Volle beats in Arnhem met Volbeat

Terwijl het kwik tegen het vriespunt aankomt en zelfs er af en toe onder duikt, trekken een kleine 17.000 fans richting Arnhem voor een nieuwe show van Volbeat.

Dat de band populair is, is te merken aan de drukte. Alles rondom het stadion van Vitesse is lekker druk en vol bezigheid. Volbeat is weer in Nederland en met als voorprogramma Bad Wolves en Skindred, ook al niet zulke bescheiden bandjes.

Bad Wolves

Als eerste van de avond mag Bad Wolves om 19:00 uur aftrappen. Deze Amerikaanse metalact was een goeie opwarmer voor de avond. Mede door hun Amerikaanse enthousiasme zorgen de mannen van Bad Wolves er voor dat op en rondom het podium zich niemand hoeft te vervelen.

Met de pas in 2021 erbij gekomen zanger, Daniel “DL” Laskiewicz, krijgt de band het zelfs al voor elkaar om tijdens het voorprogramma een mooi aantal contactmomenten met het publiek te krijgen. Met hits als ‘Killing me Slowly’, ‘Never be the Same’ en, als klapper op de vuurpijl, de cover van The Cranberries ‘Zombie’. Bad Wolves maakt goed gebruik van het half uurtje dat ze mogen spelen om het publiek langzaamaan een beetje los te maken voor de andere knallers van de avond.

Skindred

Zo rond 19:45 uur is het de beurt aan Skindred. Deze Raggametal band, zoals ze zichzelf omschrijven, uit Wales stookt het vuurtje wat Bad Wolves begonnen is nog eens verder op. Het begint al met de iconische ‘Imperial March’ van John Williams, met de nodige aanpassingen om het te veranderen naar de speciale Skindred stijl. Het was duidelijk dat frontman Benji Webbe er was om het publiek op te zwepen. Tussen de nummers door werd er constant contact met het publiek gezocht. De ene keer was het om keihard ‘That’s my Jam’ mee te schreeuwen, daarna was het weer om de tijd een beetje te doden met wat grappen richting het publiek.

Om een beetje in diezelfde Skindred stijl te blijven, werden ook de nodige oudere covers als snippets gespeeld om een voorzet te geven naar een eigen nummer. Zo komen ‘Jump’ van Van Halen en Kris Kross voorbij en later nog een klein stukje van Oasis’ ‘Wonderwall’. Geen enkele van deze wordt helemaal gespeeld, maar puur gebruikt als entertainment voor de zaal. Wanneer ‘Kill the Power’, ‘Nobody’ en ‘Warning’ gespeeld zijn, mogen ze plaats gaan maken voor de mannen van Volbeat.

Volbeat

Iets over 21:00 uur doven de lichten van de Gelredome en voordat er ook nog maar een bandlid te zien is, is het geluid al oorverdovend. De toeschouwers zijn hier met een missie en dat is te merken ook. Als de eerste klanken van ‘The Devil’s Bleeding Crown’ klinken is de avond echt begonnen. Overal in de zaal en op de zitplaatsen gaan de rock handen omhoog en wordt er luidkeels meegezongen, gesprongen en gedanst. 

Nadat ‘Pelvis on Fire’ en ‘Temple of Ekur’ zijn geweest, heeft iedereen ook al mogen genieten van de grootte van het podium waar Volbeat op staat. Een flink breed toneel met een uitloper het publiek in, versierd met de nodige lampen en 3 grote schermen, waardoor de mensen achterin de zaal ook mee kunnen genieten van wat er op het podium gebeurt.

Frontman Michael Poulsen laat zich echt zien als een mensen mens door de vele interactie met het publiek, ook zichzelf af en toe op de hak te nemen en het publiek als een echte pro te bespelen. Het zijn de kleine dingetjes die het maken, af en toe een fan aanwijzen en toespreken op het meezingen, een LP-albumhoes signeren terwijl je midden in een show staat, kleine anekdotes over zijn familie vertellen. Dit maakt het allemaal een stuk persoonlijker en niet een band die even komt optreden en weer naar huis/bus toegaat. Dat de band het naar hun zin heeft in Nederland is te merken doordat Poulsen het verschillende keren benadrukt en niet genoeg het publiek kan bedanken.

Ook bij deze show komen weer wat oudere klassiekers naar voren ‘I only wanna be with You’ van Dusty Springfield en ‘Ring of Fire’ van Johnny Cash komen kort aan bod, waar bij de laatstgenoemde het publiek een hele grote rol speelt, om vervolgens over te gaan in ‘Sad Man’s Tongue’. De energie die bij dit nummer vrijkomt wordt vastgehouden en gaat over naar ‘Wait a Minute My Girl’ waarbij het enige minpuntje is dat de piano en de saxofoon niet heel duidelijk naar voren kwamen qua geluid. Zoals inmiddels gewoonlijk is bij shows mochten natuurlijk tijdens dit old school rock ‘n roll nummer de gebruikelijke ballonnen niet ontbreken.

Als Poulsen dan ook nog eens een ode brengt aan, de in oktober overleden, Jerry Lee Lewis met hun versie van ‘Great balls of Fire’ terwijl het publiek uit z’n dak gaat is te zien dat Volbeat terug kan kijken op een geslaagde avond.

 Bij de afzwakkende klanken van ‘Dead but Rising’ verlaat de band het podium, maar blijven de lampen uit en 3 grote logo’s blijven op de schermen achter. Niemand verlaat de zaal nog, want de hits als ‘For Evigt’ en ‘Still Counting’ zijn nog niet geweest. De band lijkt even verbaasd te zijn om te zien hoeveel fans eigenlijk in Nederland het Deense refrein van ‘For Evigt’ mee kunnen zingen. Bij het aflopen van ‘Still Counting’ neemt de band ruimschoots de tijd om het publiek te bedanken, drumsticks, plectrums en drumcovers het publiek in de gooien. Op het scherm verschijnt “Dank je wel Arnhem” en is het tijd om huiswaarts te keren.