Mr. Bungle laat muzikale grenzen vervagen
Op deze voor mijn gevoel eerste zomerse dag van 2024 komt de legendarische band Mr. Bungle Tilburg met een bezoek vereren. In een goed gevulde doch niet geheel uitverkochte Main Stage mag Spotlights het spits afbijten.
De band zelf omschrijft de muziek die ze maken als ‘dreamsludge’. Deze term dekt de lading volledig. Spotlights is een trio dat bestaat uit het echtpaar Sarah en Mario Quintero en drummer Chris Enriquez. Als ik tegen enkele van mijn vrienden die wat meer thuis zijn in dit soort muziek opper dat ik het geluid behoorlijk slecht vindt vertellen ze me dat dit zo hoort bij dit soort muziek. Goed, je bent nooit te oud om te leren. Spotlights is een band die op Roadburn niet zou misstaan.
Na Spotlights is het de beurt aan Oxbow die overigens wel al op Roadburn hebben gespeeld. Deze band afkomstig uit San Fransisco bestaat uit de excentrieke zanger Eugene Robinson, gitarist Niko Wenner, bassist Dan Adams en drummer Greg Davis. Oxbow maakt experimentele rock met talloze invloeden variërend van moderne klassieke componisten, heavy metal, blues en noise rock. Ook worden ze vergeleken met bands als Neurosis en The Birthday Party. Eugene Robinson begint het optreden gehuld in een kek gouden kostuum maar na elk nummer wordt er een kledingstuk uitgetrokkenen na het vijfde nummer staat hij alleen nog maar in een heel klein gouden broekje als een soort Dries Roelvink van de experimentele rock. Na deze laatste stripact kan ik me ook nog nauwelijks meer focussen op de muziek.
Na deze twee goede opwarmers, al is dat niet echt nodig bij deze temperatuur en drukte is het na een vrij lange ombouwperiode tijd voor Mr. Bungle om het podium op te stappen. De vaste kern van Mr. Bungle bestaat uit de zo mogelijk nog excentriekere frontman Mike Patton (onder andere Faith No More/Fantômas en Tomahawk), gitarist Trey Spruance (bandleider van de Avant Garde groep Secret Chiefs 3) en bassist Trevor Dunn waarmee Patton ook gespeeld heeft in Fantômas. Dit trio wordt aangevuld met Dave Lombardo, natuurlijk het meest bekend van Slayer maar ook hebben ze samen gespeeld in Fantômas en Dead Cross. Tweede gitarist is Scott Ian, bekend van Anthrax en S.O.D. en één van de beste slaggitaristen die er op deze aarde rondlopen. De setlijst bestaat uit nummers van het album ‘The Raging Wrath Of The Easter Bunny Demo’ aangevuld met covers. Het enige andere Mr. Bungle nummer wat deze avond wordt gespeeld is ‘My Ass Is On Fire’ waarin een stuk verwerkt is van Lipp Inc’s ‘Funky Town’ en staat op het album ‘Mr. Bungle’.
Mr. Bungle opent met ‘Anarchy Up Your Anus’ en ‘Bungle Grind’. Na deze nummers wordtde eerste cover ten gehore gebracht, ‘I’m Not In Love’ van 10cc. Na dit eerste grensverleggende werkje gaat Mr. Bungle door met ‘Eracist’, ‘Spreading The Thighs Of Death’, ‘Hypocrites/Habla español O Muere, wat in ieder land aangepast wordt dus vanavond is het ‘Speak Dutch Or Die’ en ‘Methematics’. Hierna is het weer cover-tijd. Als ‘Hell Awaits’ wordt ingezet gaat de complete 013 volledig uit zijn dak en terecht! De uitvoering van Mr. Bungle is strakker en vetter dan bij Slayer zelf en als de tempoversnelling die na het lange instrumentale gedeelte hoort te komen wordt iedereen op het verkeerde been gezet als ‘True’ van Spandau Ballet wordt ingezet. Over spelen met muzikale genres gesproken, briljant!
Hierna worden ‘Raping Your Mind’ en het al eerder vermelde ‘My Ass Is On Fire’ gespeeld. Vervolgens komt de evergreen ‘Hopelesy Devoted To You’ geschreven door John Farrar en gezongen door Olivia Newton John in Grease ll. Het laatste eigen nummer is ook het laatste nummer van het album ‘Raging Wrath Of The Easter Bunny Demo’ en is getiteld ‘Sudden Death’. Hierna verdwijnt Mr. Bungle een heel kort tijdje van het podium om vervolgens nog twee nummers te spelen. De thrash-klassieker ‘Territory’ van Sepultura en last but not least ‘All By Myself’ van Eric Carmen met aangepaste expliciete tekst. Het meezingeinde wordt enthousiast meegedaan door het publiek met als verschil dat All By Myself vervangen wordt door Go Fuck Yourself.
Onder al deze muzikale verwennerij houdt Mike Patton ook nog tussentijds een kleine competitie voor de bandleden, namelijk het vertellen van de slechtst denkbare mop. Deze recencie is vrij uitgebreid maar omvat nog niet alles wat er te zien, horen en beleven viel. Je had er bij moeten zijn. Een avond om nooit meer te vergeten.
