Tom Morello: kwaliteit boven kwantiteit

Het voormalige Rage Against the Machine- en Audioslave snarenwonder houdt er een wat vreemde solocarrière op na. Van veelal akoestische folk op zijn The Nightwatchman-project tot rock, soul, dubstep en funk op zijn The Atlas Underground albums. En daartussen natuurlijk vele gastsolo’s op songs van Springsteen, Def Leppard en Måneskin. En ook nog deelname in bands als Prophets of Rage en Street Sweeper Social Club. Artistieke vrijheid staat hoog in zijn vaandel blijkbaar. Maar het leverde hem talrijke Grammy Awards en een indrukwekkende verkoop van meer dan 30 miljoen albums wereldwijd op. Petje af!

Vorig jaar moest ik zijn Graspop-optreden helaas missen, maar Morello had gelukkig opnieuw de Europese festivalzomer uitgekozen om zijn bankrekening te spekken. Tussen die grote shows deed hij ook wat reguliere zalen aan, zoals de voor de gelegenheid fors verkleinde mainstage van O13. Slechts een kleine 1000 kaarten waren er verkocht, dus de balkons bleven dicht. Jammer voor Tom, maar fijn voor het publiek dat nu lekker relaxed, zonder gedrang en van dichtbij zijn vingervlugge gitaarwerk kon gadeslaan. En het licht en geluid bleken ook nog eens top te zijn. Prima omstandigheden dus voor een heerlijk avondje gitaarmuziek.

Om 20.00uur werden we eerst blij verrast met voorprogramma The Last Internationale (TLI). Het New Yorkse duo, de ADHD-gitarist Edgey Pires en zijn vriendin/ superzangeres Delila Paz, hebben blijkbaar goede connecties. Zo stond de relatief onbekende band (herhaaldelijk) op festivals als Pinkpop, Werchter, Graspop en Paaspop, en in voorprogramma’s bij Kiss en Guns n’ Roses. Hun bijzondere mix tussen alternatieve blues en Rage Against the Machine-achtige opzwepende rock paste vandaag prima bij de afsluiter.

Het karige half uur werd door TLI overtuigend gevuld met hits als het western-achtige ‘Wanted Man’, het opzwepende ‘1984’ en de beukende afsluiter ‘Hard Times. Edgey en Delila renden weer non-stop over het podium, maakten veel contact met het publiek en ook de ingehuurde bassist en drummer overtuigden. Heerlijke spontane show weer, die te snel was afgelopen helaas.

Dan de man waarvoor een ieder zo’n € 45 had neergeteld. Hij opende met het strijdlied ‘Soldier in the Army of Love’, waarin meteen zo’n supersnelle acrobatische Morello-solo voorbij kwam en die tevens duidelijk maakte dat hij de zang beter aan zijn 2e gitarist kon overlaten. Het dansbare ‘Vigilante Nocturno’ (Atlas Underground) was grotendeels instrumentaal, waarna de eerste RATM-medley de sfeer meteen verhoogde. Måneskin’s aanstekelijke ‘Gossip’ was een zeer aangename verrassing. Wat een fijne solo zit daar toch in. Zoals 013 omschreef: “een herkenbare stijl, met elastische slagen en effecten die lijken op het geluid van draaitafels.”

Tom had er zichtbaar zin in, ook al bleef hij wat statisch op zijn plek staan. Maar de presentatie was spontaan en gemeend, zoals tijdens het akoestische ‘One Man Revolution’. Met al die projecten en muziekstijlen was vervelen er niet bij. Zo kwam Audioslave aan bod middels wat flarden van ‘Cochise’ en ‘Like A Stone’. Halverwege ging het dak er pas echt af met zijn über-catchy Bring Me The Horizon-samenwerking ‘Let’s Get the Party Started’ en even later met de tweede lange RATM-medley, waarbij het publiek dankbaar de teksten meebrulde.

Supportact TLI mocht nog een potje meeraggen en –zingen op het vette maar wat doodgecoverde ‘Kick Out The Jams’ (MC5). De prachtige Springsteen/ Morello-versie van ‘Ghost of Tom Joad’ bezorgde dikke lagen kippenvel met die fenomenale lange solo aan het slot. Het makkelijker-kunnen-we-niet-scoren-nummer ‘Killing in the Name’ deed vervolgens 013 ontploffen als ware het 1992. Waarna Tom terugkeek op de lichte aardbeving die het springende publiek tijdens het RATM Pinkpop-optreden destijds veroorzaakte. Slotnummer ‘Power to the People’ (John Lennon) kreeg het publiek wederom massaal van de vloer. Een heerlijk slot aan een lekker afwisselend optreden.

Het spelniveau en -plezier waren hoog vanavond, de overige bandleden waren weliswaar wat anoniem maar getalenteerd, en Tom ontvangt over twee weken zéér terecht de Sena Performers European Guitar Award in Bergen op Zoom. Kleine kanttekening: met 75 minuten was het concert wel wat aan de (te) korte kant gezien de forse entreeprijs, maar het zij hem vergeven, het was genieten. En even geen EK-voetbal, ook wel weer verfrissend.