Heavy Metal Maniacs zetten wederom geslaagd festival neer
Na een jaar te hebben moeten overslaan vanwege het overbekende corona, kon dit jaar het jaarlijkse 2-daagse Heavy Metal Maniacs-festival in de P60 te Amstelveen gelukkig wel doorgaan. Voor de niet-kenners : HMM is een club fanatieke heavy metal-fans welke in 1997 opgericht is en onder andere jaarlijks haar eigen festival organiseert met bands uit binnen-en buitenland, voornamelijk oldschool bands. De lineup was ook nu weer internationaal gemêleerd met ook meerdere stijlen.
De vrijdagavond heeft schrijver dezes laten schieten, van horen zeggen was ook dit een geslaagde avond met de heavy metal bands Bullet (Zweden) Hammer King (Duitsland) en Harbour of Souls (Nederland), maar niet met de kwaliteiten van de bands als de zaterdag.
Bij binnenkomst op zaterdagmiddag van de fraaie zaal in de P60, was er gelijk het eerste genietmoment bij de aanblik van het podium, want daarop stonden maar liefst 18 Marshall-torens opgesteld, zo’n beetje de belichaming van oldschool heavy metal. Het voor het hele festival opgebouwde vaste drumstel waarborgde korte ombouwpauzes waardoor de gang er goed in zou kunnen blijven.
Om 16.00 ’s middags trapte Black Knight (Nederland) af voor gelijk al een goed gevulde zaal. Black Knight is een inmiddels al 40 jaar bestaande heavy metal band en leverde in 2020 hun uitstekende derde album ‘Road to victory’ af. Van dit album werden de meeste nummers gespeeld met een uitstekende vertolking. Het geluid stond gelijk al goed afgesteld, altijd erg prettig. Dit optreden was ook het laatste optreden van zanger David Marcelis en bij het laatste nummer werd nieuwe zanger Patrick van Maurik geïntroduceerd, hij maakte een goede indruk. Afgesloten werd met fantastische ‘The one to blame’.
De volgende band was het Oostenrijkse Roadwolf, door een afzegging vrij kort van tevoren op de bill terecht gekomen. Ondanks dat de band precies 10 jaar bestaat, werd pas vorig jaar hun debuutalbum uitgebracht. Veel tracks van dit album werden ten gehore gebracht en de band gaf overduidelijk hun visitekaartje af met een zeer overtuigend optreden. Hun stijl zou je kunnen vergelijken met het Australische Airbourne, veel uptempo nummers met een rock en roll-sausje, pakkende refreinen, een hele goede gitarist en een goede zanger (met de grappige naam Franz Bauer). Van Roadwolf gaan we nog wel meer horen.
De derde band was Jurassic Park uit ons eigen land, ook al een band welke al 40 jaar meedraait, in het begin onder de naam Frankenstein. Deze oudgedienden hebben met Mike Jones zo’n beetje de ultieme entertainer in huis, hij krijgt een zaal altijd wel op gang, de geregelde uitbarsting met zijn stikstof-proppenschieter betekent altijd nog meer humor. Maar, het belangrijkste is natuurlijk de muziek en met nummers als ‘Kick ass’ en ‘Storm over Holland’ krijg je ook altijd muzikaal waar voor je geld bij Jurassic Park.
De enige Britse band is vierde op de bill, Sacrilege. Opgericht in 1982 door zanger/gitarist Bill Beadle, inactief tussen 1987 n 2012, is de band de afgelopen de 10 jaar erg productief geweest middels het uitbrengen van maar liefst 7 albums. Sacrilege is een exponent van de NWOBHM en zet muzikaal een prima optreden neer met naar horen zeggen veel nummers van het laatste album ‘The court of the insane’. Minpunt is dat de band wat statisch overkomt, alleen bassist Jeff Rolland is beweeglijk en zoekt contact met het publiek.
De een na laatste band is het Belgische Butcher en zij zijn qua stijl wellicht een buitenbeentje voor dit festival, misschien zelfs een gewaagde programmering, maar uit de reacties van het publiek blijken de Belgen erg goed in de smaak te vallen. De thrash metal met een licht blackened sausje zorgt voor geregeld een moshpit, de energie welke Butcher uitstraalt door met name de opvallende verschijning van zanger Hellshrieker slaat dan ook goed over op het enthousiaste publiek. De instrumenten komen bij deze extreme muziek nog vrij goed door, bij de vocalen is dat live vaak minder, nu ook. Van de 2 geproduceerde albums wordt een goede dwarsdoorsnede ten gehore gebracht, mijn persoonlijk favoriet blijft ‘Thermonuklear road warrior’. Butcher is misschien toch wel het hoogtepunt van de dag.
Afsluiter is het Franse Sortilege. Ook deze Parijzenaren bestaan 40 jaar, hoewel ook zij een lange pauze hebben gekend. De hoge kwaliteit van hun albums in de jaren ’80 zorgden voor de terecht status van headliner van de tweede dag van het festival. Frontman Christian ‘Zouille’ Augustin heeft een compleet nieuwe line-up om zich heen verzameld, de band maakt een zeer goed ingespeelde indruk. Nagenoeg alle gespeelde nummers zijn oudjes met onder andere het heerlijk uptempo ‘D’ailleurs’, de schitterende ballad ‘Delire d’un fou’, ‘Majeste’ en het afsluitende ‘Sortilege’ als hoogtepunten.
Net voor 12 uur is er een einde gekomen aan dit festival en op basis van de bijgewoonde zaterdag mag geconcludeerd worden, dat we in alle opzichten een geweldig festival beleefd hebben. Complimenten voor en dank aan de organisatie!
Foto’s (c) Frans van Arkel
