Powerwolf – Call Of The Wild
Powerwolf is de laatste jaren enorm in populariteit gestegen. Inmiddels staan ze in ieder geval in Europa al in zalen als de AFAS. Ook op festivals staat de naam Powerwolf steeds hoger op de poster. Weten ze met het nieuwe ‘Call Of The Wild’ die snel stijgende lijn voort te zetten of zorgt het juist voor een kink in de kabel?
Eerst even wat korte info over de band zelf. Powerwolf zag het licht in 2003. Vanaf de start zijn er vrijwel geen bezettingswisselingen geweest. Alleen op drums is een paar keer veranderd. Daar zit nu de Nederlander Roel van Helden, die zich in 2011 aansloot bij de band.
De band staat bekend om hun beschilderde gezichten en aankleding/personages die ze op het podium zijn. Volgens het verhaal van de band zijn de bandleden eigenlijk priesters, die bij het zien van de maan veranderen in weerwolven. Verder zijn de aankleding van het podium en de operateske zang van zanger Atilla Dorn ook zeker punten waardoor Powerwolf eruit springt. Vaak zit er Latijn verscholen in de teksten wat dan perfect past bij de stijl van zingen, waarvoor hij trouwens officieel geschoold is. Daarnaast is er ook veel koorzang te vinden, dit om de muziek nog beter over te laten komen.
Op dit nieuwe ‘Call Of The Wild’ is dat ook niet anders. Heel verassend is Powerwolf de laatste paar platen, met uitzondering van een eerste ballad op het vorige ‘The Sacrament Of Sin’, niet echt geweest. Dat wil niet zeggen dat het dan ook gelijk slecht is. Powerwolf is een band waarvan je op voorhand eigenlijk al precies weet wat je gaat krijgen en er ook wel vanuit kan gaan dat het goed zal zijn. Toch moet ik ook eerlijk zijn en vertellen dat ik na een eerste luisterbeurt nog zeer mijn twijfels daarover had. Ik was niet gelijk verkocht, wat ik wel had bij hun afgelopen platen.
Gelukkig bleek dat na een tweede luisterbeurt al minder zo te zijn en na nog een paar keer wordt het album beter en beter. Een grower zo u wilt. Albumopener ‘Faster Than The Flame’ heeft wat weg van ‘Fire & Forgive’. Daarna komt een van de hoogtepunten in ‘Beast Of Gévaudan’ wat alleen maar beter wordt. Heerlijke riff en net even iets anders dan de classic Powerwolf sound maar nog genoeg om direct te herkennen dat het deze groep is. ‘Dancing With The Dead’ blijft nog lang in je hoofd zitten.
Ook op deze plaat is een power(wolf) ballad te vinden. ‘Alive Or Undead’ heet de ballad hier. Met nu twee ballads op twee platen kan ik concluderen dat ze deze traditie er best in mogen houden. De stem van Atilla Dorn leent zich er erg goed voor. Later op het album staat dan ‘Undress To Confess’ wat qua tekst we als een nieuwere variant van ‘Resurrection By Erection’ kunnen zien.
Ik was niet meteen verkocht bij het horen van dit nieuwe ‘Call Of The Wild’. Dit album had gewoon even wat tijd nodig om in te werken. Dat is dan ook wel dubbel en dwars benut want ook anno 2021 laat Powerwolf horen waarom het zo hard blijft groeien. Een zeer eigen stijl, wat dan elk album wel zo goed als hetzelfde blijft. Een band waarvan je weet wat je voorgeschoteld krijgt en je er dus blind op kunt vertrouwen dat je het nieuwe album gewoon aan kan schaffen. Al blijf ik van mening dat het iets minder is dan voorganger ‘The Sacrament Of Sin’. (80/100) (Napalm Records)
