CD van de Week: Ray Wilson – The Weight Of Man
Het is al bijna twintig jaar geleden dat Ray Wilson aan zijn solo carrier begon. In 2016 bracht Ray maar liefst twee studioalbums uit met alleen maar nieuw werk (‘Song For A Friend’ en ‘Makes Me Think Of Home’). Drie jaar later volgde Upon my life’, hierop staan nieuwe en oude nummers. Zijn nieuwste album, ‘The Weight Of Man’, kwam 27 augustus uit. De tien nieuwe nummers gaan over de complexe tijd waarin we leven. Daarnaast staat er één cover op, voor het eerst covert Ray the Beatles.
‘You Could Have Been Someone’, heeft een rustige, instrumentale opening. Als tempo en volume wat omhoog gaan, begint Ray te zingen. Op zijn stem zit soms behoorlijk wat galm. Hierdoor komt de warme kleur van zijn stem minder goed tot zijn recht. Ook aan de muziek zijn geluidseffecten toegevoegd. Deze openingstrack heeft leuke details en een aangename flow. In ‘Mother Earth’ hoor je de mooie, warme klank van Ray’s stem. Dit kinkt samen met een vleugje muziek. Daarna komt er op de achtergrond een langzame beat bij. Er is een korte verandering naar meer volume en tempo. Wat later is de verandering in tempo en volume groter en houdt langer aan. Het geluid loopt een aantal keer heen en weer in de koptelefoon, en er zijn vrij veel bijzondere geluidseffecten. Ongemerkt zijn er best heel wat laagjes in zang en muziek. Het geluid van muziek en zang in ‘We Knew The Truth Once’ is helder. De wisselingen in volume en tempo verlopen geleidelijk. Het ingetogen stukje raakt me minder dan ik had gewild.
In verschillende nummers zijn er extra geluidseffecten toegevoegd. Ook zit er regelmatig best veel echo/galm op de zang. Sommige stukken van de muziek, bijvoorbeeld het mooie gitaarspel, komen hierdoor minder goed naar voren. De effecten trekken af en toe meer aandacht dan de teksten. Ook dit album moet, net als zijn andere solowerken, groeien.
Het herhalende ‘Amalia’ zal live gespeeld zeker voor interactie zorgen met de fans. Dit nummer heeft een mooi, langzaam wegstervend eind.
De titeltrack heeft een zacht gespeeld, instrumentaal intro. Enkele woorden worden gefluisterd. De (gedubbelde) zang klinkt iets minder puur, maar dat op zich past het wel in het geheel. Er zijn, verspreid over het nummer, diverse details toegevoegd. Tijdens een ritmisch deel heeft het gitaarspel een zomerse sfeer. Ook de bas grrooves en de toetsen komen aan bod. In ‘Almost Famous’ hoor je de warme stem van Ray, samen met een vleugje pure muziek, de balans hiertussen is goed. Weer zijn er best veel laagjes in de muziek. Het refrein is vrij voorspelbaar qua tekst. Het klein gespeelde deel is helemaal mooi, maar dan is deze korte track al afgelopen. Ook in ‘Cold Like Stone’ zijn zang en muziek warm van klank. De tekst gaat over de mogelijkheid om de gewone dingen van het leven op een andere manier te gaan zien. Dit nummer is ingetogen en puur gespeeld en gezongen, zoals Ray dat zo mooi kan.
De galm op de zang hoorden we eerder in bijvoorbeeld ‘Come The End Of The World’ van zijn vorige album ‘Upon my life’. Maar in diverse nummers van ‘The Weight Of Man’ is de galm frequenter te horen, niet altijd is dit een passende aanvulling. Het pure, minimalistische, zoals bijvoorbeeld op het album ‘Makes Me Think Of Home’ is nu zeldzamer. Fans missen misschien het uitgebreide saxofoonspel van Marcin Kajper. Hij is iets minder prominent (met klarinet) wel te horen in ‘You Could Have Been Someone’. De balans van het geheel is wat anders dan we van Ray gewend zijn. ‘The Weight Of Man’ is dus geen herhaling van voorgaande albums. Want ook de volumeverschillen binnen één nummer zijn minder groot. Wat gebleven is zijn toegankelijke nummers die gemakkelijk wegluisteren, maar die wel moeten groeien. (77/100) (Jaggy Polski)
Tracklist
01.You Could Have Been Someone (4:51)
02. Mother Earth (4:24)
03. We Knew The Truth Once (5:43)
04. I, Like You (5:21)
05.Amelia (5:19)
06. The Weight Of Man (6:44)
07.The Last Laugh (5:11)
08.Almost Famous (2:39)
09.Symptomatic (3:29)
10. Cold Like Stone (3:49)
11. Golden Slumbers, written by Lennon/McCartney (3:17)
