Ten Times A Million biedt lichtpuntje in duistere tijden in Mezz Breda

Pas een dag eerder kreeg Mezz groen licht voor doorgang van dit optreden van Ten Times a Million in de grote zaal. Waar andere poppodia in het land dicht moesten blijven, had onze Veiligheidsregio blijkbaar voldoende vertrouwen in een besmettingsvrij verloop. Het zijn in alle opzichten vreemde tijden. Zo is er bij binnenkomst eerst een gesprek met een vrijwilliger over de ‘spelregels’, vervolgens een strikte route door het mooie, vorig jaar verbouwde popcomplex en is er een tweede vrijwilliger die je naar je zitplek brengt: tafeltjes op veilige afstand van elkaar, vanzelfsprekend. Slechts honderd man in een zaal waar er zo’n 600 in kunnen, geen goed businessmodel, maar alles beter dan niets. Het publiek én band waren al lang blij dat er íets mogelijk was vanavond… 

oor wie de alternatieve rockband niet kent. Ten Times A Million startte in 2012 onder de naam Mandrake’s Monster waarmee zo’n driehonderd shows door heel Europa werd afgewerkt. De naam bleek steeds minder te passen bij zowel ambities als de muzikale richting die het vijftal op wilde en de naam werd dus Ten Times a Million. Ondertussen heeft de band twee EP’s uitgebracht, waarvan de eerste zowaar is opgenomen in de beroemde en inspirerende Air Studios in London, opgericht door Sir George Martin (The Beatles), waar de grootste artiesten ter wereld hun albums opnemen. Muzikaal wordt de band omschreven als rock met pop en alternatieve invloeden, denk aan Nothing But Thieves, Arctic Monkeys, Queens of the Stone-Age en vooral Foo Fighters. Afgelopen juni zou de band op Pinkpop hebben opgetreden, dat is nu hopelijk in 2021 het geval.

Om stipt 20.30 trapt de Enschedese band met de sympathieke Duitse zanger Martin Duve af met het in deze omstandigheden ironische, maar aanstekelijke ‘Come Closer’. Het geluid zit goed, alle instrumenten zijn prima te onderscheiden, met nadruk op bas en drum, maar dat past dan ook prima bij de sound van de band. Het zicht is ook in orde, ondanks mijn plek redelijk achteraan. De karakteristieke oplopende zaal van Mezz is voor de gelegenheid verbouwd tot een vlakke vloer en het podium is drastisch verkleind, zodat de bezoekers op veilige afstand van elkaar kunnen blijven. Het zitten heeft wel als voordeel dat je veel beter luistert dan bij een regulier concert én er eens niemand door heen ouwehoert. Ieder nadeel heeft zijn voordeel. Voor de band is het gebrek aan interactie even wennen, maar na enkele nummers wordt er volop meegeklapt en soms zelfs voorzichtig meegezongen.

Vanzelfsprekend komen vanavond alle acht songs van de twee EP’s aan bod, waaronder het Foo Fighters-achtige ‘Make This Stop’. Lastig stilzitten bij zo’n energiek nummer, maar meeklappen mag nog net gelukkig. Op plaat klinkt Martin overigens net wat gelikter en toonvaster dan live, maar het zij hem vergeven, slecht wordt het nooit, en het ene nummer ligt hem net wat beter dan het andere. Leuk te horen dat zijn prima Nederlands wel een Twents accent heeft, geleerd van zijn bandleden waarschijnlijk. Het wederom in deze tijden toepasselijke ‘Good Times’ (“Let the Good Times Come” zingt Martin), wederom van de laatste EP ‘Born Tomorrow’, vervolgd lekker dansbaar. De superstrakke ritmesectie van Sem Christoffel (bas) en Mart Nijen Es (drum) bepaalt voor een belangrijk deel het bandgeluid. Adje Vandenberg heeft deze jongens destijds gerekruteerd voor zijn Moonkings en dat had hij goed gehoord, wat een talenten!

Er kwamen ook wat nieuwe, of in ieder geval nog niet uitgebrachte songs voorbij, zoals het lekkere ‘Quick Fix’ en het emotionele ‘Hungry For Life’. Een ‘Born Tomorrow’, ‘Bye’ (waar Martin tegen de grens van zijn bereik aan zingt) en ‘Get it On’ zijn duidelijk geschreven om radio-airplay te scoren en zijn eigenlijk meer pop dan rock, zeker op plaat. Maar live krijgen deze songs het ruige randje wat ze nodig hebben en ze mijns inziens een stuk sterker maakt. Eén van de hoogtepunten en aan het applaus te horen, een publieksfavoriet, blijft het eerste nummer van de eerste EP, ‘When the Lights Go Out’, een stevige, dynamische, catchy rocksong.

Afsluiter van de reguliere set is het heerlijke ‘Clownface’ en deze wint live enorm aan zeggingskracht door het lange instrumentale intermezzo waarin de muzikanten eindelijk écht los gaan en vooral Mart bewijst één van Nederlands grootste drumtalenten te zijn. Wat zit hij hier lekker te beuken, prachtig. Martin Duve zag het vanuit de zaal met een glimlach aan. In de toegift een cover die ik verder niet ken en weinig indruk maakt, maar gezien hun keuze in covers (Billy Eilish, Robyn, Dua Lipa) is dat geen verrassing.

Het publiek én de band hebben vanavond zichtbaar genoten, ondanks en ook een beetje dankzij de omstandigheden. Ten Times a Million is rijp voor de doorbraak en zeker voor de festivals (hopelijk) volgende zomer. Al hoop ik persoonlijk wel dat het aankomende album iets meer rock dan pop wordt en de band zich niet blind staart op het scoren van een hit. De live-versie van ‘Clownface’ bewees dat kleuren buiten de lijntjes toch het spannendste resultaat geeft.

Line up

Martin Duve (zang)
Peter Muller (gitaar)
Alex Freise (gitaar)
Sem Christoffel (bas)
Mart Nijen Es (drums)