CD van de Week: Einar Solberg – The congregation acoustic

Esther Kessel-Tamerus | 26 February 2024 | CD van de week | No Comments

Vorig jaar lanceerde Einar Solberg (frontman van de Noorse prog metal band Leprous) zijn debuut solo album met als titel ’16’. In februari 2022 stelde hij zich heel kwetsbaar op door geheel solo een live stream (met publiek) te geven. Dit was zijn herinterpretatie van het Leprous album ‘The Congregation’ (2015). Gelukkig werden hiervan opnames gemaakt, dat resulteerde in het akoestische album ‘The congregation acoustic’. Hierop hoor je de ruwe en onbewerkte opname van zijn live stream, met alleen zang en vleugel. ‘The congregation acoustic’ kwam 16 februari uit via Inside Out Music. Omdat Einar het album integraal speelde, is ‘The Price’ ook op dit album het openingsnummer. In tegenstelling tot het origineel is het intro hier heel ingetogen. Deze versie herken ik nauwelijks, maar het raakt me meteen. De woordeloze zang is wel herkenbaar, maar nu heeft zijn stem meer emotie. Hij begeleidt zichzelf op een vleugel. De warme klanken hiervan komen mooi tot zijn recht. Zang en muziek versterken elkaar. Ik vergeet het origineel, want Einar zingt recht uit het hart. Hij laat soms hoge, vrij harde vocale uithalen horen, op andere momenten zingt hij ingetogen. Zijn pianospel gaat hierin mee, alles is in volkomen harmonie met elkaar. Bovendien is het geluid subliem. Tijdens het intro van ‘Third Law’ speelt Einar luider en sneller. Heel langzaam wordt dit langzamer en meer ingetogen. Hij zoekt de grenzen op van zijn vocale kunnen. En neemt daarmee best wel risico’s. Want iedere onzuiverheid valt veel meer op. Hij zingt intens, zoals we hem kennen van Leprous. Maar zijn markante stem komt nu misschien nog beter tot zijn recht. Weer weet hij mij te raken. De woorden die Einar in ‘Rewind’ zingt zijn goed te verstaan. Hij zingt en speelt zo intens, dat ik alles om mij heen vergeet. ‘The Flood’ start heel minimalistisch. De manier waarop hij zijn volume in de zang opbouwt is fantastisch. Hij zingt en speelt intens, en vergroot zo de emotie.

Geen noot is te hard, of te zacht gespeeld. Geen noot te is veel of te weinig. Ieder detail klopt: iedere klemtoon of volumeverandering is op juiste het moment gezongen. Zijn zang vormt een ultieme balans met zijn pianospel. Als je eenmaal aan het luisteren bent, kun je niet meer stoppen. ‘Slave’ hoor je zonder nu de zware klanken van (bas)gitaar, de lichte klanken van het keyboard en het gave drumspel. Ook het opzwepende deel ontbreekt. Ondanks dat deze kenmerkende elementen zijn weggelaten, blijft ‘Slave’ een prachtig opgebouwd nummer. Einar zingt soms licht, op andere momenten bijna rauw. Deze contrasten geven een extra dimensie. Zelfs in de woordeloze zang, van bijvoorbeeld ‘Down’ hoor je de emotie op zijn stem. Het ingetogen intro van ‘Lower’ met de hoge tonen is heel herkenbaar. Ik ben en blijf één met zang en muziek, tot en met de laatste noot.

Zonder drum, bas gitaar, keyboard wordt de muziek van Leprous als het ware afgepeld tot aan de kern. Zowel de sprankelende, heldere, als de zwaardere, lagere tonen van de vleugel komen mooi naar voren. De puurheid van de vleugel versterkt niet alleen de emotie op de zang zelf, maar ook de teksten komen beter naar voren. Dit is de magie van puurheid, en daarmee is dit een album om in alle stilte van te genieten. ‘The congregation acoustic’ is zonder twijfel één van de beste, misschien zelfs het beste album van 2024. (98/100) (Inside Out Music )