Pure Reason Revolution en Lesoir progrocken in 013

De progressieve rockmarkt is in Nederland een beetje een niche, tenzij je tot de echt grote namen als een Marillion, Leprous of Dream Theater behoort. Want als toch twee redelijk bekende bands als Lesoir en Pure Reason Revolution, beiden ook nog met goed ontvangen nieuwe albums op zak, gezamenlijk op een zaterdag de kleine zaal van 013 maar halfvol trekken, is dat best zorgelijk. Een willekeurige Pink Floyd-coverband trekt helaas meer mensen. Maar goed, hadden de thuisblijvers het spreekwoordelijke ongelijk?

Het Limburgse Lesoir mocht de avond aftrappen. Ik moet bekennen dat ik hun muziek nauwelijks ken, ondanks dat de band al zo’n 15 jaar bezig is. Alleen de nieuwe plaat ‘Push Back The Horizon’ heb ik vooraf enkele keren beluisterd. Nou komt het gros van het materiaal vanavond van die plaat, dus dat bleek een aardige voorbereiding. Muzikaal hoor ik wat Riverside, Marillion, Steven Wilson en ook popinvloeden. De band komt wat schuchter uit de startblokken in Tilburg en de eerste songs kunnen me niet echt bekoren. Hoewel de nummers goed in elkaar zitten, klinkt het me te braaf, te voorzichtig. Ik mis de overtuiging. Als bier zonder alcohol zeg maar, soms best lekker, maar net niet. Zangeres Maartje Meessen heeft een wat dunne stem en mist podiumpersoonlijkheid. Of zijn het de zenuwen? Al zijn haar dwarsfluit bijdragen wel verfrissend.

Hoe dan ook, pas bij het vijfde nummer ‘The Drawer’ word ik eindelijk aangenaam wakker gerockt, want gitarist Ingo Dassen gaat lekker tekeer in het postrock-achtige tweede gedeelte. Vanaf daar wordt het steviger en neemt de spelvreugde zichtbaar toe op de 013-stage. Het mooi opgebouwde, deels elektronische instrumentaaltje ‘Aeon’ is zelfs erg lekker. Net als de aanstekelijke en vrij stevige single ‘What Do You Want From Me?’. Ook het sterk door Porcupine Tree én Pink Floyd beïnvloede semi-instrumentale ‘Dystopia’ (van vorige album ‘Mosaic’) noteer ik als hoogtepunt. Kortom, de kennismaking met Lesoir begon wat stroef, maar sloeg uiteindelijk door naar de goede kant. Ook al mis ik een echt herkenbare eigen stijl. Het publiek genoot er in ieder geval zicht- en hoorbaar van. Niet onbelangrijk.

De ombouwpauze is gelukkig kort zodat Pure Reason Revolution (PRR) toch zo’n 80 minuten kan spelen in plaats van het aangekondigde (te krappe) uurtje. De Engelse band is vandaag voor de helft Nederlands. Zangeres Chloë Alper heeft definitief gekozen voor haar band James en is vervangen door nachtegaaltje Annicke Shireen (bekend van de band Heilung). Tevens draait bassist Ingo Jetten van Lesoir een driedubbele dienst door zowel bas, gitaar als achtergrondzang te vervullen in PRR vanavond. Hulde! Annicke doet Chloë vergeten met haar prachtige stem welke heerlijk combineert met die van bandleider/ gitarist/ zanger Jon Courtney. Het handelsmerk van PRR zijn tenslotte de kamerbrede vocale harmonieën.

De lange opener ‘Silent Genesis’ van ‘Eupnea’ (2020) zet de toon. De elektronische klanken vullen de 013, waar de samenzang prachtig op gedijt, totdat halverwege de verwachte gitaareruptie iedereen uit zijn trance doet ontwaken. Een typisch PRR nummer trouwens, zo zijn de meeste van hun songs opgebouwd namelijk. Zo ook de aanstekelijke ‘Dead Butterfly’, die nog wat zwaarder beukt en later in de set het al even lange ‘Ghosts & Typhoons’, eveneens van ‘Eupnea’. Van het debuut ‘The Dark Third’ (2006) komt het al even progressieve als aanstekelijke tweeluik ‘Apprentice of the Universe’/ ‘The Bright Ambassadors of Morning’. Publiekslievelingen, zo blijkt uit de reacties. Net als het über-catchy heavy dansnummer ‘Deus Ex Machina’ van album ‘Amor Vincit Omnia’ (2009). Stilstaan is geen optie.

Van datzelfde album brengt PRR melodieuze en flink symfonische afsluiter ‘AVO’, waarop Jon het publiek probeert soort van a-capella mee te laten zingen. De poging strandt in schoonheid, maar het vocale geweld vanaf het podium is meer dan voldoende. Hoewel de band de nieuwe ‘Coming Up To Consciousness’ heeft te promoten, wordt er vreemd genoeg maar één song van gespeeld. Als toegift fungeert één van de betere nummers van het voor mij iets te mellow album (het kwartje moet nog vallen denk ik), namelijk het wat gladde, maar in de 12e helft lekker zwaar rockende ‘Useless Animal’.

Resumerend: PRR overtuigde volledig. Qua geluid zat het goed, alle lagen waren hoorbaar en nieuwe zangeres Shireen oogt weliswaar nog wat verlegen, maar heeft een dijk van een stem. Ook vaste drummer Ravi Kesavaram is niet onbelangrijk voor het weelderige bandgeluid. Jammer alleen dat het geheel wat statisch oogde. De gelaagde sound maakt dat zowel Jon als Annicke aan hun keyboards gekluisterd zijn en alleen tijdens de gitaarerupties wat bewegingsvrijheid pakken. Maar goed, een kleine smet op een prima en overtuigend optreden en sowieso een fijn avondje prog! De thuisblijvers hadden dus toch weer ongelijk…