Creeper – Sanguivore II: Mistress Of Death
Deze Engelse goth rockers hebben met hun vorige plaat een flinke stap gezet richting een nieuwe sound. Een donker concept album vol met goth, punk en vooral rock opera. ‘Sanguivore’ heeft ongetwijfeld goede zaken gedaan voor de groep en destijds was het zelfs mijn favoriet van 2023. Nu is daar de opvolger van uitgekomen onder de toepasselijk noemer ‘Sanguivore II: Mistress Of Death’. Kan deze net zo overdonderen?
Creeper is ooit begonnen als een horror punk band en veranderde langzaam wat van stijl met veelal duistere thema’s maakte ze leuke rockers als ‘Cyanide’ en ‘Annabelle’. Er was op de EP ‘American Noir’ al een voorbode voor wat ging komen met nummers als het fantastische ‘Midnight’. Tot daar ineens in 2023 ‘Sanguivore’ uit kwam en de band de nieuwe sound liet horen over een heel album en toen ook al aangaven dat er nog een vervolg van zou komen.
Op dit vervolg is de hoeveelheid rock en punk overduidelijk een stuk minder dan op het eerste deel wat toch een kleine tegenvaller is. Over het algemeen genomen schoot ‘Sanguivore’ allerlei kanten op en raakte ook alles. Dit album heeft wat dat betreft zeker zijn momenten, maar neigt meer naar de dark wave toe. Daar is natuurlijk niks mis mee, maar dit album mist de ‘’punch’’ die deel een wel had. Ook is dit tweede deel niet direct een klik, het heeft echt wel een aantal luisterbeurten nodig voor je goed in dit verhaal komt.
Eerste single ‘Headstones’ beloofde hetzelfde succes te gaan brengen en paste precies in het beeld wat we inmiddels van ‘Sanguivore’ hadden. Donker en gruwelijk catchy, te vergelijken met een Ghost nummer. In ‘Razor Wire’ zit een hele fijne en onverwachte sax solo. Over de rest van het album staan genoeg vermakelijke nummers, het is ook absoluut geen slecht album, maar toch ga je een tweeluik aan albums met elkaar vergelijken.
Waar het album sterk begint met de titeltrack en het eerdergenoemde ‘Headstones’ sluit het ook prachtig af met een ballade die tot een geweldige en bombastische climax toe gaat. Met ruim zes minuten speeltijd ook de langste track op de plaat ‘Pavor Nocturnus’ waarin Creeper vocaal wordt bijgestaan door Patricia Morrison, die in de jaren 80 speelde bij Sisters Of Mercy.
Creeper heeft zijn eigen stijl ontdekt en dat bewijst ook het tweede deel van ‘Sanguivore’. Toch moeten we ook eerlijk zijn en zeggen dat deel een sterker was dan deze opvolger. Desondanks staat er genoeg vermakelijk materiaal op ‘Sanguivore II: Mistress Of Death’ waardoor we niet kunnen zeggen dat het een slechte plaat is, verre van dat zelfs. Wellicht lagen de verwachtingen ook te hoog. (77/100) (Spinefarm Records)
