Magnum – Here Comes the Rain

Jeroen Schortemeijer | 26 December 2023 | CD | No Comments

Het Britse melodic rock instituut Magnum komt begin 2024 met zijn 22ste (!) album. Opgericht in 1972 bestaat de band dus al 51 jaar, sjonge, alleen daarvoor al hulde. En dat met een stijl die in de loop der jaren nauwelijks veranderd én aan sleet onderhevig is. Oprichters en enige vaste bandleden zijn natuurlijk zanger Bob Catley en gitarist Tony Clarkin (gitarist én enige songschrijver). Vooral op die laatste ligt toch een enorme druk zou je zeggen, daar hij zowel tekst als muziek voor vrijwel elk Magnum nummer schrijft. Onlangs werd helaas bekend dat Clarkin gediagnosticeerd is met een ongeneeslijke aandoening aan zijn ruggengraat. Erg treurig nieuws zo net voor de release van het nieuwe (en wellicht daardoor ook laatste?) album. De tour is in ieder geval al gecancelled…

Of de ziekte Clarkin heeft gehinderd bij de opnames van dit album, weet ik niet, het is er in ieder geval niet aan af te horen. Het klinkt weer op en top als Magnum. Al komen er enkele verrassingen voorbij. Zo is ‘After the Silence’ een lekker stuwende rocksong met een forse dosis energie, met dank aan drummer Lee Morris. De navolgende single ‘Blue Tango’ is zelfs een heavy rechttoe rechtaan beuker geworden, bijna onherkenbaar stevig voor Magnum. Maar erg lekker. In ‘The Seventh Darkness’ horen we volgens mij voor het eerst blazers de toon zetten. Bijzonder, maar het past eigenlijk prima.

Verder is de muziek vooral erg herkenbaar. Net als het ijs, vaak nieuwe smaken, maar het smaakt al snel als een Magnum. En daar is naast de herkenbare schrijfstijl van Clarkin vooral de al 76-jarige Catley debet aan. Zijn stem is nauwelijks veranderd in al die jaren, hooguit ietsje lager. Om er toch enkele songs uit te halen. Opener ‘Run Into The Shadows’ valt lekker vlot en melodieus de kamer binnen, met zo’n kamerbreed uplifting refrein. In de mooie titelsong gaat het tempo en het aandeel stevige gitaren fors naar beneden, met een verhalend zingende Bob. ‘Some Kind Of Treachery’ is zo’n typische meezwaai-ballad, die Clarkin in zijn slaap schrijft. ‘The Day He Lied’ is met al zijn keyboards het meest symfonische momentje. ‘Het drumloze ‘Broken City’ is wat saai, maar wel mooi en vol emotie gezongen. Afsluiter ‘Borderline’ en een erg fijne, bijna Dio-achtige trage beuker, die er goed inhakt.

Veel nieuwe paden worden er op deze ‘Here Comes the Rain’ niet ingeslagen door de heren, maar het is toch wel een prima album geworden die niet misstaat in hun rijke oeuvre. Voor de fans een blinde aankoop. En een bonuspunt voor de wederom prachtige hoes van huisartiest Rodney Matthews, die sinds ‘On a Storyteller’s Night’ (1985) al vele hoezen voor de band heeft geschilderd. En nu vooral beterschap voor Tony Clarkin!
(78/100 – Steamhammer/ SPV Records)