Smith/Kotzen – Black Light/ White Noise

Besloot ik mijn recensie van het debuutalbum uit 2021 nog met: “…Maar voor een eerste samenwerking is dit zeker geen slechte beurt, er is nog groei mogelijk. Hopelijk komt er dus ooit een vervolg op deze ‘Smith/ Kotzen’’. Nou, de heren hebben geluisterd, want de opvolger draait nu zijn rondjes op mijn harde schijf. Of die gewenste groei bereikt is, lees je hieronder. Eerst even een opfrisser: de nu al 68-jarige Engelse Iron Maiden gitarist Adrian Smith begon 4 jaar terug een samenwerking met zijn L.A. buurman, de 55-jarige Amerikaanse shredder Richie Kotzen (bekend van Winery Dogs, Poison, Mr. Big en vooral solo). Een op papier best verrassende combi. Op plaat klonk de diep in de bluesrock gewortelde muziek echter redelijk logisch. Zowel de zang- als gitaarpartijen werden democratisch verdeeld en het geheel luisterde lekker weg, zonder echt klassiekers na te laten

Deze nieuwe ‘Black Light/ White Noise’ gaat verder waar de vorige ophield, zonder er veel aan toe te voegen. Wederom hapt het makkelijk weg en passen beide stemmen prima bij elkaar. Al heb ik nooit veel gehad met de vocals van Kotzen, zijn stem ligt mij niet echt, terwijl hij technisch eigenlijk beter is dan Smith. Maar storend is het nergens. Daarvoor leidt het spetterende gitaarspel meestal snel genoeg af. Opener ‘Muddy Water’ heeft een Maiden-intro, maar gaat wat hakkelend verder, zonder echt te boeien. Dat doet het bluesy halve titelnummer ‘White Noise’ beter, met relaxt door Adrian en Richie afwisselend gezongen coupletten, een beklijvend refrein en lekker gitaarduel. Ook zijn wat steviger rockende wederhelft ‘Black Light’ blijft hangen, met dank aan het funky ritme. Wat southern rock invloeden komen voorbij in het deels akoestische en lekker duistere ‘Darkside’. Voor mij het eerste echte hoogtepunt, met dat laid-back oorwurm-refrein.

‘Life Unchained’ start vervolgens als een ballad, maar slaat al snel om in een uptempo rocker. Helaas geen één die een blijvertje blijkt, daarvoor is het te doorsnee. Datzelfde geldt eigenlijk ook voor ‘Blindsided’, die me alleen tijdens de solo’s bekoord. Dan komt het modern klinkende en bijna heavy ‘Wraith’ lekkerder de speakers uitrollen. Het navolgende ‘Heavy Weather’ heeft wat country-invloeden en is behept met het meest catchy refrein, doch komt ook wat rommelig over met dat drukke drumwerk. Het melodieuze ‘Outlaw’ is geen hoogvlieger, maar afsluiter, het lange ‘Beyond The Pale’ maakt dat weer helemaal goed. De depri-klinkende ballad is mooi van opbouw en neemt tenminste de tijd om uit te groeien tot het hoogtepunt de plaat. Wat Thin Lizzy-invloeden geven het bluesnummer extra kracht en de lange solo’s komen heerlijk binnen. Eind goed, al goed dus.

Nou, niet ‘al goed’, want daarvoor staan er net wat teveel doorsnee songs op deze ‘moeilijke tweede’. Hij doet zeker niet onder voor het debuut, al had ik gehoopt op iets mee zijpaden dan er nu worden ingeslagen. Deze ‘Black Light/ White Noise’ kan blind aangeschaft worden door de bluesy classic rock fans, maar zal na een aantal maanden de kast weinig meer uitkomen ben ik bang; hetzelfde lot dat zijn voorganger bij mij onderging. Eens kijken of de heren nog voldoende inspiratie vinden voor een derde…
(77/100 – BMG)

TRACKLIST

1. Muddy Water
2. White Noise
3. Black Light
4. Darkside
5. Life Unchained
6. Blindsided
7. Wraith
8. Heavy Weather
9. Outlaw
10. Beyond The Pale

LINE-UP

Adrian Smith – guitar/ bass/ vocals
Richie Kotzen – guitar/ bass/ drums/ vocals