Halestorm – Everest

Het Amerikaanse kwartet Halestorm heeft de afgelopen jaren flink aan haar bekendheid én populariteit gewerkt. Met dank aan de vele duetten en gastbijdragen die Lzzy Hale met grote rocksterren aanging. Het heeft de band goed gedaan, want in het najaar hopen ze zelfs de AFAS Live vol te trekken. Niet slecht, na slechts zes albums. Maar goed, de liveoptredens stellen dan ook zelden teleur, met dank aan de superstrot en het aanstekelijk enthousiasme van Lzzy. En de overwegend prima nummers natuurlijk, niet te vergeten. De nieuwste, ‘Everest’ draait al een week of twee zijn rondjes hier, dus tijd voor een kritisch oordeel. 

Om maar meteen met de deur in huis te denderen, dit is Halestorms meest volwassen album. Zowel qua productie, uitvoering, maar vooral qua songmateriaal. Al is helaas niet alles goud wat er blinkt of klinkt. Om daarmee te beginnen: de twee harde, extreme nummers ‘WATCH OUT!” en ‘K-I-L-L-I-N-G’ (jawel, beiden met hoofdletters, waarom mag Joost weten) op ‘kant B’ zijn wat mij betreft skipwaardige, veel te matig uitgewerkte songs. De eerste leunt tegen de thrash aan; niet direct een muzieksoort die de gemiddelde Halestorm-fan apprecieert gok ik. Met name Lzzy’s geschreeuw in het refrein irriteert. De tweede is een opgefokt, agressief snelheidsmonster dat gelukkig snel voorbij is. 

Niet getreurd, daar staan maar liefst tien prima nummers tegenover. Om met de beste te beginnen, de werkelijk prachtig opgebouwde single ‘Darkness Always Wins’ zit vol onderhuidse spanning en dynamiek en werkt gestaag naar een hoogtepunt. Jammer alleen dat Joe Hottinger niet zo’n virtuoos is; een gitarist met een uitgesprokener stijl zou de band nóg sterker maken. Het trage titelnummer is ook al bekend en is behept met een zeer aanstekelijk refrein en lekker zware gitaarriff. De heavy opener ‘Fallen Star’ is óók al raak: het contrast tussen de stevige gitaren in de coupletten en het ingetogen gezongen refrein is mooi bedacht. De voorspelbaarheid is veel minder dan op voorgaand plaatwerk. Ook de sensuele, van een pittige biseksuele tekst voorziene ‘Like a Woman Can’ blijkt een heerlijke oorwurm. Startend als jaren tachtig soul, maar toewerkend naar een prachtig gezongen refrein, is het één van de meest a-typische Halestorm tracks hier. 

Maar geen Halestorm album zonder ballads. Afsluiter ‘How Will You Remember Me?’ is iets te pathetisch en opzichtig geschreven voor toekomstige begrafenissen en daarmee ook wat voorspelbaar. De aanstekers-in-de-lucht-zwijmelaar ‘Gather The Lambs’ heeft wat meer eigen smoelwerk, is donkerder en knalt er met dat prima refrein lekker in. Eerder hadden we al rustpuntje ‘Shiver’: een typische jaren negentig ballad, niet het meest originele nummer op de plaat, maar wel bovengemiddeld. 

Of nieuwe producer Dave Cobb (bekend van Rival Sons, Sammy Hagar en diverse country artiesten) verantwoordelijk is voor de nieuwe inspiratie weet ik niet, maar hij was welkom! Zeker nadat de laatste twee albums ‘Vicious’ en ‘Back from the Dead’ wat in herhaling begonnen te vallen. Cobb heeft de plaat ook van een heavy, zware en wat droge, ongepolijste sound voorzien. Even wennen, alsof het live is ingespeeld, maar het past de band prima. Kortom, jaarlijstjesmateriaal wat mij betreft, deze ‘Everest’. 
(92/100 – Atlantic Records)

Lineup

• Lzzy Hale – vocals/guitar
• Arejay Hale – drums 
• Joe Hottinger – guitar
• Josh Smith – bass

Tracklist

1. Fallen Star
2. Everest
3. Shiver
4. Like A Women Can
5. Rain Your Blood On Me
6. Darkness Always Wins
7. Gather The Lands
8. Watch Out!
9. Broken Doll
10. K-I-L-L-I-N-G
11. I Gave You Everything
12. How You Will You Remember Me