Storace – Crossfire
Marc Storace kennen we natuurlijk allemaal als de zanger van het Zwitserse Krokus. Marc trad tot de band toe bij hun vierde en mijns inziens verreweg beste album ‘Metal Rendez-vous’ uit 1980. Hits als ‘Heatstrokes’, ‘Fire’ (die solo!), ‘Tokyo Nights’ en ‘Bedside Radio’ zorgden in het thuisland terecht voor 3 keer platina. Waarna de band zich nóg meer door AC/DC liet beïnvloeden om het ook in Amerika te gaan maken. Dat lukte wonderwel en in wisselende samenstellingen hield Krokus het tot 2018 vol alvorens op een jaren durende (en door Covid onderbroken) afscheidstournee te gaan, die onlangs (!) maar weer eens werd verlengd. Wat de Scorpions kunnen…
Anyway, omdat zijn werkgever zich dus vooral richt op die blijkbaar erg lucratieve farewell-tour, heeft Marc maar weer een soloalbum gemaakt; zijn tweede alweer sinds 2021’s ‘Live And Let Live’. Deze ‘Crossfire’ had net zo goed een nieuwe van Krokus kunnen zijn, want muzikaal (en vocaal haha) voegt dit helemaal niets toe aan het toch al niet al te originele geluid van zijn broodheer. Dat gezegd hebbende, het draait allemaal wel weer erg lekker weg. Zijn hoge schreeuwende stemgeluid is verrassend genoeg helemaal niets veranderd in al die jaren. Hij kan naadloos Brian Johnson vervangen, mocht dat (weer) nodig zijn! En dat op zijn 73ste.
Onder de twaalf songs zijn weinig uitschieters te vinden, maar ook nauwelijks echte vullertjes. Opener ‘Screaming Demon’ beukt er lekker semi-uptempo in, net als de AC/DC rip off’s ‘Love Thing Stealer’, ‘Millionaire Blues’ en ‘We All Need The Money’. ‘The New Unity’ blijkt een verwaarloosbaar intro voor de lekker trage en van helaas een enorm clichématige tekst voorziene ‘Rock This City’. Het meeslepende, licht door Def Leppard beïnvloede ‘Adrenaline’ is fijne meezingkost. De ‘gangvocals’ gaan wederom lekker los op ‘Let’s Get Nuts’. Tot de betere composities schaar ik ‘Thrill And A Kiss’, die iets minder van dik hout zaagt men party rock is. Nog meer variatie biedt het wat vreemde doch heavy ‘Sirens’. Waarna Storace nog eenmaal zijn longen eruit schreeuwt op de enige (piano)ballad ‘Only Love Can Hurt Like This’. Helaas niet zijn beste, daarvoor voegt deze gladde meedeiner te weinig toe aan het zwijmel-oeuvre.
Al met al staat deze ‘Crossfire’ vol met lekker in het gehoor liggende, doch veel te clichématige stoere-mee-blèr-rock. Het ene refrein nog grootser en gelikter dan de andere, maar helaas geen noot die we nog niet eerder gehoord hebben. Prima catchy automuziek en voorzien van een stevige productie van Tommy Henriksen, dat dan weer wel. Iets meer compositorisch risico op een volgende plaat zou welkom zijn. Ik zet ‘Metal Rendez-vous’ of ‘Hardware’ nog maar eens op…
(72/100 – Frontiers Music)
Lineup
- Marc Storace – vocals
- Serge Christen – guitars
- Dom Favez – guitars
- Emi Meyer – bas
- Patrick Aeby – drums
Tracklist
- Screaming Demon
- The New Unity
- Rock This City
- Adrenaline
- Love Thing Stealer
- Let’s Get Nuts
- Thrill And A Kiss
- We All Need The Money
- Hell Yeah
- Millionaire Blues
- Sirens
- Only Love Can Hurt Like This
