Stereoseat – Heavenly Creatures

Het Belgische Stereoseat is voor mij een onbekende nog. Maar hun typische, hoekige en wat stuurse alternatieve rocknummers klinken uw recensent prima in den oren! Nou heb je met bandleden als Tom Van Dorpe (Chrome Yellow), Sergej Van Bouwel (Absynthe Minded), Maarten De Meyer (Vive La Fête) en drummer Jelle Lefebvre (Pink Room, Celestial Wolves) een aardige brok ervaring in huis. En dat hoor je terug.

Kort geschiedenislesje: In 2013 in Gent als een studioproject opgericht door Tom Van Dorpe en Sergej Van Bouwel. Voor de live shows kwam er aanvulling vanuit gitarist David Van Glabeke (Kenji Minogue) en drummer David Van Belleghem (Delavega). Eerste plaat uit 2015, ‘Safety Car Crash’ kreeg een cult status, althans, in België. Sinds die tijd is het bandgeluid gevormd tot de atmosferische, agressieve en ook wel industriële rock zoals is vastgelegd op deze ‘Heavenly Creatures’. Zoals veel bands van onze Zuiderburen hebben ze echt een eigen sound. 

De productie is lekker ‘in your face’ met een lekker vol geluid met veel aandacht voor de gitaren. Opener ‘Waltz’ zet de toon met een catchy riff en precies de juiste hoeveelheid toetsen om de accenten te leggen waar nodig. De combi tussen synthesizer en gitaar is het handelsmerk van deze mannen. Ze versterken elkaar en het levert een eigenzinnig en heavy geluid op. De wat vervormde zang vult het prima aan. Opvolger ‘Sluthead’ heeft wat Queens of the Stone-Age invloeden, maar rockt op een heerlijke beat onverstoorbaar door. 

‘Secret Hell’ tapt een beetje uit hetzelfde vaatje als het voorgaande nummer, hooguit wat hitgevoeliger vanwege het aanstekelijke refrein. Vierde song ‘Whigs’ klinkt bijna als een cover van Nine Inch Nails’ ‘March of the Pigs’. Mooi, maar de songs beginnen nu ook ietwat in herhaling te vallen. De gecombineerde gitaar/synth-sound samen met de veelal vervormde dan wel fluisterende zang vormen de hoofdingrediënten van de uptempo nummers. Lekker weg luisterend, maar de afwisseling in zesde nummer ‘Sittard’, met zijn dromerige nogal NIN-achtige sound, is meer dan welkom. Al wordt ook deze halverwege een stuk heaviër, het is meteen een hoogtepuntje! 

De daaropvolgende nummers zijn weer van het ‘dik-hout-zaagt-men-planken’ principe. Met ‘November’ als stuurse en hoekige, beetje Marilyn Manson-achtige rocker en ‘Arcade’ als mooie midtempo instrumental. ‘Shiver’ bouwt langzaam op via een gesproken intro naar een bijna dansbaar nummer. Het dansen kan verder op het vreemde ‘Out of Tune’, met zijn typische Belgische sound, al helpt het hak op de tak refrein niet mee. Beide afsluiters brengen weer rust in de tent. ‘Retard’ is bijna een ballad met zijn lieflijke zangpartijen. En ‘Coda’ gaat weer terug naar de NIN-soundscapes en laten de plaat in schoonheid sterven.

Al met al een band die zich moeilijk laat vergelijken, maar die eigenzinnigheid levert wel een lekker, en overigens in een prachtige hoes gestoken, album op. Waarbij de tweede helft me meer afwisseling biedt dan de iets éénvormigere eerste vijf songs. Maar prima sound, die de wat avontuurlijkere rocker zeker moet gaan beluisteren! 
(85/100 – Lacienda Records)

TRACKLIST:

 01. Waltz
02. Sluthead
03. Secret Hell
04. Whigs
05. Landskin
06. Sittard
07. November
08. Arcade
09. Shiver
10. Out Of Tune
11. Retard
12. Coda

LINE-UP:

Tom Van Dorpe
David Van Glabeke
Maarten De Meyer
Jelle Lefebvre