Sweet Oblivian ft. Geoff Tate – Relentless
Het twee jaar verschenen debuut van dit door platenmaatschappij Frontiers samengestelde project kreeg van mij een ruime voldoende. Qua originaliteit een vijfje, maar op de uitvoering én vergeleken met het werk dat de heer Tate met zijn Operation Mindcrime had uitgebracht, viel er niet heel veel op af te dingen. Het klonk als een tribute aan de klassieke sound van de eerste albums van Queensryche en zo was het ongetwijfeld ook ooit achter de Italiaanse tekentafel bedacht. Hoewel het nauwelijks een succes was, ligt er verrassend genoeg toch een vervolg in de digitale schappen. Al is ‘vervolg’ een ruim begrip, alleen Tate is de constante factor, voor de rest zijn er nieuwe Italiaanse broodmuzikanten ingevlogen. Zelfs enige songschrijver en gitarist Simone Mularoni (bekend van de Italiaanse progmetalband DGM) is vervangen. Hij had dan ook hij na het verschijnen van het debuut forse kritiek op de matige betrokkenheid en inbreng van Geoff Tate. Dit album werd voornamelijk gepend door een zekere Aldo Lonobile (gitarist van Secret Sphere).
Deze ‘Relentless’ is zowaar mede-geschreven door Tate, al zullen de heren elkaar nooit ontmoet hebben ben ik bang. Maar het gebodene ligt in de lijn van de eerste plaat en heeft een wat lager ‘Ryche-tribute’ gehalte, zodat het meer een eigen smoel heeft. Jammer dat ook nu alle nummers braaf binnen de lijntjes kleuren en netjes onder de vijf minuten blijven. En Geoff’s stem wordt er niet beter op, de diepte/warmte is er wat uit en de echt hoge tonen van weleer worden veilig gemeden. Hij dan ook is geen Todd la Torre natuurlijk. Qua zang klinkt het af en toe zelfs als een haastklus, hier en daar wat slordig qua articulatie en met weinig dynamiek.
Opener ‘Once Again One Sin’ zet de toon als melodieuze rocker, geknipt voor de stem van Tate. Een afgepaste gitaarsound, iets te klinische productie (die drumsound!), aardig refrein en wat symfonische orkestrale accenten vallen op. Single ‘Strong Pressure’ is heel toegankelijk en meezingbaar, al klinkt de zang wat dun. De niet Beatles-cover ‘Let It Be’ is een mooi midtempo nummer, die nog het meest aan zijn voormalige band doen denken. ‘Another Change’ is me te licht en hebben we eerder gehoord. ‘Wake Up Call’ klinkt wat jaren tachtig met die nadrukkelijke keyboards en galmende drumsound.
Meer metal wordt het in ‘Remember Me’ en bevat een catchy refrein. Maar echt spannend wordt het nergens eigenlijk, daarvoor klinkt dit toch teveel als een project waarvoor de urgentie ontbreekt. We schrikken even wakker bij ‘Aria’, maar niet om de juiste redenen. Dit nummer wilde Tate graag in het Italiaans zingen, maar dat is helemaal geen goed idee. Temeer daar het nummer wel lekker stevig is en de mooiste solo’s bevat. Rest ons nog de mooie, maar wat te zoete ballad ‘I’ll Be The One’ en afsluiter de stevige rocker ‘Fly Angel Fly’.
Nee, een stap de goeie richting op kunnen we deze ‘Relentless’ niet noemen. Frontiers gokt er op dat de naam Geoff Tate voldoende verstokte Queensryche-fans aanzet tot aankoop, maar echt warm word ik niet van deze verzameling afgekeurde Ryche-riffs gekoppeld aan overwegend afgezaagde refreintjes en gezongen door een ongeïnspireerde heer Tate. Ik zet Queensryche’s ‘The Verdict’ nog maar eens op.
(65/100)(Frontiers Music)
Tracklist
1. Once Again One Sin
2. Strong Pressure
3. Let It Be
4. Another Change
5. Wake Up Call
6. Remember Me
7. Anybody Out There
8. Aria
9. I’ll Be The One
10. Fly Angel Fly
Line up
Geoff Tate – Vocals
Aldo Lonobile – Guitars
Luigi Andreone – Bass
Antonio Agate – Keys
Michele Sanna – Drums
