013 te klein voor het ego van gitaarvirtuoos Yngwie Malmsteen

Woensdagavond in Tilburg. Geen lange wachtrijen voor de 013 zoals bijvoorbeeld bij Toto en Gojira vorige week wel het geval was. Yngwie moet het vooral hebben van zijn zeker niet onbelangrijke rol als trendsetter in het verleden. Zijn eerste grotendeels instrumentale album ‘Rising Force’ geldt nog steeds als de standaard voor alle (instrumentale)Shred-albums en Neo-Klassieke Metal. Vele malen geïmiteerd maar nooit geëvenaard.

Zijn eerste 4 albums zijn ware meesterwerkjes en ook heeft hij voordat hij solo ging de albums van redelijk middelmatige bands als Steeler en in mindere mate Alcatrazz als broekie van een jaar of 18 naar een hoger niveau getild. Na het 4e album ‘Odyssey’ brengt hij nog steeds met de regelmaat van de klok albums uit maar deze zijn eigenlijk allemaal veel van hetzelfde. Ook de constante bezettingswisselingen (met name zangers) dragen niet bij tot een consistente basis voor Yngwie’s muziek.

Met dit allemaal in het achterhoofd vrees ik het ergste. Hoe zou de geniale gek reageren op een 013 slechts gevuld met grofweg 4 á 500 man? Het balkon en het achterste gedeelte van de Mainstage zijn afgesloten zodat het toch nog enigszins vol lijkt. Ook het tijdschema voorspelt niet veel goeds. Slechts een uurtje staat er geprogrammeerd. Het publiek en ondergetekende zijn benieuwd. Als om 21:00 de maestro himself en zijn (tour)band bestaande uit  zanger/toetsenist Nick Marino, drummer Brian Wilson (niet die van The Beach Boys) en bassist Emilio Martinez het podium betreden en ‘Rising Force’ inzetten blijkt het geweldig mee te vallen met het humeur van de Zweedse gitarist. Hij lacht zowaar en maakt ook contact met het publiek, ondertussen constant met plectrums strooiend zoals zwarte Piet met pepernoten doet.

De gitaar-roadie van dienst heeft het er maar druk mee. Deze goede man heeft geen erebaantje. Constant is hij bezig en loopt hij de benen onder zijn kont vandaan om Yngwie nieuwe gitaren te geven, de juiste Marshalls aan en/of uit te zetten en plectrums op Yngwie’s zangmicrofoonstandaard te bevestigen en nog krijgt de beste man er (publiekelijk) van langs met een snerende Yngwie die hem diverse keren ‘it’s not working!’ toeschreeuwt. Niet echt netjes maar ook dit hoort bij het diva-gedrag waar hij zo berucht om is.

Wat valt er verder nog te vertellen over dit optreden? De nummerkeuze had vele malen beter gekund. (Te) veel ‘nieuwe’ nummers. Vooral van zijn laatste album ‘Parabellum’ worden veel nummers gespeeld wat natuurlijk logisch is maar wat meer oud werk was wenselijk geweest. De albums ‘Marching Out’, ‘Trilogy’ en ‘Odyssey’ komen er bekaaid vanaf. ‘Marching Out’ wordt zelfs volledig genegeerd! Gelukkig wordt van het debuutalbum wel ‘Now Your Ships Are Burned’, ‘Black Star’ en ‘Far Beyond The Sun’ gespeeld. Ook de Deep Purple cover van Yngwie’s grote voorbeeld Ritchie Blackmore ‘Smoke On The Water’ had beter vervangen kunnen worden door een sterk eigen nummer. Ook het ellenlange gepiel kost minutenlange speeltijd die beter besteed had kunnen worden aan het spelen van 2 extra nummers.

Tevens teleurstellend is dat de van tevoren aangekondigde zanger Mats Levén er niet bij is. Het leeuwendeel wordt gezongen door Yngwie zelf en toetsenist Nick Marino. Positief is dat Yngwie goedgeluimd is en er toch nog bijna een half uur extra aanplakt. Ook het stukje ‘Bohemian Rhapsody’ wat ze speelden was een aangename verrassing. Degenen die Yngwie al eerder gezien hebben komen verder voor weinig verrassingen te staan. Nog steeds houdt hij een noot minutenlang aan ondertussen op zijn denkbeeldige horloge kijkend, speelt hij a la Jimi Hendrix met zijn tanden, gooit hij zijn gitaar om zijn nek en in de lucht en strooit hij zoals al eerder vermeld constant met plectrums. Wat dat betreft is er in al die jaren niets verandert.

Het 013 publiek vind het allemaal even geweldig. Als na ‘Far Beyond The Sun’ de zaallichten aangaan kan iedereen tevreden naar huis na dit goede maar niet bijzondere optreden. Ook ik heb weer genoten van  de performance van Yngwie Malmsteen, ook al is het tegenwoordig vergane glorie blijft hij toch een jeugdheld van me en helden kunnen nu eenmaal weinig fout doen.