Alter Bridge – Walk the Sky
Na het in 2016 gereleasde degelijke, maar niet spectaculaire ‘The Last Hero’ bracht Alter Bridge de volgende jaren twee zowaar beide in Londen opgenomen live releases uit. De fans kwamen niks tekort wat dat betreft. Maar na de solo- en Slash-avonturen van zanger Myles Kennedy en gitarist Tremonti’s album en tour, is het weer tijd voor nieuw studiowerk. Ze werken volgens een strak regime, want klokslag iedere 3 jaar verschijnt er één. De zesde alweer sinds ‘One Day Remains’ uit 2004.
Maar liefst veertien nummers zijn er bij elkaar gepend. En om maar meteen met de deur in huis te vallen, nieuwe wegen worden er nauwelijks bewandeld, hooguit af en toe een zijpaadje. Zo horen we op enkele nummers wat keyboards, zingt in het riff-monster ‘Forever Falling’ Tremonti de coupletten en Kennedy het refrein (maar dat kunstje deden ze ook al op ‘Waters Rising’ van ‘Fortress’) en zijn er wat voorzichtige AOR-invloeden in ‘In the Deep’ en het prachtige ‘Godspeed’. Maar over het algemeen speelt men op safe en biedt de plaat verrassend weinig verrassingen. Ook productioneel klinkt het weer als de nogal dichtgeplamuurde klok. Nog altijd zit Michael “Elvis” Baskette achter de knoppen. Ik had zo gehoopt dat Myles’ prachtige soloplaat ‘Year of the Tiger’ zou leiden tot wat semi-akoestisch werk of dat een nieuwe producer wat verse inspiratie zou brengen. Meer ‘lucht’ in de wat vermoeiende volle sound zou bijvoorbeeld welkom zijn. En stilstand is achteruitgang tenslotte. Dat het eindcijfer toch goed uitpakt, komt door het consistente songmateriaal, een prima ‘best of’ eigenlijk van hun eerdere vijf cd’s.
Opener ‘One Life’ is een mooi onheilspellend intro naar de prachtige, midtempo beuker ‘Wouldn’t You Rather’. Lekker herkenbaar gitaarwerk en vanzelfsprekend prima gezongen, met een mooie brug naar het uitbundige refrein. Heerlijke opener. Zoals gezegd volgen er met ‘In The Deep’ en ‘Godspeed’ twee melodieuzere songs, waarvan met name die tweede goed in het gehoor ligt en een mooi meeblèrbaar refrein heeft. Maar metalheads niet getreurd, er staan voldoende hardere ‘Tremonti-riff-gedragen-nummers’ op. Zo beukt ‘Native Son’ heerlijk de boxen uit en is het zware, donkere ‘Indoctrination’ een welkome afwisseling in sound en tempo.
De epische kant van de band komt aan bod in ‘The Bitter End’, met zijn armen-in-de-lucht-refrein en het voor de afwisseling ‘kleine’ titelnummer, die helaas ook weer Het Grote Gebaar opzoekt in de uitbundige chorus. Aangezien ook de daaropvolgende twee laatste nummers, ‘Tear Us Apart’ en het prachtige ‘Dying Light’ wat epischere, rockballad-achtige trekjes hebben, eindigt de cd in schoonheid maar ook wat overdadig qua emotionele bombast . Met de bijna zes minuten durende afsluiter als mooi, bijna ‘Blackbird-niveau’, hoogtepunt. Als doorsnee en wel erg herkenbare AB-songs noteer ik ‘Pay no Mind’ en ‘Take the Crown’. Lekker, maar geen toppers. Blijft alleen ‘Clear Horizon’ nog onbesproken. Na een mooi rustig intro slaat de song na een minuut over in een afwisselende headbanger met prachtig gitaar- en drumwerk. Mooi!
‘Never change a winning team’ staat hoog in het Alter Bridge vaandel. Dat levert een feest van herkenning op voor de minder avontuurlijke fans, maar wat mij betreft had men eens wat nieuws geprobeerd. Nu is het resultaat prachtig, maar iets teveel een herhaling van zetten. En dan is veertien nummers best een lange zit. Hoe goed het ook gespeeld en vooral gezongen is. Iets meer het avontuur opzoeken, naar voorbeeld van de band waar Myles Kennedy ooit auditie voor deed, Led Zeppelin, was welkom geweest. Maar het bijna constant hoge songniveau maakt veel goed. Een dikke 8,5 dus toch weer! (85/100 – Napalm Records)
TRACKLIST:
1. One Life
2. Wouldn’t You Rather
3. In The Deep
4. Godspeed
5. Native Son
6. Take The Crown
7. Indoctrination
8. The Bitter End
9. Pay No Mind
10. Forever Falling
11. Clear Horizon
12. Walking On The Sky
13. Tear Us Apart
14. Dying Light
LINE-UP:
Myles Kennedy – vocals/guitars
Mark Tremonti – guitars/vocals
Brian Marshall – bass
Scott Phillips – drums
