‘The Poison’ en ‘Ascendancy’ krijgen het jubilieum dat ze verdienen in AFAS
Het gebeurt niet al te vaak dat bands het 20-jarig bestaan van een album eren met een compleet daaraan toegewijde tour. Zeldzamer nog is het als deze tours samen komen. Toch slaan Bullet for my Valentine en Trivium de handen ineen om de 20e verjaardag van de in 2005 uitgebrachte albums ‘The Poison’ en ‘Ascendancy’ te vieren. Gelukkig hoeft het aanwezige publiek niet extreem lang in de kou buiten te wachten, want de deuren gaan al ruim voor tijd open.
Dit komt voor openers Orbit Culture goed uit, aangezien de zaal al redelijk vol loopt zodra de eerste noten uit de speakers komen. De harde, groovy death metal van de Zweden weet het publiek al vrij snel mee te krijgen, ondanks het feit dat de mix aan het begin nogal gedomineerd wordt door de lage tonen. Qua kwaliteit van de show doen de heren het ook prima; het voelt niet aan alsof we ‘even een opener’ voor ons hebben. De verlichting, muziek en interactie weten het publiek goed op te zwepen, om dit goed opgewarmd achter te laten voor de headliners.
Hierna is de beurt aan Trivium, die een erg strakke show weten te spelen. Zowel instrumentaal als vocaal klinkt alles erg goed en is er weinig te onderscheiden tussen het album en de show, buiten wellicht de mix en akoestiek van de zaal. Ook qua entertainment ligt het niveau hoog; zo is er na het nummer ‘Ascendancy’ plek voor een drumsolo van Alex Bent, terwijl achter hem een opblaasbare versie van de figuur op de albumcover omhoog komt. De band neemt het publiek keer op keer aan de hand mee in zijn set door zowel de stembandjes als de lichamen actief te houden. Nadat ‘Ascendancy’ er compleet doorheen is gewerkt, sluit de band de set nog af met ‘In Waves’, voordat het podium omgebouwd wordt voor Bullet for my Valentine.
Eerder dan verwacht dimmen de zaallichten zich, om een prelude te starten met videomateriaal van Bullet for my Valentine rondom en kort na de release van ‘The Poison’. Direct zodra de openingsriff van ‘Her Voice Resides’ start, wordt het duidelijk hoe graag fans dit materiaal live wilden horen; er wordt direct aan alle kanten geduwd, gemosht en geschreeuwd – iets wat nog de hele set zal aanhouden. Het Britse viertal klinkt sterk op het podium, maar wellicht nog sterker is de stem van het publiek – vrijwel alle nummers worden van alle kanten meegezongen. De sfeer die in de zaal hangt is immens als vrijwel iedere aanwezige bezoeker zich compleet mee laat slepen in dit 20 jaar oude album. Hoewel de band wellicht had kunnen afdoen met een simpele lichtshow, is er hier gekozen voor drie schermen in de vorm van de schedel die op het vorige self-titled album stond, die ondersteunend videomateriaal laten zien. Nadat de band ‘The End’ gespeeld heeft, is de set echter nog niet geheel klaar – als toegift spelen de heren nog ‘Knives’ en ‘Waking the Demon’. Hierna is het dan toch echt gedaan – maar wat een geweldige avond was dit, om zo twee 20 jaar oude albums te kunnen herbeleven.
Foto’s (c) Lenny van Dijk
