Insomnium – Argent Moon

Soms kom je ergens een album tegen, waarvan je alleen al aan de cover ervan gewoon weet: deze muziek is voor mij bestemd. Dat is precies wat mij overkomen is met dit album. Het was de maan op de cover, en de sfeer van het totale beeld dat mijn aandacht trok. Ik moet toegeven dat ik nog niet bekend was met Insomnium.  En na het luisteren van dit album baal ik daar behoorlijk van want het is echt de muziek voor mij. Het heeft dat melancholische waar ik zo van houd.

Er staan 4 tracks op dit album; ‘The Conjurer’, ‘The Reticent’, ‘The Antagonist’ en ‘The Wanderer’. En ze lijken allemaal wel op elkaar, qua opbouw, tempo en algehele sfeer. Al gaan ze ‘The Wanderer’ op het laatste stuk nog even de snelheid opvoeren. Dit maakt het voor mij vooral een album wat je even luid door je speakers laat knallen op een donkere dag in de herfst of winter, onderuitgezakt met je ogen dicht. Om het echt even te voelen.

Met uitzondering van ‘The Conjurer’, bouwen de nummers allemaal hetzelfde op. Rustig, clean, akoestisch, en inzet van volle drums, cleane vocalen en dan barst de melancholie los, de grunts, het zwaardere werk, maar het klinkt allemaal wel gelaagd, en van goede kwaliteit.

‘The Reticent’ is voor mij persoonlijk zo’n nummer waarvan de zang nét zo resoneert in mijn woonkamer, als de tekst met mijn leven op het moment. En dat bevestigd dan mijn gevoel wat ik had bij het zien van de cover. Natuurlijk is dit voor iedereen persoonlijk en anders, maar dat is het mooie van muziek; iedereen interpreteert het op zijn eigen manier.

Over het algemeen is dit album niet sterk in afwisseling, maar stiekem toch ook weer wel, de sfeer komt aardig overeen met elkaar maar de nummers hebben toch alle 4 hun eigen specifieke kracht. Het maakt mij nieuwsgierig naar meer van deze band! (80/100) (Century Media Records 2021)