Rosemary’s Sons still shine in Mezz Breda
De Bredase heren van Rosemary’s Sons hebben onlangs, zo’n veertien jaar na hun vorige album, een prima comebackplaat op de markt gebracht: ‘Take the Day, Own the Night’. De aanstekelijke rootsrock wordt op een bewolkte zondagmiddag aan een volle Mezz gepresenteerd. De band speelt dan ook een thuiswedstrijd. De muziekliefhebbende fans, vrienden en bekenden hebben goed gekozen, want het blijkt een meer dan prima tijdverdrijf!
Kleine opfrisser: In 2002 bracht Rosemary’s Sons de hitsingle ‘Shine’ uit, een duet met Ilse DeLange. Daarna tourden ze met bands als Bon Jovi, Bryan Adams, Bush en Krezip. Maar na drie succesvolle en veelgeprezen albums en tours stopten Rosemary’s Sons in 2010. Dik tien jaar intensief leven in en voor de muziek bleek genoeg voor ze. Maarten van Damme stapte over naar Racoon, Thomas Lina (keyboards) zette zijn lang gekoesterde solocarrière voort. Bassist Ad van Halteren, drummer Bart Herber en zanger/ gitarist Martijn Hagens trokken zich terug uit de muziekbusiness om andere doelen in het leven na te streven. Zo heeft Martijn het geschopt tot CEO van de energiegigant Vattenfall. Dat levert ongetwijfeld meer op dan een carrière in de muziek. Maar in de Corona-tijd komen Ad, Bart en Martijn toch weer bij elkaar om talloze ideeën vorm te geven. Hetgeen resulteert in het door Joost van den Broek geproduceerde erg fijne nieuwe album.
Genoeg geschiedenisles. In Mezz staat de band voor een goed gevulde zaal die lekker het afgelopen weekend aan het doornemen is, zoals dat tegenwoordig helaas gaat. De eerste nummers kost het de band dan ook zichtbaar moeite de zaal mee te nemen op hun muzikale roadtrip. Aan de openingssongs kan het niet liggen, met het uptempo ‘The Ride’ en het melancholische ‘Generation Love Song’, beiden van de nieuwe plaat, als uitschieters. Het geluid en licht zijn, zoals altijd in Mezz eigenlijk, prima verzorgd. De oerleden Martijn en Bart worden tegenwoordig live bijgestaan door gitarist Joris Kuijs (o.a. Robin Borneman), Julian Verveer (bas) en Jeroen Ermens (piano en Hammond). Van nieuweling ‘Take the Day, Own the Night’, volgen later onder meer nog de catchy meezinger ‘Come as the Rain’, prachtballad ‘Blue For You’, het America-achtige ‘Native Tongue’ en de stevige titelsong.
Naarmate de middag vordert raakt de band meer ingespeeld of minder gespannen natuurlijk. De nummers rocken net wat uitbundiger en de presentatie van Martijn wordt wat losser. Het komt het concert, de publieksaandacht en de sfeer ten goede. Zelfs het geouwehoer aan de bar wordt minder. Nou is er de tijd ook wel om te groeien in het optreden, want de band staat een dikke twee uur op de Bredase planken! Niet minder dan vierentwintig songs komen voorbij, waar voor je geld dus. Temeer daar de uitvoeringen prima zijn, met een uitblinkende Martijn. Wat een zangtalent is die gast toch.
Van het onvolprezen debuut vallen met name het ingetogen rustpuntje ‘Cheyenne’ en natuurlijk de terechte hit ‘Shine’ op, helaas zonder Ilse of een vervangster; Martijn deed alle zanglijnen. Maar wat blijft dat een heerlijk nummer. Na vier toegiften is het dan toch over met de pret. De feelgoodmuziek van Rosemary’s Sons tovert een terechte glimlach op het Bredase publiek. En ook al is niet elk nummer een pareltje en mag het soms net wat steviger rocken, het is altijd aanstekelijk en herkenbaar. Fijn dat de sabbatical voorbij is en welkom terug aan het live-front heren.
