Queensryche biedt heerlijk nostalgisch metalavondje in Effenaar
De échte Queensryche, zoals Todd La Torre aan het eind van het optreden nog eens wat overbodig benadrukt, doet momenteel een tour waar alle classic metalfans reikhalzend naar uitkeken. Want de legendarische eerste EP en debuut ‘The Warning’ (1984) worden integraal én in de juiste volgorde gespeeld. Dat laatste is jammer, want na twee nummers kan de echte fan de setlist-volgorde al dromen. Weg verrassing. Maar gelukkig staan de echte parels mooi verdeeld over de plaat, zodat het concert nauwelijks inkakte. Daarover later meer.
Eerst maar eens voorprogramma Night Demon aanhoren en -kijken. Het Californische powertrio ging lekker tekeer op het podium en zag er met twee witte Flying V’s uit als een uitgedunde Accept. Muzikaal deed het me helaas weinig. Af en toe hoorde je wat oude Metallica-invloeden en ook Raven was nooit ver weg, maar weinig composities bleven hangen. De liefhebbers van meer traditionele (speed)metal zullen best genoten hebben, zeker toen hun ‘mascotte’ (de ‘Night Demon’ gok ik) bij de afsluiter het podium over schuifelde als Maiden’s Eddy. Hoewel het enthousiasme van beide frontmannen best aanstekelijk was, sloeg het toch maar over op een klein deel van het publiek. Nieuwe album ‘Outsider’ werd met vijf nummers gepromoot en met 45 minuten kreeg de band alle ruimte, maar echt passend bij het hoofdprogramma vond ik Night Demon niet.
Stipt 20.15u was het dan eindelijk Queensryche-tijd. De band kreeg meteen een warm onthaal. Blijkbaar staan de nummers nog altijd in een ieders geheugen gegrift, want het publiek zong een groot deel woord voor woord mee. La Torre haalde de noten ergens uit zijn tenen, maar perste ze onberispelijk de zaal in. Indrukwekkend bereik heeft dat kleine mannetje! Die eerste noot van ‘Queen of the Reich’, sjesus. ‘The Lady Wore Black’ was een welkom en prachtig rustpuntje na het geweld van de eerste drie overrompelende songs, waarbij ‘Blinded’ met het minst deed.
Het geluid was in principe prima qua balans en mix, met elk instrument goed hoorbaar, maar helaas veel en veels te hard. Iedere nuance ging verloren en zelfs met oordoppen in was het op het randje. Altijd fijn, zo’n dove geluidsman. Maar goed, de band speelde er niet minder om, al miste ik wat contact met het publiek. De set werd er doorheen gejaagd en pas na negen nummers sprak Todd eindelijk het publiek toe. Dat hij als een James LaBrie tijdens elk instrumentaal deel het podium afliep, hielp ook al niet mee. Tsja, de uitstraling van Geoff Tate van weleer heeft hij niet, maar zolang hij Tate’s zanglijnen nog zo kan vertolken, zij het hem vergeven.
Het nadeel van een album integraal brengen, is dat dan ook de wat mindere broeders gespeeld moeten worden. Nou is ‘minder’ op ‘The Warning’ nogal relatief, maar ik gok dat een ‘Deliverance’ (hoewel, dat prachtige outtro..) of een ‘Before the Storm’ in de toekomst zelden de setlist meer halen. Maar daar stond zoveel moois tegenover. Weinig bands kunnen tippen aan een drieluik als ‘No Sanctuary’ (kippenvel), ‘NM 156’ (die naadloos op opvolger ‘Rage for Order’ had gepast) en fanfavoriet ‘Take Hold of the Flame’. Prachtig! En als afsluiter een heerlijke versie van mijn persoonlijk favoriete song allertijden, het tien minuten durende epos ‘Roads to Madness’. Mooier wordt het niet, alleen daarom het geld al waard.
De band was na een lange tour prima op elkaar ingespeeld. Michael Wilton speelde nog steeds moeiteloos alle snelle solo’s en riffs. De ‘nieuwe’ gitarist/ poser (zonnebril en cowboyhoed, mwah) Mike Stone stond Michael vakkundig bij in de vele twinsolo’s. Oerlid, de sympathieke Eddie Jackson baste erg lekker en zat prima in de mix gelukkig. Maar van het drumwerk van houthakker Casey Grillo werd ik niet heel vrolijk. Hij mist de nuance en techniek waarmee Scott Rockenfield juist de gelaagde Queensryche-sound enorm verrijkte. Maar goed, hij deed zijn ding en voor de wat simpelere metalnummers volstond het.
Omdat met het album en EP samen nog geen zeventig minuten waren gevuld, volgde er gelukkig een uitgebreide en welkome toegift. Het nieuwe en daardoor helaas onbekende ‘Behind the Walls’ deed menigeen nog wat fronsen, maar heerlijke uitvoeringen van ‘Walk in the Shadows’, ‘Empire’ en ‘Screaming in Digital’ kregen de zaal weer bij de les. En uitsmijter ‘Eyes of a Stranger’ trok de laatste twijfelaar over de streep. Maar weinigen zullen teleurgesteld huiswaarts zijn gekeerd. Het was een fijne trip down memory lane, met enkele kanttekeningen qua interactie en geluid. Benieuwd naar de volgende stap van Queensryche. En ook hoe Geoff Tate het er diezelfde avond (!) 200 km. verder vanaf heeft gebracht in Sneek. Lastige keuze voor de fans van beiden…
