef en hangt een ieder aan zijn lippen. Van alles komt vanavond voorbij: Arjen Lucassen, Headspace, Threshold, zijn rol in Les Misérables, zijn succesvollere broer, het zwaard uit de recente Ayreon shows, Zwarte Piet, afijn, het gaat alle kanten op. En het mooie, in al die jaren dat ik shows van hem bezoek heb ik hem nog nooit hetzelfde verhaal horen vertellen!
Maar terug naar de muziek. Bij vierde nummer ‘When I Leave This Land’ komt de eerste ‘special guest’ het podium op, Ayreon-maatje Edward Reekers (Kayak). Later ondersteunt Maaike Peterse (eveneens bekend van Ayreon) Damian nog bij enkele nummers op cello, wat een prachtig resultaat oplevert. Met name het gevoelige ‘Discipline’ wordt er nog mooier door. Zijn project Wilson & Wakeman wordt vertegenwoordigd door ‘The Last American Hero’ en het uitmuntende ‘Seek for Adventure’, kippenvel gegarandeerd. Uit zijn soloplaten noteer ik als gevoelige hoogtepunten ‘Battle Lines’ en ‘Part of Me’, die in een rechtvaardige wereld grote hits waren geweest. De enige echte ‘hit’, zijn ‘Homegrown’ mag natuurlijk ook niet ontbreken en krijgt een mooie, massaal meegezongen versie. Overigens wordt het Abrahamfeestje door het publiek niet vergeten, want diverse malen schalt het Happy Birthday door de Mezz, tot zichtbaar genoegen van de jarige job.
De heer Wilson heeft zijn succesvolle tributeband Maiden United helaas, in goed overleg leren we, verlaten. De reden is dat hij op dit punt in zijn carrière niet wil dat een coveract zijn grootste succes is, daarvoor is hij nog te creatief en ambitieus. Al vergezeld hij Maiden United binnenkort wel op hun toer in Chili. Gelukkig sluit Joey Bruers aan om samen met maatje Ruud Jolie ‘The Evil That Men Do’ de zaal in te knallen. Damian bewijst maar weer eens waarom híj en niet Blaze Bayley de gedroomde opvolger van Bruce was destijds. Heerlijke uitvoering, lekker mee geblèrd ook door het publiek.
Tijdens setafsluiter, het vrolijke en uitbundige ‘Commune’ zingt Edward Reekers nog een deuntje mee. Het bijna 2,5 uur durende optreden wordt klein afgesloten met twee toegiften van zijn recente EP ‘Thank You’, het ingetogen ‘Can You Hear Me’ en de toepasselijke ‘Thank You’. Beide ondersteund door de cello van Maaike. Rest nog de onvermijdelijke en traditionele stagedive en crowdsurf van Damian richting bar en merchandise-stand.
Je mocht willen dat meer muzikanten op een dergelijke wijze hun verjaardag vieren, want hier heeft een ieder enorm van genoten, wat een heerlijke avond. De lach, het kippenvel en het Grote Genieten wisselden elkaar non-stop af. Bovenal is er de bewondering voor deze veelzijdige entertainer die nog zo gemakkelijk zingt en een uitstraling heeft om een dergelijk groot publiek bij de les te houden bij de toch vaak breekbare semi-akoestische nummers. Prachtig concert en laten we hopen dat het een jaarlijkse traditie wordt!
Foto’s: Jeroen Schortemeijer
