Xavier Boscher – Waterscapes

Esther Kessel-Tamerus | 4 December 2020 | CD | No Comments

De gitarist Xavier Boscher speelt een mix van prog metal en New Age. Sinds 1995 heeft deze Fransman al heel wat albums uitgebracht. ‘Waterscapes’ is zijn spiksplinternieuw album. Hij heeft alles zelf gespeeld en geproduceerd. Ook het artwork komt van zijn hand. Het album opent anders dan anders: ‘Cataract’ start met een fade in. Dit is een omgekeerde, fade out. Dus is de muziek in eerste instantie zacht, dan neemt het snel volume toe alsof er aan de volumeknop gedraaid wordt. De muziek zit hoofdzakelijk tussen rock en metal in. Tussen de metal delen klinken er elektronische geluidjes. Het geheel is goed verdeeld over de koptelefoon. Het geluid van cimbalen is te blikkerig, dat leidt de aandacht af van de rest van de muziek. De overige percussie van deze opzwepende track klinkt wel goed. ‘Nectar Ocean’s Depths’ is heel anders van sfeer, want het laid back deel gaat richting jazz. Op andere momenten heeft de muziek een elektronische klank. De wendingen hiertussen verlopen prima. Natuurlijk is en blijft er volop gitaarspel te horen. Het einde is nogal abrupt.

‘Atlantis’ lijkt een vrij rustige track te worden, maar al snel wordt de rustige stijl “doorzeefd” met korte, rockende fragmenten. Daarna blijven tempo en volume een tijdje wat hoger. Het onverwachte rustige stukje wat ingelast is duurt slecht enkele seconden. Een volgend stukje duurt wat langer. Zo zijn er steeds verrassingen, en met vlagen zijn er best veel laagjes in de muziek. Dat hoor je in de nummers die volgen. Ook daar merk je dat bepaalde klankstructuren worden herhaald. Dit wordt vaak toegepast New Age, maar Xavier past dit ook binnen de metal delen toe. Hierdoor lijken delen wat voorspelbaar te zijn. Maar toch hoor je steeds nieuwe dingen. Want er zijn best veel wendingen en details in de muziek. En dan springt het gave gitaarspel er ook nog positief uit. Zoals verwacht is er ook zijn er heerlijke rustige nummers, zoals ‘Hydrotherapy’. Op een gegeven moment is de muziek heel even ‘fluister zacht’. Deze ontspannende sfeer gaat verder in ‘Abyssal’, waarin het gitaarspel dromerig en meeslepend is. De monotone percussie past bij de flow van dit nummer. Maar doordat het iets te luid is, krijgen het gitaarspel en de details wat te weinig aandacht.

De titel track is het laatste nummer. Deze begint, net als ‘Cataract’, met een fade in. Langzaam wordt het opgebouwd een passend volume voor de rock/metal. Een zacht stukje is liefelijk van klank en heeft bijna een Oosterse sfeer. Er volgen nog een aantal veranderingen, waarvan sommige een beetje voorspelbaar. ‘Watershed’ eindigt plotseling. Dit album heeft een mooie balans tussen New Age en metal. New Age is soms ‘zweverig’ en langdradig. Maar de nummers op ‘Watershed’ zijn niet echt lang. De metal delen hebben een mooie melodie. Het ‘drumwerk’ is soms vrij monotoon, deels horen deze herhalingen binnen het geheel. Op andere momenten was er zeker ruimte geweest voor meer dynamiek. Er zijn volop details en wendingen, een enkele verandering verloopt een beetje merkwaardig. De klein gespeelde delen zijn mooi fragiel, maar niet zo intens dat ze onder je huid kruipen. Er zijn regelmatig heel wat laagjes, deze zijn goed verdeeld over de koptelefoon. Het gitaarspel is goed gevarieerd, soms teder, dan weer heerlijk gillend of meeslepend. De productieve Xavier Boscher heeft dus weer een goed album uitgebracht. (78/100) (Eigen beheer)