Sweat – Who Do They Think They Are?

Het label Tee Pee Records staat op het moment bekend als het label waar veel stoner bands hun muziek uitbrengen. Nu komt er eind deze maand even iets anders uit bij ze. Het debuutalbum van de classic rockers Sweat. In de promo lezen we dat we moeten denken aan ‘Barracuda’ tijdperk van Heart. Dat is niet zomaar een vergelijking.

Om maar direct met een paar opvallende dingen te beginnen. Het album is van korte duur met net iets meer dan een half uur op de teller. Daarbij is het artwork niet heel veelzeggend en doet de bandnaam op hoes wat denken aan die van The Tubes. De muziek die de dertig minuten volmaakt is in tegenstelling wél om over naar huis te schrijven, voordat we dat doen even een kleine introductie van Sweat.

De Zwitserse zangeres Sue Pedrazzi verliet haar thuisbasis Bazel om op zoek te gaan naar vintage rock. Die vond ze in haar huidige bandgenoten Richard Stanley, Dan Hernandez en Kayla Schureman. Samen richtte ze Sweat op, de classic rock throwback naar de jaren 70 met invloeden van onder andere The Moody Blues en Deep Purple. Zouden ze daarom voor deze albumtitel gekozen hebben?

Overigens krijg ik niet alleen Heart vibes bij het luisteren van dit album ook een band als Jefferson Airplane schiet voorbij. Het album start met de korte opener ‘Lament’ die naadloos overloopt in wellicht het meest catchy nummer op de plaat ‘Errors’. Op dit nummer is geen foutje gemaakt met de lekkere orgelpartij en heerlijke refrein.

Ook de reeds uitgebrachte single ‘Jane’ neemt je vanaf het eerste riffje mee terug naar de jaren 70. Dit nummer doet me wat denken aan The Babys. Tegen het einde vinden we hier nog een sterke solo die ‘Jane’ naar een hoogtepunt brengt. Waar nog een goede solo te vinden is op ‘Dark Horses (White Lies)’. Helaas wordt die daar als de gitarist helemaal los gaat weggedraaid. Dat belooft dan wel weer wat live. Daar zal dit nummer een stuk langer gaan duren.

Met Sweat hebben we opnieuw een band te pakken die terugpakt naar de classic rock van weleer en deze overtuigend weet te brengen. Deze ‘Who Do They Think They Are’ had een paar nummers langer mogen duren. Misschien is het juist daarom een kort album geworden. Zo zet je hem makkelijker meteen nog een keertje op. Dat is iets wat ik nu in ieder geval nog eens ga doen! (80/100) (Tee Pee Records)