Honeymoon Suite – Alive

Jeroen Schortemeijer | 17 January 2024 | CD | No Comments

Welke melodieuze rockfan boven de 40 heeft hem niet in de kast staan? Het prachtige tweede album van de Canadese Honeymoon Suite: ‘The Big Prize’. De door hotshot producer Bruce Fairbairn (Bon Jovi, Aerosmith, Van Halen, AC/DC) gemixte plaat sloeg destijds in 1985 bij mij in ieder geval in als een bom. De plaat paste prima tussen de vergelijkbare jaren 80-toppers van Journey, Def Leppard, Boston, Bad English, Night Ranger, Europe etc. Honeymoon Suite had terechte hitsingles met ‘Feel it Again’ en ‘What Does it Take’ en won er een Juno Award voor “Group of the Year” in Canada mee. Opvolger ‘Racing After Midnight’ was ook prima, maar de productie van Ted Templeman (Van Halen) miste de warmte van zijn voorganger. De albums daarna waren wat minder en werden alleen in eigen land uitgebracht.

Maar de band is altijd blijven touren en in 2008 bracht Frontiers, wie anders, het niet onaardige album ‘Clifton Hill’ uit. Nu dik 15 jaar later staat pas het vervolg op de stapel: ‘Alive’, wederom onder de Italiaanse Frontiers vlag. Ik gok dat de opdracht aan de band was om terug te keren naar de songs en sound van de eerste twee cd’s. En zo ja, dan is dat redelijk gelukt! Want hij spettert de speakers uit en de songs wurmen zich al snel in je hersenpan. Het helpt ook zanger Johnny Dee nog altijd van de partij is en nog steeds een wereldstrot heeft. Maar ook het Eddie van Halen-achtige gitaarwerk van ouwe rot Derry Grehan draagt bij aan de kenmerkende AOR-sound. Producer van dienst was deze keer hun landgenoot Mike Krompass (Steven Tyler, Theory of a Dead Man).

De tien nieuwe songs klinken even fris als herkenbaar. Met een gemiddelde lengte van 3.30 minuten snap je dat er vooral binnen het veilige, strakke keurslijf van de melodic rock wordt geopereerd. Maar het klinkt alsof de tijd heeft stilgestaan; dit was de logische opvolger van hun derde album geweest eind jaren 80. Maar daar leven we niet meer, dus de kans dat dit wordt opgepikt door meer dan nostalgische liefhebbers is klein. Maar lekker is het wel.

De nieuwe single en titelsong opent overtuigend en zet de toon voor de rest van het album. Er wordt relaxed opgebouwd totdat het aanstekelijke refrein er, pas halverwege, in knalt. Eerste single ‘Find What You’re Lookin’ For’ is nog een pak catchiër zelfs. De blazers in het funky en blije ‘Done Doing Me’ doen aan Aerosmith denken. Waarna met ‘Not Afraid To Fall’ de eerste semi-ballad voorbij komt. Het gitaarwerk in het vlotte en poppy ‘Tell Me What You Want’ is mooi. Die Greham heeft een eigen herkenbare vloeiende stijl, ook al krijgt hij maar weinig ruimte voor solo’s helaas.

Een stuk steviger trekt daarna het Bon Jovi-achtige ‘Give It All’ van leer. De rustige ballad ‘Love Comes’ is okee, maar weet weinig toe te voegen aan het overschot aan zwijmelnummers uit de tachtiger en negentiger jaren. In het intro van ‘Broken’ hoor je weer hoe weinig Johnnie Dee’s stem is veranderd. Bijzonder. Het aandeel zwaardere gitaarakkoorden én -solo’s gaat gelukkig fors omhoog in de erg lekkere midtempo-stamper ‘Livin’ Out Loud’. Waarna de prima akoestische ballad ‘Doesn’t Feel That Way’ het (te) korte album in schoonheid afsluit.

Deze ‘Alive’ blijkt een heerlijk weerzien met een oude, bijna vergeten vriend. De tijden zijn veranderd, dus veel potten gaat de bruidssuite helaas niet breken, maar mooi istie wel! Voor de rockers die van een goed meezingbaar refrein en aanstekelijke hapklare songs houden. En wat pop-invloeden niet schuwen. Oftewel, de melodieuze rockfans dus. En zowaar een Frontiers-release zonder de bemoeienis van huismuzikant/schrijver/producer Alessandro Del Vecchio, dat is het vermelden waard! Bij deze.
(88/100 – Frontiers Music)