Ronnie James Dio krijgt een geslaagd eerbetoon in Mezz Breda
Het was weer zo’n uitgesteld coronaconcert, want reeds aangekondigd voor december 2021 én 2022. Maar deze ‘Ronnie James Dio – The Memorial Concert’ vindt na al dat ongeluk dan toch plaats, en wel op vrijdag de 13e nota bene! Zo krijgt onze, reeds in 2010 overleden kleine vriend dan toch eindelijk het grootse eerbetoon dat hij verdiend.
Niet de minsten staan op de Bredase planken (en de rest van de korte tour): de vocalisten John JayCee Cuijpers (Ayreon, Praying Mantis) en Lisette van den Berg (Scarlet Stories, Ayreon), gitarist Ruud Jolie en toetsenist Martijn Spierenburg (beiden van Within Temptation), gitarist Menno Gootjes (Focus, Black Nazareth), bassist Johan van Stratum (Ayreon, VUUR, The Gentle Storm, Stream of Passion) en drummer Stef Broks (Textures). Genoeg talent om de mooie, met zo’n 500 ouwe rockers zeer goed gevulde zaal te verwennen met een prachtig avondje classic rock!
En verwend werden we. Klokslag 20.30 uur vulde het lange keyboard-intro van ‘Tarot Woman’ de Mezz, waarna de band enthousiast inviel. Cuijpers machtige strot paste prima bij de klassieke sound van Rainbow. Het niet al te harde geluid was goed afgesteld, al had van mij juist de zang net een tikkie steviger in de mix mogen zitten. Ondersteund door een mooie lichtshow ging de band naadloos over in een rij klassiekers, waarvan enkele zelden of nooit door de heer Dio zelf live zijn vertolkt. Zoals de supermooie lange beuker ‘A Light in the Black’ of ‘Lady of the Lake’. Het materiaal was aangepast voor twee gitaristen, waarbij de snellere Vivian Campbell-solo’s van Dio’s ‘solo’-albums meestal door de zeer begaafde Menno Gootjes werden vertolkt en de meer melodieuzere Blackmore-solo’s van de Rainbow-nummers door Jolie. Maar de wisselwerking was top en ondanks enkele schoonheidsfoutjes, stond het geheel als een kasteel.
John JayCee Cuijpers nam gelukkig het leeuwendeel van de zang voor zijn rekening. Hoewel de jonge Lisette van den Berg als achtergrondzangeres een fijne toevoeging was, paste haar stem wat mij betreft wat minder bij haar enkele solonummers en de duetten die ze met Cuijpers zong. Maar het kwam de afwisseling wel ten goede en het obscuurdere Butterfly Ball nummer ‘Sitting in a Dream’ vertolkte ze dan weer wel prima. Het publiek deed lekker mee en naarmate het optreden vorderde werd de stemming steeds uitbundiger, zowel op het podium als in de zaal.
De dikke twee uur werden gevuld met een prima mix van de grootste hits van Dio’s deelname aan Rainbow, Black Sabbath en zijn eigen band. Uit zijn Rainbow-tijd overtuigden, naast de twee openingsnummers, met name de toppers ‘Gates of Babylon, de gevoelige ballad ‘Catch the Rainbow’, de machtige über-epos ‘Stargazer’ en uptempo beest ‘Kill the King’. Van Sabbath kwam iets minder aan bod. ‘Neon Knights’ en ‘The Mob Rules’ mochten natuurlijk niet ontbreken. Ballad ‘Over and Over’ bleek een zeer fijne, niet echt voor de hand liggende keuze en het misschien wel meest bekende rocknummer ‘Heaven and Hell’ werd terecht massaal meegebruld. Al hadden een ‘Die Young’ of ‘Turn up the Night’ niet misstaan in de set. Maar goed, zo bleef er wat te wensen over.
De versnelling ging een tandje omhoog met de wat simpele Dio-songs ‘Stand up and Shout’ en ‘We Rock’. Martijn Spierenburg mocht op zijn toetsen aan de bak bij de commerciëlere ‘Rock n’ Roll Children’ en eerste toegift ‘Rainbow in the Dark’. ‘Holy Diver’ bleef ook akoestisch en uitgekleed volledig overeind en het lange en logge monster ‘Egypt’ was natuurlijk één van de uitschieters.
De topmuzikanten voegden hier en daar wat mooie accenten toe. Zo waren er wat twinsolo’s te horen van Ruud Jolie en de bij het rockpubliek wat minder bekende, maar technisch begaafde showman Gootjes. Van Stratum baste zoals altijd foutloos en Broks mepte het geheel stevig dicht. Maar een Dio Tribute valt en staat natuurlijk bij een capabele zanger. En dan zit je goed bij Cuijpers, die weliswaar geen Dio-kopie is en wat podiumuitstraling mist, maar het geheel toch zeer overtuigend en vol passie en power de zaal inzong. Hulde!
Bij het toepasselijke slotnummer ‘Long Live Rock n’ Roll’ werd het publiek nog één keer meegesleurd tijdens het massaal meegezongen refrein. Waarna Dio’s grootste hit, ‘Love is All’ van Roger Glovers’ Butterfly Ball (uit 1974!) op tape het publiek naar de uitgang begeleidde. Was het optreden het lange wachten waard? Wat mij betreft zeker! Het was een fijn en kwalitatief hoogstaande trip down memory lane die best een vervolg mag krijgen, ondanks enkele kleine verbeterpunten. De uitgekiende setlist kwam de afwisseling ten goede en het enthousiasme op het podium werkte aanstekelijk. Ronnie James Dio zag vanaf zijn regenboog dat het goed was…
