Europe bouwt overtuigend feestje in Eindhoven
Tijdens het jaarlijkse BRIDGE Guitar Festival mag het Zweedse Europe de vrijdagavond vullen in de ietwat chique grote zaal van Muziekgebouw Eindhoven. Deze loopt ruim voor aanvangstijd al vol met zo’n 1.600 bezoekers. Menig ouwe rocker zal blij zijn met het overschot aan zitplaatsen; al kan er vooraan gelukkig ook staand genoten worden. Hoewel ik regelmatig de vraag krijg: “Europe? Bestaan die dan nog?”, weet de echte liefhebber beter en is de zaal al weken terecht uitverkocht. En zonder een nieuw album te promoten staat niets een heerlijke greatest-hits-classic-rockavond in de weg. En we worden niet teleurgesteld. Laat dat maar aan volksmenner Joey Tempest en zijn maatjes over.
Die teleurstelling voel ik helaas wel tijdens het voorprogramma The Cards. Heel rock-‘n-roll klinkt de naam niet, al bestaat de band wel uit ex-Saxon, ex-Doro en ex-Vandenberg leden. Oftewel: gitarist Paul Quinn, die twee jaar terug zijn broodheer verliet, bassist/zanger Harrison Young, en, vreemd genoeg, Nederlands topdrumtalent Koen Herfst. Wat die laatste in deze band doet, is me een raadsel, want heel uitdagend is het gespeelde materiaal niet voor hem.
Hoewel de bluesy rock op album best aardig klinkt, vallen de heren vanavond door de mand. Met name het klotegeluid doet de aandacht al snel verslappen. De drums staan zo hard in de mix, dat het zelfs even duurt voordat ik de Saxon-covers ‘Princess of the Night’, ‘Dallas 1 PM’ en ‘Strong Arm of the Law’ herken. Gemiste kans, heet dat dan. Ik zie ze graag een keer in een kleiner zaaltje; past veel beter lijkt me. Na een half uurtje is de koek op en wordt het podium in no time omgebouwd voor de headliner.
Gelukkig is de geluidsman van Europe wél kundig en rolt de zeer verrassende opener ‘On Broken Wings’ (een b-kantje van hitsingle ‘Final Countdown’) heerlijk de zaal in. De band heeft er zichtbaar zin in en het publiek hoorbaar ook. Al heb ik Joey nog nooit zien verzaken op het podium; zelfs op de automatische piloot heeft hij nog een aanstekelijke uitstraling en staat hij geen moment stil. Wat een energieke podiumpersoonlijkheid nog altijd, en dat op zijn 61ste! Zijn stem is bovendien nog top, niet onbelangrijk. De even oude, maar wel iets zwaarder geworden John Norum beperkt zich tot de rechterzijde van het grote podium en strooit met fenomenale solo’s als ware hij Michael Schenker himself. De rest (oerleden John Levén op bas, Mic Michaeli op keyboards en drummer Ian Haugland) doen vakkundig, doch wat minder opvallend hun werk.
De grote hits ontbreken nooit bij Europe, dus ook vanavond kunnen we niet om de oersimpele meezinger ‘Rock the Night’, kwijlballad ‘Carrie’ en het met ‘No Woman, No Cry’-verlengde ‘Superstitious’ heen. Het publiek zou niet anders willen, al had ik graag wat deep cuts van de ondergewaardeerde albums ‘Bag of Bones’ (2012) of ‘Secret Society’ (2006) gehoord. Maar goed, met toppers als ‘Stormwind’ en het bijna metalnummer ‘Scream of Anger’ (beide van ‘Wings of Tomorrow’ uit 1984) worden we aardig verwend. De recentere songs ‘Walk the Earth’, het heavy monster ‘War of Kings’ en oorwurm ‘Last Look at Eden’ steken er wat mij betreft compositioneel ver bovenuit vanavond. Dat belooft wat voor het nieuwe album. Al is de eerste single, het enthousiast gespeelde ‘Hold Your Head Up’, dan weer geen hoogvlieger.
Joey pakt voor het gevoelige ‘Open Your Heart’ de akoestische gitaar erbij en ragt lekker elektrisch mee tijdens het uptempo ‘Ready or Not’. Toegiften ‘Cherokee’ en het onvermijdelijke en massaal meegeblèrde ‘The Final Countdown’ blazen het dak er vervolgens effectief af. Dat die laatste doodgedraaide megahit nog altijd kippenvel geeft, heel bijzonder. Hoewel het concert met dik 80 minuten aan de korte kant is, zie ik alleen maar blije tronies in de foyer naderhand. Na het onverwachte kampioenschap van PSV is het twee weken later dus wederom feest in de lichtstad. Het is wat dat betreft oneerlijk verdeeld in Nederland. Op naar de festivals Europe, en daarna snel die nieuwe plaat eindelijk afronden! Oh ja, en volgende keer graag mijn persoonlijke favoriet ‘Prisoners in Paradise’ spelen graag. Heb ik toch nog wat te zeuren…
