Jethro Tull – RökFlöte
Ian Anderson, opperhoofd van de legendarische prog rock band Jethro Tull vraagt zich vaak af of hij wellicht voorvaderen heeft uit Scandinavië. Daar waar de achternaam vaak ‘’zoon van’’ betekent. DNA analyses hebben dit ook uitgewezen dat zijn vaders kant van de Balkan komt en wellicht door west Europa naar Scandinavië is getrokken. Die gedachtes hebben een nieuw Tull album voortgebracht.
De twaalf songs hebben met Noorse mythologie te maken. Het album opent en sluit daarentegen niet in het Noors, maar wordt er door Unnur Birna oud IJslands gesproken. De geschiedenis van Jethro Tull is enorm en grotendeels wel bekend dus daar gaan we nu niet op in. Een paar jaar terug kwam er redelijk onverwacht een nieuw album in ‘The Zealot Gene’ die prima werd ontvangen. Qua zang is Ian Anderson niet meer als vroeger. Grotendeels door het ongeluk wat hij kreeg in de jaren 80, maar natuurlijk speelt leeftijd en het continu touren ook zijn tol.
Ik kan wel meteen vast verklappen dat op deze plaat meer variatie te horen is dan op de voorganger. De song die er toch met kop en schouders voor mij boven uit schiet is de al eerder uitgebrachte single ‘The Navigators’. Een ijzersterke fluit riff die ze later in het nummer ook in de gitaarpartijen laten horen. Die fluit je later die dag spontaan na. Voor die fluit, die onlosmakelijk verbonden fluit is ruimte genoeg. Meer richting het folk tijdperk van de Britse band in de late jaren 70.
Zoals eerder in het verslag al gemeld voldoende variatie. Zo is ‘Hammer On Hammer’ dreigend met fijn gitaarwerk. Tevens is de fluit riff ook duister van toon. Hoe anders is dan ‘Cornucopia’. Het nummer opent met een lichte fluitpartij. Het zou eigenlijk niet misstaan hebben als compleet instrumentale track. Fijne, rustgevende melodie.
‘Guardian’s Watch’ is een ook goed mengsel van luchtig en dreigend. Niet gek natuurlijk ook als je naar het thema van de song gaat kijken. Die ‘’guardian’’ staat op wacht, er is in eerste instantie niets aan de hand, te merken aan de vrolijke fluit melodie. Dan slaat de stemming in de song ineens om, er dreigt gevaar, de rivalen zijn in aantocht.
Wie verwacht dat Jethro Tull nog altijd klinkt als in de jaren 70, zal dit net als de voorganger niet je ding zijn. Nu is Tull wel zo’n band die nooit hetzelfde deed en dus zijn deze twee platen weer een nieuw hoofdstuk. Een mooie aanvulling op de sterke catalogus van deze legendarische Britse band (77/100) (InsideOut Music)
