The Winery Dogs sluiten tour overtuigend af in 013
Het was hondenweer afgelopen zondag. En dat kwam goed uit, want de virtuozen van The Winery Dogs hadden Tilburg uitgekozen om hun lange Europese tour af te sluiten. En verrassing: er werden ook blu-ray opnamen gemaakt; ongetwijfeld op voorspraak van Portnoy die hier al meerdere shows met zijn andere projecten heeft opgenomen. Of dit tevens het afscheidsoptreden was van de honden, zal blijken. Feit is dat drummer-extraordinaire Mike Portnoy onlangs bekend maakte terug te keren op het oude vertrouwde Dream Theater nest, wat hem de komende jaren nauwelijks ruimte geeft voor nevenprojecten. Extra reden om vanavond in een relatief klein gezelschap (013 was slechts was half gevuld; de achterkant en balkons waren afgeschermd) eens goed te genieten van zijn trommelkunsten.
Maar eerst mocht supportact Dave Cureton het grote podium beklimmen. De sympathieke Britse gitarist is medeoprichter van de progressieve rockband IO Earth. Tijdens de pandemie schreef Dave een verzameling instrumentale gitaarnummers en bracht zijn debuutsoloalbum ‘State of Mind’ uit. Ik kende de muziek niet, maar de prima nummers bleken in een soort progressief straatje van Joe Satriani’s ‘The Extremist’ te liggen.
Veel rock n’ roll straalde Cureton niet uit, maar hij was enorm technisch onderlegd en bleek tijdens de sporadische aankondigingen over een flinke dosis humor te beschikken. Zijn bassist William Kopecky was een geweldenaar op de vier snaren en had een heerlijk grommende sound. Maar ook mede-bandleden (en IO Earth collega’s) Tim Wilson op drums en Adam Gough op toetsen/ gitaar hadden over gebrek aan talent niet te klagen. En hoewel allemaal instrumentaal; het gebodene pakte en entertainde voldoende om de aandacht erbij te houden. En qua gitarist kan Cureton zich meten met de besten! Leuke kennismaking derhalve.
Na een ombouwpauze, waarin onder meer de camera’s werden afgesteld voor de concertregistratie, kondigde Grand Funk Railroad’s ‘We’re An American Band’ de headliner aan. Er werd stevig afgetrapt middels het uptempo ‘Gaslight’ van het recente album ‘III’. De band was prima op elkaar ingespeeld en het spelplezier spatte ervan af, al zullen de draaiende camera’s daar mede debet aan zijn. Billy Sheehan trok de aandacht vaak naar zich toe in het instrumentale deel van de songs middels zowel supervirtuoze baspartijen als zijn interactie met Portnoy. Richie Kotzen is wat ingetogener en mist helaas wat uitstraling, met zijn biker-outfit incl. bandana en petje. Al maakte zijn gitaarspel veel goed. De echte frontman is toch Portnoy, die met zijn expressie en heerlijke drumspel de aandacht naar zich toetrekt.
Het lekker groovende ‘Captain Love’ kwam al snel voorbij. Eén van de meer beklijvende songs, want live bleken lang niet alle nummers eeuwigheidswaarde te hebben. De ‘classic-rock-met-progrock-breaks’ ontbeert namelijk soms wat hooks of een catchy refrein. En de prima, maar soms toch wat eentonige zang van Kotzen helpt dan ook niet mee. Maar gelukkig is er altijd het meesterlijke samenspel van de drie heren; vanavond ondersteund door een mooie lichtshow en een perfect afgesteld geluid.
Als hoogtepunten noteerde ik verder het funky ‘Hotstreak’, de prachtige ballad ‘I’m no Angel’ en het technische uptempo monster ‘Oblivian’, waar met name Sheehan lekker los ging. Al mag ik ook de uitgesponnen versie van ‘Stars’ niet vergeten. Kotzen had zijn trouwe telecaster ingeruild voor een stratocaster en leverde hierin de mooiste solo van de avond af. En dat zonder plectrum! De obligate drumsolo was vanavond gelukkig kort en in de (te lange) bassolo bewees Billy nog maar eens dat hij nog altijd tot de besten behoort.
In eerste toegift ‘Regret’ zagen we Richie op toetsen, al werd het wat saaie, nachtclubachtige lounge-nummer pas interessant toen hij weer zijn gitaar omgespte. Het nerveuze, doch heerlijk voortdenderende ‘Elevate’ besloot na krap anderhalf uur het optreden in stijl. De band overtuigde vanavond, en niet alleen de muzikanten in het publiek. Ook al sla ik Portnoys andere projecten Sons of Apollo of Flying Colors een stukje hoger aan. Het songmateriaal van The Winery Dogs bleek live namelijk soms net ietsje te weinig variatie te bieden. Maar ondanks dat heb ik genoten van een heerlijk strak samenspelende band. En nu maar wachten op die blu-ray…
