Nick Fletcher – Quadrivium

Esther Kessel-Tamerus | 15 September 2023 | CD | No Comments

Nick Fletcher is een zeer veelzijdige gitarist en componist, hij heeft met veel muzikanten samengewerkt. Voor zijn solo album’ Quadrivium’ vroeg hij drummer Anika Nilles (Jeff Beck). ‘Quadrivium’ is het Latijnse woord voor viersprong. Plato gaf deze naam aan de vier edele kunsten: wiskunde, meetkunde, muziek en astronomie.

‘A wave On the Ocean of Eternity (Prelude)’ heeft een hele zachte, mysterieuze start. De eerste tonen van het meeslepende gitaarspel van Nick geven me kippenvel. Het geluid is mooi verdeeld over de koptelefoon. De balans tussen gitaar en sferische muziek is goed. Deze openingstrack eindigt met het geluid van golven. ‘Overture to the Cosmos (Overture)’ heeft meer tempo en volume, en is lekker proggy. Het drumwerk is dynamisch, wel is het geluid van waarschijnlijk de snaredrum iets kil. Voor de rest zijn de tonen van percussie mooi warm. Het snelle gitaarspel is aangenaam rockend. Vlak voor het einde is er een mooie overgang naar een rustiger deel. In het begin van ‘Riding the Event Horizon (Scene 1)’ hebben de toetsen een belangrijk aandeel. De melodie heeft een lichte sfeer, de pianoklanken dwarrelen er door heen. De complexe muziek bevat best veel laagjes, waarin ook de ritmesectie goed te horen is. Soms komt het gitaarspel wat meer naar voren. Op andere momenten zijn de keyboards ook duidelijk aanwezig. ‘Ziggurat of Dreams (Part 1) (Interlude)’ heeft een heel kalm intro. Weer weet Nick mij te raken met zijn gitaarspel. Het geluid is zeer goed, waardoor ook de details mooi tot hun recht komen. Het einde is wat onverwacht.

Door de toegankelijke opzet van ‘Aphelion (Scene 3)’ lijkt dit een vrij eenvoudige track, maar dat is het niet. Weer vallen de sprankelende pianoklanken positief op. Het rockende gitaarspel wat hierop volgt is eigenlijk te zacht ten opzichte van het geheel. De rest van het nummer komt hierdoor helaas wat doffer over. Ook de andere wendingen komen wat minder goed tot uiting. In het korte ‘Ziggurat of Dreams (Part 2) (Interlude)’ kun je wegdromen op de rustige muziek. Het geluid van de cimbalen was goed, maar in ‘The Helix (Scene 4)’ klinken ze wat blikkerig. Bepaalde delen van de melodie keren terug. Dit nummer eindigt mooi ingetogen.

Vanaf de eerste tonen is ‘To the Stars we shall Return (Interlude)’ boeiend. De sfeer is Oosters, dit komt mede door de percussie. ‘The Journey to Varanasi (Scene 5)’ sluit hier prachtig op aan. Het tempo ligt hier hoger, de balans tussen melodie en ritme is goed. Deze track verschilt nogal van de vorige. Het verschil in volume is wat minder groot dan dat je zou verwachten. Voordeel is wel dat als je met koptelefoon luistert, je het volume nergens hoeft bij te stellen. Het snelle gitaarspel is en blijft gaaf, de bas grooves zijn lekker vet. De Oosterse sferen zijn ook in deze track verweven. ‘Standing on the Edge of Time (Denouement)’ heeft een prachtige, meeslepende start. Het gitaarspel is op de voorgrond. De langaanhoudende sferische klanken zijn op de achtergrond. De opbouw naar het einde van de cd is aangenaam lang.

Af en toe zijn wat terugkerende elementen, waardoor het niet te complex aanvoelt. De afwisseling dan wel samenspel tussen bijvoorbeeld toetsen en gitaar is prima. Al was het niet erg als het gitaarspel iets vaker wat meer naar de voorgrond zou komen. Binnen de nummers zijn de contrasten in volume niet heel groot. Deze 11 nummers kon ik niet allemaal bespreken, maar de nummers sluiten mooi bij elkaar aan. Ook als je niks weet van Plato en zijn uitspraken/theorieën, ook dan kun je zeker genieten van deze instrumentale nummers. Als je eenmaal aan het luisteren bent, wil je niet meer gestoord worden. (84/100)(Rough Draft Audio)