Lynch Mob – Dancing with the Devil

George Lynch’s Mob neemt blijkbaar nu écht afscheid, en wel met deze ‘Dancing with the Devil. De band startte in 1990 met het heerlijke debuut ‘Wicked Sensation’, twee jaar later gevolgd door het nog betere en afwisselendere ‘Lynch Mob’, waarna het gezelschap alweer instortte. Jaren later werd het project opnieuw opgericht met andere bandleden, maar de daaropvolgende albums bleven onder de maat. Daar zal de duiventil ook niet bij geholpen hebben. Zo tel ik op Wikipedia maar liefst 29 voormalige bandleden, waaronder 10 zangers! Lastige werkgever, die George.

Op deze plaat doen enkele anonieme inhuurkrachten mee met de heer Lynch: Gabriel Colon op zang, Jaron Gulino op bas en Jimmy D’Anda op drums. Voor een afscheidsalbum waren wat oudgedienden welkom geweest, want met name Colon weet mij niet te overtuigen met zijn zangkunsten. ‘It’s the singer, not the song, tenslotte. 

Hoe komt het songmateriaal er dan vanaf? Hmmm, het klinkt onmiskenbaar als Lynch Mob — al geldt dat eigenlijk voor bijna al Lynch’ projecten, Dokken uitgezonderd. Zijn ‘vuile’ gitaarwerk is direct herkenbaar, net als zijn songwriting, maar echt beklijvende songs zijn schaars. De plaat opent met de titelsong: een lekker tempo, een meezingbaar refrein en een veel te korte maar stevige solo. Maar niets dat we niet eerder gehoord hebben. De wat kleurloze, hoge en raspende stem van Colon – die me wat aan Ratt’s Stephen Pearcy doet denken – nodigt niet uit tot herbeluisteren.

Van dit soort lekkere, doch weinig vernieuwende nummers staan er teveel op. ‘Pictures of the Dead’ is wat meer mid-tempo en heeft gelukkig een langere gitaarsolo. Het uptempo ‘Saints and Sinners’ vind ik te eenvoudig. Het tragere ‘Love in Denial’ wordt ontsierd door Colons stem en het voorspelbare ‘ohoh-refrein’. ‘Machine Bone’ biedt wat meer afwisseling, maar maakt ook geen blijvende indruk – net als ‘Follow Me Down’. Dit zijn nummers waarbij je alleen opveert tijdens het prima snarengeweld van opa George (72 jaar alweer).

Toch bevat ‘kant B’ verrassend genoeg wél beter materiaal. De spannende, Oosters getinte en deels akoestische instrumental ‘Golden Mirror’ bijvoorbeeld, of het ultra-trage en duister klinkende ‘Sea of Stones’, waarin Colon zijn beste Ozzy-imitatie laat horen. Er gebeurt in beide nummers niet veel, maar het breekt aangenaam met de voorspelbaarheid van de andere songs. Een ballad als ‘The Stranger’ had ik zelfs niet eerder van Lynch Mob gehoord. Eind goed, al goed dus? Nee, daarvoor staan er simpelweg te veel doorsneesongs op dit album.

De band, die altijd in de schaduw stond van het in mijn oren mindere Dokken, had een beter afscheid verdiend dan deze ‘Dancing With The Devil’. Maar George kennende, volgt er vast een reünie over een jaartje of wat — bijvoorbeeld als Frontiers weer met een zak geld rammelt.
(67/100 – Frontiers)

TRACKLIST

1.    Dancing With The Devil    
2.    Pictures Of The Dead    
3.    Saints And Sinners    
4.    Lift Up Your Soul    
5.    Love In Denial    
6.    Machine Bone    
7.    Follow Me Down    
8.    Golden Mirror    
9.    Sea Of Stones    
10.  The Stranger
11.  Somewhere (Bonus Track)

LINE-UP 

George Lynch – guitars
Gabriel Colon – vocals
Jaron Gulino – bass
Jimmy D’Anda – drums