Wolftooth – Valhalla
Wolftooth is nog een erg jonge band. Deze groep bracht in 2018 zijn eerste plaat op de markt. Heel toepasselijk en niet geheel origineel werd die eerste plaat vernoemd naar de band zelf. Slechts één jaartje eerder werd Wolftooth pas opgericht. Ze laten er dus zeker geen gras over groeien. In 2020 is het tweede album ‘Valhalla’ uitgekomen.
Elk lid is echter geen volkomen nieuweling. Voor Wolftooth werd opgericht hebben zij al in verschillende andere groepen ervaring op gedaan. De line up is als volgt: Chris Sullivan op gitaar en vocalen, Terry McDaniel bespeelt bas, Jeff Cole heeft ook een gitaar en last but not least Johnny Harrod op zowel drums als vocalen.
De muziek die de band aflevert heeft een vleugje 70’s NWOBH samengevoegd met invloeden uit onder andere Black Sabbath. Dit laatste is met name te horen in de manier en melodieën van zingen. Naar eigen zeggen maken ze een portie goede riff-rock.
Daar valt zeker wel wat voor te zeggen. Met name de riffs zijn de elementen die er echt bovenuit springen. Ze zijn pakkend en heavy. De rest is niet heel origineel, in principe is daar niets mis mee. Vaak wordt muziek waar iets van herkenning inzit sneller geaccepteerd door nieuwe luisteraars dan iets wat ze nog nooit hebben gehoord.
Ook op tweede album ‘Valhalla’ zijn de riffs weer van pakkende kwaliteit. Zware riffs met een niet te ingewikkelde ritmische lijn. De teksten daarentegen zijn een stuk minder pakkend, maar zoals al eerder gezegd draait het bij deze mannen vooral op de riffs. Ook de gitaarsolo’s zijn op deze plaat prima verzorgd. Met een tiental nummers waarvan één als intro is de lengte ook prima. Overal valt over te discussiëren natuurlijk, maar sinds de cd op de markt is, waar meer tijd aan muziek op kan dan op een lp, hebben veel groepen de platen van 15 nummers voorzien. Zeer zelden zijn dit dan ook 15 goede nummers. 10 is dus een prima aantal als je het mij vraagt.
‘Scylla & Charybdis’ is een nummer waarin je precies hoort wat voor riffs je van Wolftooth mag verwachten. Ook is dit nummer nog eens voorzien van een Wolftooth solo. Veel van de solo’s op dit album lijken een beetje op elkaar. In ‘Crying Of The Wolves’ heeft de zangpartij duidelijk veel inspiratie gehaald uit Black Sabbath.
De riffs zijn lekker en bij het horen jeuken je vingers, je wilt je gitaar pakken om ze te gaan oefenen. In de teksten zijn wat cliché, daar kan zeker nog wel wat verbetering in. Het is ook pas het tweede album, dus er is hopelijk nog tijd genoeg daarvoor. Misschien nog wat meer onderscheid in de ritmes maken. Voor de riff-rock liefhebbers kan ik dit zeker aanraden, andere zouden het gewoon eens moeten luisteren en dan zelf bepalen of het voor je is weggelegd. (73/100) (Ripple Music)
