Vandenberg rockt Bergen op Zoom in zijn tweede jeugd!
Nog altijd ‘s lands bekendste rockicoon Adje Vandenberg heeft na het bluesy Moonkings zijn kindje Vandenberg weer nieuw leven ingeblazen. Temeer omdat die naam in het buitenland nog altijd deuren opent die voor Moonkings gesloten bleven, al was het maar omdat zanger Jan Hoving zijn tijd tussen het boeren en de band moest verdelen. Het wat onhandig midden in Coronatijd in 2020 uitgebrachte prima comebackalbum ‘2020’ werd nog vol gezongen door de Chileense zanger/muziekhoer Ronnie Romero (onder andere bekend van de matige reïncarnatie van Rainbow en nog tachtig andere projecten). Hoewel niet onverdienstelijk, paste Romero’s hoge raspende stem toch minder bij het bluesy geluid van Vandenberg. En gezien zijn geringe aandachtspanne was hij al gevlogen voordat er goed en wel opgetreden kon worden.
Maar vorig jaar kwam het nieuws dat Adje (wordt die man nooit ouder trouwens?) zowaar de meer dan prima Zweedse zanger Mats Levén had gestrikt. Gezien zijn staat van dienst (Yngwie, Candlemass, Treat etc.) een even grote jobhopper als Romero, maar qua stem én podiumpresentatie in ieder geval een flinke verbetering. Hopelijk een blijvertje dus. Net als de nieuwe ritmesectie bestaande uit drumgigant Koen Herfst (Armin van Buuren, Epica, solo) en op basgitaar Randy van der Elsen (Tank). En sjonge, wat geven die twee gasten een enorme energie-injectie in de sound!
Het optreden vanavond is onderdeel van het ‘Sena European Guitar Awards’ gebeuren deze week. De prijs gaat dit jaar naar Steve Hackett (ex-Genesis); eerder viel de eer aan Adje, vandaar dus de link. De mooie zaal van Gebouw T is lekker vol, doch het balkon blijft gesloten. De late aankondiging èn de hoge entreeprijs van 35 euri zal daar debet aan zijn. Maar degenen die er waren hadden een topavond.
Als support mocht het jonge plaatselijke zangtalent Nienke Dingemans (een artiestennaam zal de buitenlandse mogelijkheden vergroten gok ik) aftrappen. Het nog wat onzekere meisje had een dijk van een stem, denk aan Janis Joplin. De bluesy nummers waren spannend en prima van opbouw, maar de uitstapjes richting soul en country waren aan mij niet besteed. Helaas ook niet aan een groot deel van het publiek dat het bord ‘Luisteren of Fluisteren’ niet gelezen had. Jammer, want Nienke verdiende meer aandacht dan ze nu kreeg. Desalniettemin benieuwd naar haar vervolgstappen in de grote muziekwereld.
Dan Vandenberg. Ze knalden er meteen met gestrekt been in middels de stevige rockers ‘Shadows of the Night’ en ‘Freight Train’ van ‘2020’. Mats voelde zich zicht- en hoorbaar als een vis in het water en de hele band straalde vooral spelplezier uit, zonder een noot te missen. Wat een brok energie zeg, heerlijk. Vandenberg teert duidelijk niet op de sound van weleer, maar is helemaal ge-upgrade naar 2022! Adje zag zijn jonge rekruten met een grote glimlach excelleren. Later volgden van hetzelfde album nog de beukers ‘Hell and High Water’ en het catchy ‘Light Up the Sky’.
Van het debuut uit 1982 (!) speelden ze de bluesy stamper en massaal meegezongen ‘Your Love is In Vain’ en het prachtig opgebouwde ‘Wait’. Beide nummers hebben niets van hun glans verloren. ‘Different Worlds’ was op de setlist doorgestreept, maar die was zeker welkom geweest. Te weinig oefentijd heren? Helaas nu dus niets van ‘Heading for a Storm’ of ‘Alibi’; hopelijk wordt er bij een volgende gelegenheid iets meer in het verleden gegraven. Grootste hit, überballad ‘Burning Heart’ sloot de set overtuigend af, al ging de solo niet geheel foutloos.
Midden in de set werden we niet echt verrast (want al jaren vast onderdeel van Adje’s shows), maar wel enorm verblijd door mijns inziens de beste Whitesnake songs, namelijk ‘Sailing Ships’ in een akoestische versie en een prachtige, lekker zwaar aangezette ‘Judgement Day’. Prima gezongen door Levén, wiens geluid hier prima bij past. Ook het platgespeelde doch warm ontvangen ‘Here I Go Again’ ontbrak niet, waarna toegift Led Zep’s ‘Rock ‘n Roll’ het dak eraf blies.
Vooraf had ik zo mijn twijfels over deze herrijzenis van Vandenberg. Op festival Alcatraz was het niet echt overtuigend, al zal de hitte daar een rol in hebben gespeeld, en eerdere YouTube-filmpjes maakten me ook niet warm. Maar de band overtuigde op alle fronten. Zowel licht, geluid, presentatie en spelplezier waren vet in orde. Adje was innemend en ‘on fire’ als altijd, Mats kende alle rockposes, zong de spreekwoordelijke sterren van de hemel en had er zichtbaar lol in, en de ritmesectie staat als een wolkenkrabber. De drumsolo van Koen bevestigde nog even zijn status als ‘Best Rockdrummer of the Benelux’. Enige kanttekening is de speeltijd van krap 75 minuten. Zeker gezien de entreeprijs is dat echt aan de korte kant. Het is niet dat er geen materiaal genoeg is om uit te kiezen. Tweede kanttekening is dat vier van de twaalf nummers (deels meegeschreven) ‘covers’ waren, ook die balans kan beter. Kort maar krachtig zullen we maar concluderen. En nu die nieuwe plaat opnemen mannen, zeer benieuwd naar!
