CD van de Week: Pure Reason Revolution – Eupnea

Jeroen Schortemeijer | 18 May 2020 | CD van de week | No Comments

Jawel, net als landgenoten EsOterica weten ook progrockers Pure Reason Revolution (PRR) ons na een afwezigheid van negen jaar te verrassen met nieuw werk. Het optreden vorig jaar op het Midsummer Prog Festival in Valkenburg was al een voorbode natuurlijk. Ook van de richting die deze cd op zou gaan, aangezien ze daar debuutalbum ‘The Dark Third’ volledig speelden. En dat is de richting waarin je de nieuwe muziek moet zoeken, ware het niet dat deze een zeer moderne hedendaagse productie heeft meegekregen.

Voor wie PRR niet kent, de band is in 2003 opgericht en heeft sindsdien drie albums gemaakt met een heel eigen progrock/ elektrogeluid met veel meerstemmige zang door beide bandleden Jon Courtney en Chloë Alper. Waarvan die eerste ook vrijwel alle muziek schrijft én voor dit album heeft ingespeeld. Het is dus eigenlijk bijna een veredeld soloproject, ware het niet dat de hemelse zang van Chloë een dikke stempel op het totaalgeluid drukt. Live wordt het duo ondersteund door sessiemuzikanten.

Het album met de vreemde titel ‘Eupnea’ is een conceptalbum geworden. Eupnea betekent zoiets als ‘ademen door de buik’. Jon Courtney en zijn vrouw kregen vorig jaar een te vroeg geboren dochter, die daardoor niet zelfstandig kon ademen. Over de emotionele eerste maanden na de geboorte gaat deze plaat. Slechts zes nummers bevat het album, waaronder drie lange epics van acht tot vijftien minuten.

‘New Obsession’ trapt meer dan overtuigend af. Rustig opbouwend, met de fijne stemmen van Jon en Chloë, bouwt het nummer uit tot een stevig rockend progmonster. De dubbele lead vocals zijn het herkenningspunt, net als bij een band als Alice in Chains, of misschien logischer, een Blackfield. Samen met de vaak elektronische instrumentatie. Maar laat je niet afschikken hierdoor, er staan voldoende gitaren op om heavy te worden wanneer nodig. Zo is de tweede helft van ‘New Obsession’ zwaar, uptempo en opzwepend. De mooi gelaagde en transparante productie maakt het helemaal af. Prachtige start van het album.

‘Silent Genesis’ is het eerste lange nummer. Een prachtig melodieus Pink Floyd-achtig intro trekt je het nummer in, waarna de geweldige vocalen langzaam uitbouwen tot het bombastische tweede deel van de song met zwaar overstuurde gitaarriffs. Opvallend ook hoe goed beide stemmen bij elkaar passen. Kippenvel gegarandeerd, mooier en afwisselender dan dit wordt progrock niet beste mensen! Dan is het navolgende ‘Maelstrom’ even wennen, want een stuk lichtvoetiger en poppier. Vooral het nadrukkelijke drumwerk valt op en de tempoversnelling aan het einde. Voor de afwisseling na het voorgaande progressieve kwartier prima, maar geen uitschieter.

Met ‘Ghosts And Typhoons’ tikken we de negen minuten aan. Qua opbouw is het nummer vergelijkbaar met voorganger, maar hij heeft toch een heel eigen identiteit, met volop gelaagdheid en agressieve gitaren in het heavy tweede deel. Een prima epos en flink verwijderd van de, ook prima maar meer hapklare songs op hun vorige plaat ‘Hammer and Evil’. Een herkenbaar refrein valt pas na een aantal luisterbeurten op nu.

Voorlaatste song ‘Beyond Our Bodies’ kenmerkt zich door vrijwel alleen dubbele zang, waar in andere nummers ook veel om en om gezongen wordt en is weer een adem momentje. Net wat mooier dan het vorige rustpuntje, want wat emotioneler en afwisselender. Slotstuk is het bijna 14 minuten klokkende titelnummer ‘Eupnea’ die zijn tijd neemt, maar door de afwisseling voorbij is voor je het weet. Het intro is heel erg Floyd, zeker als de gitaar van Jon invalt, maar daarna krijgen de moderne beats de overhand. Al duurt het even voor het nummer écht spannend wordt, daarvoor is de eerste helft van het epos net te vrijblijvend. Maar na zo’n zes minuten wordt het wat structureler en zwaarder. Mooie afsluiter, maar een iets meer catchy refrein of meer hooks hadden het nummer nóg beter gemaakt. De vorige twee lange songs beklijfden beter wat dat betreft.

‘Eupnea’ is typisch zo’n cd die je vaak moet horen, wil het kwartje vallen. Vanwege het uitdagende proggy karakter is deze moeilijker te doorgronden dan de vorige twee albums. Maar dan heb je er ook een prachtig stuk muziek bij die echt wat toevoegt aan je collectie, want de band is nauwelijks te vergelijken met genregenoten. Denk aan een combi van Pink Floyd, Prodigy en Porcupine Tree, maar ook dat dekt de lading nauwelijks. Kortom, een écht progressieve band. Check ze uit en geef de cd de kans die hij verdiend, liefst via de koptelefoon! (92/100) (InsideOut Music)