Joe Bonamassa – Royal Tea
Je zal toch verstokte fan zijn van deze gitaarheld. De workaholic bracht sinds zijn debuut 20 jaar geleden zo’n 44 releases uit: 13 soloplaten, 16 live albums/ dvd’s, en met zijn verschillende samenwerkingsverbanden nog zo’n 15 stuks (o.a. met Beth Hart en zijn rockproject met Glenn Hughes, Black Country Communion). Dat is een gemiddelde van 2,2 per jaar! Was wijlen collega Eddie van Halen maar zo productief… Nou is Bonamassa sowieso van de kwantiteit. Onlangs maakte hij bekend zo’n 400 gitaren en 400 gitaarversterkers te bezitten! Zijn succes is dik verdiend, onder die strotvloed aan muziek zitten maar weinig missers.
Na enkele maanden geleden al verrast te zijn met een remake van zijn solo debuut onder de naam ‘A New Day Now’, nu dus echt nieuw werk met soloplaat nummer veertien: ‘Royal Tea’. Zijn vaste producer Kevin Shirley wist hem weer uit te dagen. Nu door de opnames in de legendarische Abbey Road Studios in London te laten plaatsvinden en de songschrijfsessies in de weken ervoor te organiseren samen met Engelse grootheden als ex-Whitesnake gitarist Bernie Marsden, pianist Jools Holland en ex-Cream schrijver Peter Brown. De Britse blues stond deze keer dus centraal, net als op zijn live album ‘British Blues Explosion’ uit 2018. Denk aan helden van kaliber Eric Clapton, John Mayall, Jeff Beck en Peter Green. Die grondige voorbereiding heeft in ieder geval het bedoelde Engels klinkende album opgeleverd waar de invloeden van zijn helden volop aanwezig zijn, maar gelukkig toch genoeg als Bonamassa klinken. Het verschil zit hem in de accenten.
De toepasselijk getitelde opener ‘When One Door Opens’ begint rustig, maar ontwikkelt zich in dik 7.30 minuten tot een kraker van jewelste. Van orkestrale power blues via een prachtig zwaar rockend middenstuk inclusief lange en splijtende solo, weer terug naar de ballad van het begin. Heerlijk. De bluesy titelsong die volgt is niet helemaal mijn kop thee, daar is de wat lullige achtergrondzang in het refrein voor verantwoordelijk. Misschien went het nog, want de rest van het nummer en zeker de inbreng van Reece Wynans’ Hammond orgel is okee. De lange emotionele kippenvel ballad ‘Why Does It Take So Long To Say Goodbye’ was al als single uitgebracht. Prima gezongen, de treurigheid rolt uit je speakers en de tempoversnelling voor de gitaarsolo is mooi gevonden.
Zijn vast bassist Michael Rhodes mag zich profileren in het zware ‘Lookout Man’ die steunt op zijn basriff. De mondharmonica doet aan Zeppelin denken, net als de vervormde gitaarsolo. De vette, maar open productie valt op. De percussie knalt er lekker uit, zo’n vaste producer heeft zo zijn voordelen, ieder album klinkt nét weer wat lekkerder. ‘High Class Girl’ is me net wat te laidback en swingend voor mijn (rock)smaak. Maar het voldoet als luchtig tussendoortje en opmaat naar het door Bernie Marsen mee gepende en lekker rockende ‘A Conversation With Alice’, die wel wat Free-invloeden kent. Prima song met mooi drumwerk van geweldenaar Anton Fig.
Het opzwepende bigband nummer ‘I Didn’t Think She Would Do It’ swingt de pan uit en heeft een mooie dubbele solo, al ben ik geen fan van blazers. Het tempo zakt voor prijsnummer ‘Beyond The Silence’, die doet denken zijn eigen ‘Happier Times’ van ‘The Ballad of John Henry’. Het lekker dreigende sfeertje met ingehouden zang en subtiel gitaarwerk kent af en toe een uitbarsting in het refrein. Een episch nummer die prima zou passen als soundtrack bij een western. Het contrast met het door Jools Holland geschreven blije honkey tonk nummer ‘Lonely Boy’ kon niet groter zijn. Mijns inziens niet echt passend op deze plaat, maar goed, dit soort buitenbeentjes staan er op bijna al zijn platen. Gelukkig sterft het album in schoonheid met de gevoelige akoestische ballad met country-invloeden ‘Savannah’.
Na de prachtige vorige albums, het vrij stevige ‘Redemption’ (2018), ‘Blues of Desperation’ (2016) en ‘Different Shades of Blue’ (2014) flikt Bonamassa het wederom. Een uitgebalanceerd album vol (vanzelfsprekend) prachtig gitaarwerk, volop afwisseling, mooie en epische songs en enkele mindere broeders. Niet persé beter of slechter dan zijn voorgangers, wél een mooie aanvulling op het oeuvre van de sympathieke gitaarheld. Natuurlijk weer te koop in verschillende formaten, al moet de échte fan de editie van de Amerikaanse Target hebben, daar staan als enige 2 bonustracks op.
(88/100)(Provogue/ Mascot Label Group)
Tracklist
1. When One Door Opens
2. Royal Tea
3. Why Does It Take So Long To Say Goodbye
4. Lookout Man
5. High Class Girl
6. A Conversation With Alice
7. I Didn’t Think She Would Do it
8. Beyond The Silence
9. Lonely Boy
10. Savannah
Line up
Joe Bonamassa (Vocals/ guitars)
Michael Rhodes (Bass)
Anton Fig (Drums)
Reese Wynans (Keyboards)
