Blues Pills – Holy Moly!
Eindelijk is daar dan de derde worp van het Zweedse bluesrock kwartet Blues Pills. Na het prima debuut in 2014 en de wat gladde, stuurloze en (daardoor) minder succesvolle ‘Lady in Gold’ (2016), is er vier jaar later dan deze ‘Holy Moly!’. De sound is nog steeds hetzelfde, dus krachtige blues, doorspekt met rock, gospel, soul en enige psychedelica. De krachtige strot van zangeres Elin Larsson blijft wederom de belangrijkste trekker in het geheel. Alsof Janis Joplin bij Rival Sons zingt, met iets minder aansprekende nummers dan die van de Amerikanen, dat dan weer wel.
Van de Franse gitarist Dorian Sorriaux is in 2018 afscheid genomen, wat ik niet betreurde, daar hij geen hoogvlieger was. De nieuwe plaat is ingespeeld door hun voormalige bassist, gepromoveerd van vier- tot zessnaren-plukker. Heel veel ruimte om zijn kunnen te tonen, krijgt de goede man niet, er zijn maar sporadisch solo’s te ontdekken. Degene die er wel voorbij komen, zijn echter overwegend prima, wat het helemaal jammer maakt dat deze Zack Anderson niet vaker in stelling is gebracht. Alle spots zijn gericht op de indrukwekkende stem van Elin. En die kan die druk prima aan.
De plaat opent met het toekomstige lijflied van de vrouwelijke feministische medemens, ‘Proud Woman’. Een wat eenvoudige maar lekkere stamper, die direct blijft hangen en voorbij is voor je het weet. De stem van Elin ligt wel erg vooraan in de mix, waar overigens verder niks op aan te merken is, want alle instrumenten zijn prima te onderscheiden. Achter de knoppen zat zowaar een Grammy winnaar, een zekere Andrew Scheps (Red Hot Chili Peppers, Iggy Pop, Adele, Black Sabbath, Rival Sons, Hozier etc.). Ervaring zat.
Het manische ‘Low Road’ heeft wel wat RHCP-invloeden, maar is me net wat te gejaagd, daar is met name ADHD-drummer André Kvarnström debet aan. De wahwah-solootjes redden het nummer wat mij betreft. Ook ‘Dreaming My Life Away’ klinkt erg opzwepend, maar is wel beter in balans. Met dank aan het catchy refrein. Vanaf hier wordt de plaat wat meer ingetogen, wat ik wel kan waarderen.
Echte blues horen we op het erg mooie ‘California’, al had hier een mooiere en langere solo nét wat extra’s toegevoegd. Maar de hoge uithalen van Elin zijn kippenvel verwekkend. Ook ‘Dust’ is ook een echte wat standaard bluesballad, maar spreekt me net iets wat minder aan vanwege het lullige achtergrondkoortje in het refrein. Gedragen door een fijne drumroffel dondert het heavy ‘Rhythm In The Blood’ de kamer door. Aanstekelijk nummertje!
Wat poppiër wordt het met het fijne, wat zenuwachtige ‘Kiss My Past Goodbye’, die tijdens de tempoversnelling zowaar een prima gitaarsolo bevat. De trage nachtclubballad ‘Wish I’d Known’ komt wat langzaam op gang, maar bevat aan het einde wel fijn vocaal vuurwerk. ‘Bye Bye Birdy’ is een goeie meestamper met een wat prominentere rol voor de gitaar.
Afsluiters ‘Song From A Mourning Dove’ en ‘Longest Lasting Friend’ besluiten het album ingetogen. Waarbij de eerste een lange, erg mooi opgebouwde, zich naar een heavy climax toewerkende ballad is en zich ontpopt tot één van de hoogtepunten van deze ‘Holy Moly!’. Heerlijk, dat moeten ze vaker doen, wat meer uitdagende stukken schrijven in plaats van de vele hapklare drie minuten brokken. De laatste song zal geen lange vriend worden, daarvoor kabbelt het wat saaie nummer te sloom voort.
Resumerend: afwisseling genoeg op deze prima ‘Holy Moly!’, waarmee de band zich in mijn ogen revancheert voor het mindere vorige album. Het blijft de Elin Larsson-show, maar dat is ook logisch met zo’n vocaal kanon in de gelederen. Prima plaat derhalve, die hopelijk ook zonder live-ondersteuning voldoende opvalt in de drukke retrorock-markt, met Greta van Fleet en Rival Sons als vaandeldragers. (80/100) (Nuclear Blast Records)
TRACKLIST
1. Proud Woman
2. Low Road
3. Dreaming My Life Away
4. California
5. Rhythm In The Blood
6. Dust
7. Kiss My Past Goodbye
8. Wish I’d Known
9. Bye Bye Birdy
10. Song From A Mourning Dove
11. Longest Lasting Friend
Line-up
Elin Larsson – Vocals
Zack Anderson – Guitar
André Kvarnström – Drums
Kristoffer Schander – Bass
